คุณเคยเจอคนที่คุณชอบเค้าจนคุณไม่กล้าที่จะคุยกับเค้าไหม.......
ผมได้เจอกับเธอตอนผมอยู่ม.6 เธอเป็นรุ่นน้องอยู่ม.4 ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ผมหันไปมองเธอแบบที่ชาคริตในเป็นต่อเห็นผญ.เวลาเจอในผับ นั้นแหละครับผมมองอย่างนั้นเลย 555 มองจนเหลียวหลัง ผมคิดในใจน้องคนนี้น่ารักมาก ใช่ครับ เธอน่ารักมากสำหรับในความคิดผม คนอื่นผมไม่รู้เหมือนกันนะ 555 เธอเป็นผญ.ที่ตัวไม่เตี้ยและก็ไม่สูง เธอตัวประมาณไหล่ผมครับ เคยได้ถ่ายรูปด้วยเลยรู้ดี 555 เธอเป็นลูกคนจีนครับ หน้าออกหมวยๆ หน้าเหมือนแมวมาเรียอะครับ 555 และผมก็ได้เจอเธออีกที่โรงอาหารในโรงเรียน วันนั้นผมพูดกับเพื่อนว่าเธอคนนั้นน่ารักมาก ไอเพื่อนเราก็ตัวดี พุ่งตรงไปที่โต๊ะน้องเค้าเลยครับ แล้วชี้ที่น้องเค้า "คนนี้ป่าวที่.....ชอบอะ" .....นี่ชื่อพ่อผมครับ ขอสงวนคงเข้าใจ สมัยเรียนเพื่อนจะชอบเรียกชื่อเล่นพ่อแม่กัน ผมนี่ไปไม่เป็นสิครับ จังหวะนั้น น้องเค้าก็หันมามอง ผมนี่ง่อยกินสิครับ 555 หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ่อยขึ้น พูดง่ายๆว่าเราเจอกันเกือบทุกครั้งที่ไปกินข้าวที่โรงอาหาร คงเป็นเพราะทุกครั้งที่ไปโรงอาหารผมจะชอบมองหาเธอมั้งครับ เลยได้เห็นเธอบ่อย 555 ก็เธอเด่นซะขนาดนั้น ผมจะไม่เห็นได้ยังไง -..- ผมจะชอบนั่งกินข้าวไปแอบมองเธอไป พอเธอหันมาก็ตามstepสิครับ หันหลบแทบไม่ทัน 555 มีอยู่ครั้งนึง ผมหันไปมองเธอตอนกำลังกินข้าวและเธอก็หันมาพอดี ซึ่งจังหวะนั้นผมเพลินเลยหันหลบไม่ทัน ถ้าหันหลบตอนนี้เธอต้องสงสัยแน่ๆ ผมเลยจ้องหน้าเธอ จริงๆผมอยากจะยิ้มให้เธอแต่ปากมันอ้าไม่ออก ผมเลยหันหลบ ไม่ส่งยิ้มให้ ปัดโถ่!!! ทำไมปอดงี้วะเรา จริงๆผมไม่เคยป๊อดเลยนะเรื่องผญ.เมื่อก่อนเรียกว่าตัวพ่อในรร.เลยละครับ เรียกว่าใครๆก็รู้ว่าผมเป็นผช.หูดำมากคนนึงในรร. สมัยยังม.3ม.4อะครับ แต่พอผมอยู่ม.5ผมได้เจอผญ.คนนึงที่ทำให้ผมยอมเอาฝอยมาขัดหูตัวเองจนแวววับเลยครับ 555 เพราะผมไปแอบกุ๊กกิ๊กกับรุ่นน้องที่รร.แล้วเธอรู้ ทำให้เราเลิกกัน หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง หลังจากนั้นมาผมคบกับผญ.คนไหนผมไม่เคยคุยกับผญคนอื่นเลย มาต่อนะครับ มีอยู่ครั้งนึงผมเดินผ่านห้องที่เธอเรียน เพื่อนในห้องตะโกนเรียกชื่อเธอวนไปวนมาเหมือนตั้งใจให้ผมได้ยิน ไอผมก็เอะใจนะว่าเพื่อนน้องเค้าจะตั้งใจสื่อถึงเรามั้ย แต่สุดท้ายผมก็ยังไม่กล้าส่งยิ้มให้น้องเค้าอยู่ดี -..- จนถึงวันที่ผมใกล้จะจบม.6 ผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารและเธอก็บังเอิญมานั่งกับเพื่อนอีก โดยเธอกับผมนั่งหันหน้าหากัน ผมเลยตัดสินใจส่งยิ้มให้เธอ ยังไงก็เป็นครั้งสุดท้าย ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย พอส่งยิ้มให้เท่านั้นแหละ เธอก็ยิ้มตอบกลับมาทันที เพื่อนเธอก็แซวๆกัน 555 ความรู้สึกผมนี่สุดจะบรรยายนะตอนนั้น 555 หลังจากเย็นนั้นผมก็ทักfacebookเธอไป บอกว่า วันปัจฉิมมาเอาของที่เราด้วยนะ น้องเค้าส่งสติ๊กเกอร์รูปokมา ทำนี่ฝันดีเลยครับ 555 แต่ผมก็ไม่กล้าทักไปชวนเธอคุยอยู่ดี คุณเคยมีความรู้สึกชอบใครสักคนมากจนคุณไม่กล้าที่จะคุยกับเค้ามั้ย