เจ้าแก่ แมว....อหังการ์
วันนี้ผมจะมาเล่า ประวัติอันเกริกเกียรติ ยิ่งใหญ่ เหนือใคร ในโลกหล้า ของแมวตัวแรกที่เป็นสมบัติของผม
แต่เพียงผู้เดียว ที่บอกว่าเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว นั่นเป็นเพราะ คุณพ่อ กับคุณแม่ให้ผมดูแลอาหาร
การกินให้กับเจ้าแก่แมวน้อย ที่หยิ่งทะนงองอาจ มาดเหลือร้าย ความจริงเจ้าแก่มิได้ชื่อแก่มาตั้งแต่ต้น
แต่เพราะมันไปทะลึงทำน้องแมวข้างบ้านท้อง เดือดร้อนเจ้าของบ้าน ที่ต้องมาดูแลลูกของเจ้าแก่ ที่เกิดมา
แล้วเมื่อลูกของมันโตขึ้นมาลักษณะถอดแบบมาจากปาป๊า (ของแมวนะครับ) ทุกคนในบ้าน จึงพร้อมใจ เรียก
มันว่า 'ไอ้หนุ่ม' (แหม ไม่รู้ใครตั้ง เพราะดันชื่อเดียวกับคนเขียน) เจ้าหนุ่มนี่ออกไปทางขึ้ขลาดตาขาว หรือ
อีกในหนึ่ง เป็นแมวรักความสงบ ผิดกับเจ้าแก่ (เพราะลูกชื่อหนุ่ม พ่อเลยได้ชื่อว่าเจ้าแก่โดยปริยาย) ที่ออก
ไปรบรา กับแมวในแถบนั้นจนเป็นที่ครั่นคร้ามของเหล่าอริทั้งผอง
สิ่งที่ผมเกลียดเจ้าแก่มากที่สุดก็คือ จะมีช่วงที่เจ้าแก่ออกไปออนทัวร์ ในป่าแถวบ้าน หายไปนานแรมเดือน
จน ผมคิดว่าเจ้าแก่ คงบรรลุวิชาแมว ขั้นสูงสุด นั่นคือ....วิชาไร้เงาแมว เป็นวิชาที่หายสาบสูญไปนับหลาย
ร้อยปี (เพราะแถวบ้านผม ไม่เคย ไม่ไร้เงาแมว มันมีทั่วทุกที่ ในบ้าน บนถนน บนหลังคา ใต้ถุน หรือบนต้นไม้)
แต่เมื่อมันกลับมา มันจะเอาของที่ระลึกมาฝากผมด้วย....นั่นคือ.....หนู...ครับ (ไม่ใช่อีหนู จริงๆนะครับ)
ใช่แล้วผมจะรู้ว่าเจ้าแก่กลับมา เพราะตอนเช้า ผมจะมีหน้าที่ไหว้พระที่โต๊ะหมู่ที่บ้าน เมื่อผมก้มลงกราบ แล้ว
เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่ผมเห็น ก็คือ หนูที่ขนาดเขี่อง ดวงตาใสแจ๋วที่จับจ้องดวงตาของผม มันช่างใสซื่อ บริสุทธิ์
ผุดผ่องเป็นยองใย อะไรเช่นนั้น แต่เมื่อผมเงยขึ้นมาอีกนิด ก็พบว่า ลำตัวของเจ้าหนูตัวนี้ มันอันตรธาน หาย
ไปไหน คงไม่ต้องสืบคดีให้ยุ่งยาก เพราะผมรู้ได้ทันทีว่า เจ้าแก่....เขากลับมาแล้ว....
