เข้าใจน่ะว่ามนุษย์คือสัตว์สังคม เราเองก็มีเพื่อน แต่ปัญหาคือการค้นพบ แฟนดีดีมันยากไป
เลยอยากจะทำใจให้เข้มแข็ง แบบสะเทินน้ะสะเทินบก 555+
เพราะ เพื่อนที่มีก็พากันมีแฟนจนหมด แต่งงานมีลูก บางคนไม่คิดว่าจะแต่งก็ม้ามืด
ไอที่คิดว่ามันจะแต่ง ป้าดดด มันก็แต่งเจรงๆ(พูดเพื่อ??)
มันก็ทำให้เหงาและเหว้หว้า อย่างที่ไม่มีใครเข้าใจ
เมื่อก่อนพวกมันก็รับปาก เออน่าแต่งงานแล้วเหมือนเดิม
รายไหนรายนั้น ไปธุระกับแม่สามี พาลูกไปฉีดวัคซีน ไปดูบ้านกะสามี  ต่างๆนานา
ครั้นจะหาแฟน ก็หมดโอกาส เพราะ
ตอนประถม เร็วเกิ้น (ซึ่งเด็กสมัยนี้ถือขวดนมแม่มก็เขิ่ลสาวแล้ว)
ตอนมัธยมต้น ยังทำสวยไม่เป็น (เด็กเด๋วนี้แต่งตัวตั้งแต่ประถม)
ตอนมัธยมปลาย ติดเพื่อน แต่เพื่อนก็ติดแฟน คือบับ ปวดใจเบาๆ
พอมหาลัย ก็เตรียมตัวเพื่อการทำงาน ป้าดด คบๆบ้างแต่มันก็....อ่ะน่ะ เลิกกันไปไรไป
พอจบมา ทำงาน หัวฟู ไม่ต้องตีเลย 55+ ไม่มีเวลาเจอใคร ว่างหน่อย เฮฮาสังสรรกับเพื่อนหรือไหมก็ครอบครัว  แต่ก็แบ่งเวลามีคนพิเศษ
แต่เขาไม่พิเศษด้วยสิน้ะ เลยปล่อยไป สุดท้าย เจ็บหนัก ก็พักเลียแผลไป ระหว่างเลียแผล เพื่อนก็ค่อยๆถยอยกันมีสามี มีลูก คือ???
พอแม่พาคนมาดูตัว ก้ค้านหัวชนฝา ไม่ชอบ คุ้มถุงชน ครั้นจะหาเองก็ไม่มีโอกาสเจอใคร เพื่อนจะแนะนำ ก็ไม่เอา 555+ เลือกเยอะสิน้ะ
**สุดท้ายเลยอยากหาวิธี จะอยู่อย่างไร หากใช้ชีวิตเพียงลำพัง**
ปล.ทายสิฉันเป็นเพชไหน5555+