ความผูกพันธ์และความรักที่บริสุทธิ์ระหว่างเด็กคนหนึ่งกับสัตว์เลี้ยง
เป็นก้าวแรกของการเรียนรู้ความเมตตากรุณา
และมีจิตใจที่สัมผัสได้ในความมีคุณธรรม
พื้นฐานง่ายๆของชีวิตหนึ่งที่พึงมีต่อเพื่อนร่วมโลก

" ชีวิตเล็กๆกับการให้... จุดเริ่มต้นที่เกิดการแบ่งปัน ไม่ยึดติดว่าการให้นั้นสำหรับใคร "
เวลามีคนถามว่า ทำแล้วได้อะไร เด็กหัวดื้อคนนั้นจะตอบกลับไปอย่างเชยๆ ว่า ทำเพราะรัก
อีกไม่นาน ก็จะโดนถามต่อๆ อีกว่า รัก คืออะไร เด็กหัวดื้อก็ยังคงยืนยันที่จะทำและตอบกลับไปว่า รัก ก็คือรัก .....





จนกาลเวลาล่วงเลยไป ....


คำถามในวันนั้น ยังดังก้องอยู่ในหัว ให้หาคำตอบ และความหมายของ รัก - รัก ก็คือรัก
จนวันนี้เด็กดื้อคนนั้น ได้นิยามคำว่ารัก ก็คือรัก ในแบบฉบับเด็กดื้อๆ บัพๆ คนนี้ ไว้ว่า

* สัตว์ที่เขาเลี้ยง ให้อาหาร มันไม่เคยโกหก ไม่ทรยศหักหลัง ในบ้างครั้งเขาดุด่าว่ากล่าวอย่างไร มันก็ไม่เคยเถียง และไม่เคยทำท่าไม่พอใจ
และในทุกครั้งที่เขาเจอพวกมัน สัตว์เหล่านั้นจะตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอหน้าเขาทุกครั้ง
มันทำเหมือนจากกันไปนานแสนนานทั้งที่เพิ่งจากกันเมื่อเย็นวันก่อนนี่เอง
และเขายังอ้างอิงอีกว่า       นักจิตวิทยาก็ให้คำตอบว่า  สุนัขมีคุณสมบัติของความเป็นเพื่อนรู้ใจที่คนต้องการ
ซึ่งหายากในหมู่มนุษย์ด้วยกัน   (ตอบได้ร้ายกาจมาก)

ในวันที่เขาร้องไห้ เขามองไม่เห็นใครเลย นอกจากน่ำตาตัวเองแต่วันนี้เขาเห็น เพื่อนรักแสนรู้เหล่านี้แล้ว
พวกมันไม่เคยทิ้งให้เขาเศร้าหมองเพียงผู้เดียวเลย  แล้วพวกมันผิดหรอที่จะได้รับอะไรดีๆ  ตอบแทนกลับไปบ้าง
มันสมควรได้รับผลประโยชน์ตอบแทนความรัก  ความซื่อสัตย์ ที่มีให้กับผู้เป็นเจ้าของ ผู้ที่ให้อาหาร ผู้ที่มอบความรัก

อุปนิสัยดีๆ บางชนิด ยังหาไม่ได้จากคนที่เป็นญาติพี่น้องเลย  
ถึงแม้สัตว์จะพูดจาสื่อสารกับเราไม่ได้  แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เอาใจออกมาวางให้ ต่างคน ต่างวางให้กันและกัน  
เรากลับพบว่าสัตว์สามารถสัมผัสถึงอารมณ์เศร้าของมนุษย์ได้   และยังแสนรู้มีวิธีปลอบใจเจ้าของให้คลายเศร้า
ในแบบฉบับของแต่ละตัว เช่น  เข้ามาคลอเคลีย เข้ามาเลียเพื่อปลอบใจให้ความอบอุ่น


** สรุปแล้ว รัก ก็คือรัก ในที่นี่ มีความหมายมากมายจริงๆ
แต่สิ่งสำคัญที่เด็กดื้อคนนั้นได้ตอบคำถามในใจของทุกคนที่พบเจอเขา ว่า



เขามีรัก ที่มีแต่ให้ มันเป็นความรักของมนุษย์ผู้ที่ได้ค้นพบภาวะความเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานในหัวใจอย่างลึกซึ้งแล้วจริงๆ
หลุดพ้นจากกิเลสแล้ว   ความรักชนิดนี้เกิดขึ้นจากการมองเห็นความไร้แก่นสารหรือความไม่มีตัวตนของตนเอง
จึงไม่มีตัวตนไว้สำหรับเห็นแก่ตัว  เมื่อไม่เห็นแก่ตัว จึงเห็นแก่โลกทั้งผอง หัวใจไร้พรมแดน เกิดเป็นความรักขั้นสูงสุด
มองคน มองสรรพชีพ มองสรรพสัตว์ทั้งหลายในลักษณะโลกทั้งผองพี่น้องกัน ความรักชนิดนี้เป็นความรักแท้ เปิดเผย บริสุทธิ์ จริงใจ
โดยไม่เรียกร้องการตอบแทน เปรียบเสมือนแสงเดือนแสงตะวันที่สาดโลมผืนโลกโดยไม่เคยเรียกร้องสิ่งตอบแทน
เปรียบเสมือนสายฝนและดงดอกไม้ที่ชโลมผืนโลก ให้ความชุ่มชื่นเย็น งดงาม และไม่ต้องการให้ใครมองเห็นคุโณปการของตัวเอง
เป็นดอกไม้ก็ส่งกลิ่นหอม แล้วร่วงโรยไปตามวันเวลาอย่างสงบเงียบ ไม่ปรารถนาจะเป็นที่ปรากฎอะไร



ดังคำกล่าวของ  >> ท่าน ว. วชิรเมธี <<
















และเด็กดื้อคนนั้นยังทิ้งท้ายสั้นๆ ไว้ว่า  ไม่ต้องรอให้รวยก็ช่วยได้ .... ใจใจ ไหมพี่ ?