คิดดูสิครับ ว่าเด็กน้อยวัยเพียง 9 ขวบ ยังไม่ประสีประสา (หน้าตาดีมาก เข้าขั้นหล่อ ราวกับ น้าเดชในวัยเด็ก)
ต้องมาเจอภาพอันแสนหฤโหด สยองขวัญ สั่นประสาท แบบนั้น จนในเวลาต่อมา...ผมจะกลัวอะไร ถ้าไม่ใช่
หนู ตัวน้อย ตัวนิด... ผมเฝ้าอ้อนวอนพี่ๆ ในบ้าน ให้ช่วยนำพาเจ้าหนูที่เหลือแต่ส่วนหัว และหางไปเก็บในที่
มิดชิด ไม่มีเลย น้ำใจของคนในบ้าน ทั้งพี่สาว น้องสาว พี่ชาย คุณพ่อ คุณแม่ อาม่า อาเจ็ก อากิ๋ม อาอึ้ม
อาอั้ม (เอ้ย!..เลย) เขาต่างยกหน้าที่อันทรงเกียรติให้ผมทำแต่เพียงผู้เดียว
เด็กชายตัวเล็กๆ อ่อนต่อโลก จนเข้าขั้นซื่อ(บื้อ นิดๆ) ต้องกระดื๊บ กระดี๊บ เข้าไปพร้อมที่โกยผง ขนาดไม่ใหญ่
นัก เอาส่วนหัว แลหางของ มิคกี้เม้าส์มาอยู่ในที่โกยผง แล้วก็กระดื๊บ กระดื๊บออกมา ในระหว่างนั้น ผมจึงได้
ข้อสังเกตว่า ทำไมสาวๆ ถึงได้กลัวหนู ทั้งที่จริงแล้ว มันไม่เห็นจะน่ากลัวเลย (ตอนโน้นนะครับ) แต่ตอนที่
มันเหลือแต่หัวนี่ละครับ มันน่ากลัวมาก... เพราะในแววตาของมัน.....เหมือนตัดพ้อต่อว่าผม ด้วยความแง่งอน
'ทำไมไม่เลี้ยงปลาทู กับเจ้าแก่ ดูสิมันกินฉันตั้งแต่คอ
ลงไปถึงก้น แต่ไม่ยอมกินหัว หางและกระดูก ในฐานะที่ พี่รูปหล่อเป็นเจ้าของเจ้าแก่
พี่ต้องกลัวฉันตลอดชีวิต...จำไว้พี่ต้องกลัวฉัน...ไปตลอดชีวิต...หึๆๆๆ...(ยังมาหัวเราะแบบนี้อีก)'
เป็นเหมือนคำสาบ ตั้งแต่วันนั้นมา ผมจะเกิดอาการแต๋วแตก (แหวก ชิมิ...) เมื่อหนูวิ่งผ่าน แล้วเจ้าหนูพวกนี้
ก็คงมีคลื่นจับความกลัวแบบถี่ๆๆ จึงมักวิ่งเข้าหาคนที่กลัว.......
เล่าตั้งนาน ผมลืมบอกลักษณะของเจ้าแก่เลย มันเป็นแมวลายเสือ สีเทาสลับขาว ดำ มีน้ำตาลด้วย หูสีดำ
แต่จุดเด่นของเจ้าแก่......มันคือ....(เสียงรัวกลอง ดังขึ้น ๆ...) ตัวใหญ่มากๆ.... มากกว่าแมวที่ผมเคยเห็น
จนผมแอบคิดว่า 'เอ๋!....หรือเจ้าแก่อาจไม่ใช่แมว...'
เจ้าแก่จะมาอยู่ที่บ้าน ให้ผมทำข้าวคลุกปลาทูมาให้มันกิน ทำไมต้องปลาทู ปลาหมอ ปลาตะเพียน ปลาช่อน
ปลาดุก มันก็ไม่กิน มันจะกินแต่ปลาทู... แล้วต้องทอดพอหมาดๆ ด้วยคลุกกับข้าวหอมแบบเรียงเม็ด ไม่งั้น
ท่านจะไม่กิน แล้วท่านจะไปล่าคู่อริมาทิ้งที่ใต้หิ้งพระ แล้วให้ผมเก็บซาก... ผมจึงต้องทำอาหาร (แมว) ให้คุณ
ท่านรับประทาน คงจะทราบนะครับว่าเพราะอะไร
แต่ความจริง เจ้าแก่ไม่ได้มีแต่ส่วนเสียนะครับ เจ้าแก่มีบุญคุณกับผมด้วยนะครับ วันนั้นเป็นช่วงเย็นมีฝนตก
พรำๆ ในขณะที่ผมกำลังเล่นไอ้มดแดง (โดยใช้ต้น ค่ะ...น้า สองต้นมาต่อสู้ออกเสียงอย่างสนุกสนาน แต่มี
หลายคนบอกผมว่า...สงสัยไอ้นี่จะบ้า...) อยู่ๆ เจ้าแก่ ที่มันนอนหมอบใกล้ๆ ผม ก็ลุกขึ้นมาขนตั้งชันแยกเขี้ยว
ใส่ผมอย่างน่ากลัว ตอนนั้นผมคิดว่า สงสัยจะทำเสียงเอฟเฟคดังเกินไป คุณแก่เลยไม่พอใจ ไม่พอใจถึง
ขีดสุด แล้วก็กระโดดข้ามศีรษะ ไปกัดงูสามเหลี่ยมที่เลื้อยมาอยู่ข้างหลังผม แล้วงูตัวนั้นก็ไม่ใช่ งูตัวเล็กๆ
ตัวของเจ้างูตัวนั้น มันใหญ่ขนาดของแขนเด็กสี่ขวบได้เลย แล้วงู (ตัวไม่น้อย) ก็ถูกเจ้าแก่กัดจนขาดใจตาย
อย่างน่าอนาถ ส่วนเจ้าหนุ่มวิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ แต่เห็นมันกลับมาป้วนเปี้ยน ตอนที่เจ้างูตัวนั้น ซี้แหง๋แก๋
ไปแล้ว ถ้าคนไม่รู้ ก็จะคิดว่า 'อู้หู แมวตัวเล็กนี่เก่งจัง กัดงูตัวใหญ่ตายด้วย น่าเอาไปออกรายการพี่ ส...
(ลืมไปสมัยนั้นพี่ ส.ยังไม่ได้จัดรายการข่าวนินา)...' เพราะเจ้าแก่กัดงูเสร็จ มันก็ชิ่งเลย เพราะหน้าที่เก็บ
ศพ ไม่ใช่หน้าที่ของคุณท่าน...เจ้าหนุ่มจึงมาสวมรอย เป็นตัวเล็กพิชิต งูสามเหลี่ยม...
ผมขอจบเรื่องวีรกรรมของสัตว์เลี้ยงแสนรักของผมแต่เพียงเท่านี้ ส่วนท่านใดจะสอบถามว่า ตกลงมันเป็น
แมวพันธ์ไหน ผมขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันเลยว่า.....หนู...ไม่...รู้....
>>>>>>> จบแล้วจ้า <<<<<<
เจ้าแก่...แมว (ยักษ์) จอมอหังการ์
วันนี้ผมจะมาเล่า ประวัติอันเกริกเกียรติ ยิ่งใหญ่ เหนือใคร ในโลกหล้า ของแมวตัวแรกที่เป็นสมบัติของผม
แต่เพียงผู้เดียว ที่บอกว่าเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว นั่นเป็นเพราะ คุณพ่อ กับคุณแม่ให้ผมดูแลอาหาร
การกินให้กับเจ้าแก่แมวน้อย ที่หยิ่งทะนงองอาจ มาดเหลือร้าย ความจริงเจ้าแก่มิได้ชื่อแก่มาตั้งแต่ต้น
แต่เพราะมันไปทะลึงทำน้องแมวข้างบ้านท้อง เดือดร้อนเจ้าของบ้าน ที่ต้องมาดูแลลูกของเจ้าแก่ ที่เกิดมา
แล้วเมื่อลูกของมันโตขึ้นมาลักษณะถอดแบบมาจากปาป๊า (ของแมวนะครับ) ทุกคนในบ้าน จึงพร้อมใจ เรียก
มันว่า 'ไอ้หนุ่ม' (แหม ไม่รู้ใครตั้ง เพราะดันชื่อเดียวกับคนเขียน) เจ้าหนุ่มนี่ออกไปทางขึ้ขลาดตาขาว หรือ
อีกในหนึ่ง เป็นแมวรักความสงบ ผิดกับเจ้าแก่ (เพราะลูกชื่อหนุ่ม พ่อเลยได้ชื่อว่าเจ้าแก่โดยปริยาย) ที่ออก
ไปรบรา กับแมวในแถบนั้นจนเป็นที่ครั่นคร้ามของเหล่าอริทั้งผอง
สิ่งที่ผมเกลียดเจ้าแก่มากที่สุดก็คือ จะมีช่วงที่เจ้าแก่ออกไปออนทัวร์ ในป่าแถวบ้าน หายไปนานแรมเดือน
จน ผมคิดว่าเจ้าแก่ คงบรรลุวิชาแมว ขั้นสูงสุด นั่นคือ....วิชาไร้เงาแมว เป็นวิชาที่หายสาบสูญไปนับหลาย
ร้อยปี (เพราะแถวบ้านผม ไม่เคย ไม่ไร้เงาแมว มันมีทั่วทุกที่ ในบ้าน บนถนน บนหลังคา ใต้ถุน หรือบนต้นไม้)
แต่เมื่อมันกลับมา มันจะเอาของที่ระลึกมาฝากผมด้วย....นั่นคือ.....หนู...ครับ (ไม่ใช่อีหนู จริงๆนะครับ)
ใช่แล้วผมจะรู้ว่าเจ้าแก่กลับมา เพราะตอนเช้า ผมจะมีหน้าที่ไหว้พระที่โต๊ะหมู่ที่บ้าน เมื่อผมก้มลงกราบ แล้ว
เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่ผมเห็น ก็คือ หนูที่ขนาดเขี่อง ดวงตาใสแจ๋วที่จับจ้องดวงตาของผม มันช่างใสซื่อ บริสุทธิ์
ผุดผ่องเป็นยองใย อะไรเช่นนั้น แต่เมื่อผมเงยขึ้นมาอีกนิด ก็พบว่า ลำตัวของเจ้าหนูตัวนี้ มันอันตรธาน หาย
ไปไหน คงไม่ต้องสืบคดีให้ยุ่งยาก เพราะผมรู้ได้ทันทีว่า เจ้าแก่....เขากลับมาแล้ว....
คิดดูสิครับ ว่าเด็กน้อยวัยเพียง 9 ขวบ ยังไม่ประสีประสา (หน้าตาดีมาก เข้าขั้นหล่อ ราวกับ น้าเดชในวัยเด็ก)
ต้องมาเจอภาพอันแสนหฤโหด สยองขวัญ สั่นประสาท แบบนั้น จนในเวลาต่อมา...ผมจะกลัวอะไร ถ้าไม่ใช่
หนู ตัวน้อย ตัวนิด... ผมเฝ้าอ้อนวอนพี่ๆ ในบ้าน ให้ช่วยนำพาเจ้าหนูที่เหลือแต่ส่วนหัว และหางไปเก็บในที่
มิดชิด ไม่มีเลย น้ำใจของคนในบ้าน ทั้งพี่สาว น้องสาว พี่ชาย คุณพ่อ คุณแม่ อาม่า อาเจ็ก อากิ๋ม อาอึ้ม
อาอั้ม (เอ้ย!..เลย) เขาต่างยกหน้าที่อันทรงเกียรติให้ผมทำแต่เพียงผู้เดียว
เด็กชายตัวเล็กๆ อ่อนต่อโลก จนเข้าขั้นซื่อ(บื้อ นิดๆ) ต้องกระดื๊บ กระดี๊บ เข้าไปพร้อมที่โกยผง ขนาดไม่ใหญ่
นัก เอาส่วนหัว แลหางของ มิคกี้เม้าส์มาอยู่ในที่โกยผง แล้วก็กระดื๊บ กระดื๊บออกมา ในระหว่างนั้น ผมจึงได้
ข้อสังเกตว่า ทำไมสาวๆ ถึงได้กลัวหนู ทั้งที่จริงแล้ว มันไม่เห็นจะน่ากลัวเลย (ตอนโน้นนะครับ) แต่ตอนที่
มันเหลือแต่หัวนี่ละครับ มันน่ากลัวมาก... เพราะในแววตาของมัน.....เหมือนตัดพ้อต่อว่าผม ด้วยความแง่งอน
'ทำไมไม่เลี้ยงปลาทู กับเจ้าแก่ ดูสิมันกินฉันตั้งแต่คอ
ลงไปถึงก้น แต่ไม่ยอมกินหัว หางและกระดูก ในฐานะที่ พี่รูปหล่อเป็นเจ้าของเจ้าแก่
พี่ต้องกลัวฉันตลอดชีวิต...จำไว้พี่ต้องกลัวฉัน...ไปตลอดชีวิต...หึๆๆๆ...(ยังมาหัวเราะแบบนี้อีก)'
เป็นเหมือนคำสาบ ตั้งแต่วันนั้นมา ผมจะเกิดอาการแต๋วแตก (แหวก ชิมิ...) เมื่อหนูวิ่งผ่าน แล้วเจ้าหนูพวกนี้
ก็คงมีคลื่นจับความกลัวแบบถี่ๆๆ จึงมักวิ่งเข้าหาคนที่กลัว.......
เล่าตั้งนาน ผมลืมบอกลักษณะของเจ้าแก่เลย มันเป็นแมวลายเสือ สีเทาสลับขาว ดำ มีน้ำตาลด้วย หูสีดำ
แต่จุดเด่นของเจ้าแก่......มันคือ....(เสียงรัวกลอง ดังขึ้น ๆ...) ตัวใหญ่มากๆ.... มากกว่าแมวที่ผมเคยเห็น
จนผมแอบคิดว่า 'เอ๋!....หรือเจ้าแก่อาจไม่ใช่แมว...'
เจ้าแก่จะมาอยู่ที่บ้าน ให้ผมทำข้าวคลุกปลาทูมาให้มันกิน ทำไมต้องปลาทู ปลาหมอ ปลาตะเพียน ปลาช่อน
ปลาดุก มันก็ไม่กิน มันจะกินแต่ปลาทู... แล้วต้องทอดพอหมาดๆ ด้วยคลุกกับข้าวหอมแบบเรียงเม็ด ไม่งั้น
ท่านจะไม่กิน แล้วท่านจะไปล่าคู่อริมาทิ้งที่ใต้หิ้งพระ แล้วให้ผมเก็บซาก... ผมจึงต้องทำอาหาร (แมว) ให้คุณ
ท่านรับประทาน คงจะทราบนะครับว่าเพราะอะไร
แต่ความจริง เจ้าแก่ไม่ได้มีแต่ส่วนเสียนะครับ เจ้าแก่มีบุญคุณกับผมด้วยนะครับ วันนั้นเป็นช่วงเย็นมีฝนตก
พรำๆ ในขณะที่ผมกำลังเล่นไอ้มดแดง (โดยใช้ต้น ค่ะ...น้า สองต้นมาต่อสู้ออกเสียงอย่างสนุกสนาน แต่มี
หลายคนบอกผมว่า...สงสัยไอ้นี่จะบ้า...) อยู่ๆ เจ้าแก่ ที่มันนอนหมอบใกล้ๆ ผม ก็ลุกขึ้นมาขนตั้งชันแยกเขี้ยว
ใส่ผมอย่างน่ากลัว ตอนนั้นผมคิดว่า สงสัยจะทำเสียงเอฟเฟคดังเกินไป คุณแก่เลยไม่พอใจ ไม่พอใจถึง
ขีดสุด แล้วก็กระโดดข้ามศีรษะ ไปกัดงูสามเหลี่ยมที่เลื้อยมาอยู่ข้างหลังผม แล้วงูตัวนั้นก็ไม่ใช่ งูตัวเล็กๆ
ตัวของเจ้างูตัวนั้น มันใหญ่ขนาดของแขนเด็กสี่ขวบได้เลย แล้วงู (ตัวไม่น้อย) ก็ถูกเจ้าแก่กัดจนขาดใจตาย
อย่างน่าอนาถ ส่วนเจ้าหนุ่มวิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ แต่เห็นมันกลับมาป้วนเปี้ยน ตอนที่เจ้างูตัวนั้น ซี้แหง๋แก๋
ไปแล้ว ถ้าคนไม่รู้ ก็จะคิดว่า 'อู้หู แมวตัวเล็กนี่เก่งจัง กัดงูตัวใหญ่ตายด้วย น่าเอาไปออกรายการพี่ ส...
(ลืมไปสมัยนั้นพี่ ส.ยังไม่ได้จัดรายการข่าวนินา)...' เพราะเจ้าแก่กัดงูเสร็จ มันก็ชิ่งเลย เพราะหน้าที่เก็บ
ศพ ไม่ใช่หน้าที่ของคุณท่าน...เจ้าหนุ่มจึงมาสวมรอย เป็นตัวเล็กพิชิต งูสามเหลี่ยม...
ผมขอจบเรื่องวีรกรรมของสัตว์เลี้ยงแสนรักของผมแต่เพียงเท่านี้ ส่วนท่านใดจะสอบถามว่า ตกลงมันเป็น
แมวพันธ์ไหน ผมขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันเลยว่า.....หนู...ไม่...รู้....
>>>>>>> จบแล้วจ้า <<<<<<