กลัวว่าถ้าคุยกันแล้วเธอจะไม่ชอบคุณ กลัวหลายๆอย่าง นั้นแหละครับความรู้สึกผมตอนนั้น สิ่งที่ผมซื้อให้เธอในวันปัจฉิมคือตุ๊กตาแมวมาเรียของดิสนีย์ เพราะเวลาผมเห็นมาเรียแล้วมันทำให้ผมนึกถึงเธอ ผมคิดว่าเธอหน้าเหมือนกับมาเรียนะ 555 วันนั้นผมไปเดินซื้อของปัจฉิมกับแม่ จัดมาเรียตัวใหญ่สุดมาเลยครับ ใจปั้มมาก 555 แต่จริงๆมันมีใหญ่กว่านี้แต่มีคนซื้อไปแล้ว ผมเลยได้sizeกลางมาซึ่งใหญ่สุดที่มีขายในร้าน พอถึงวันปัจฉิมรุ่นน้องก็เอาของมาให้มาขอถ่ายรูป วุ่นมากตอนนั้น ใครเคยผ่านมาแล้วคุณจะเข้าใจว่ามันวุ่นขนาดไหนเมื่อคุณจะต้องรับมือกับรุ่นน้องที่คุณรู้จัก ของน้องคนนั้นของน้องคนนี้ ที่จัดลำดับมาของคนนั้นคนนี้มาจากบ้านว่าจะได้ไม่มั่ว พอถึงเวลา บอกเลยว่าเละครับ 555 วุ่นไปหมด แต่พอผมเห็นเธอเดินตรงมาที่ผม ผมหยุดทุกอย่างครับ ยืนนิ่ง น้องเค้ามาจริงเหรอเนี่ยใจนึงก็ทำใจเผื่อไว้ว่าน้องเค้าจะไม่มาซะ60%แล้ว พอน้องเค้ามาถึง ผมนี่มือพันไปหมด ถือของที่คนนั้นคนนี้ให้อยู่ ผมบอกน้องเค้าว่าแปปนึงนะ เดี๋ยวไปหยิบของมาให้ พอน้องเค้าเห็นมาเรียเธอเหมือนจะตกใจมาก เพราะมันใหญ่มาก และเราก็พึ่งรู้จักกัน เธอไม่คิดว่าจะให้ขนาดนี้ และน้องเค้าส่งซองใส่ตุ๊กกาขนไหมพรมและมีโน๊ตเล็กแนบมา ตอนนั้นผมเห็นแล้วว่าในซองมีโน๊ต แต่เพราะมันวุ่นมาก เลยไม่ได้เปิดอ่าน หลังจากกิจกรรมเสร็จ ผมเอาของไปเก็บที่รถ สิ่งแรกที่ผมทำไม่ต้องพูดก็รู้ครับ หาจดหมายสิครับ เพราะของที่ได้มามันเยอะ และซองตุ๊กกาที่เธอให้ก็ซองเล็กนิดเดียว พอผมหาเจอผม ยืนยิ้มอยู่คนเดียวพักใหญ่ 555 เธอเขียน ชื่อline และintagram ของเธอไว้ครับ ผมนี่เหมือนยิ้มอยู่ทั้งวันเลยครับวันนั้น แล้วผมก็add lineเธอ และทักเธอไป คำแรกที่เธอตอบมาเธอตกใจว่าaddมาเร็วมาก ในใจนี่อยากจะบอกว่าอยากจะaddตั้งแต่เจอกันครั้งแรกละครับ addตอนนี้คงไม่ทันแล้ว แต่ก็ดีที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอก็ไม่ได้ไม่ชอบผม ตอนที่เราได้คุยกันมันเป็นช่วงสอบปลายภาค ซึ่งเธอตั้งใจอ่านหนังสือมาก นานๆจะตอบผมมาซักครั้ง ผมก็รู้ตัวว่าเราเจอกันผิดเวลา ยังไงผมก็ต้องไปเรียนมหาลัยอยู่ดี ยังไงก็ต้องห่างกัน เป็นพี่น้องดีที่สุดแล้ว หลังจากนั้นผมก็ทักเธอไปบ้างนานๆครั้ง เพราะกลัวเธอรำคาญครับ 5555 แต่ผมก็นั่งดูIGเธอบ่อยมาก เรียกว่าไลค์ทุกรูปที่เธอลงครับ 555 ผมหวังสักวันเธอจะลงรูปมาเรียให้ผมได้รู้บ้างว่าเธอคิดยังไง แต่ไม่มีครับ 555 แม้แต่ปลายหางมาเรียในIGเธอผมยังไม่เคยเห็น 555 แต่ในIGของเธอจะชอบมีรูปเศร้าๆ ข้อความเศร้าๆอยู่บ่อยๆ ผมนี่โคตรจะอยากรู้เลยว่าเธอเศร้าเพราะอะไร แต่ทำไงได้ เพื่อนเธอผมก็ไม่รู้จักสักคน จะไปถามใคร ผมจะชอบไปโพสหน้ายิ้ม ชู2นิ้วบ้างในIGเผื่อจะหายเศร้า 555 และแล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตดลบันดาลให้ผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมโพสรูปชู2นิ้วให้เธอในรูปข้อความเศร้าๆของเธอ เธอโพสกลับมาเป็นข้อความว่างๆแล้วก็tagชื่อผม ผมเลยพูดแกล้งเธอ เผื่อเธอจะดีขึ้น และผมก็โพสไปว่าขอline ใหม่หน่อยlineหาย ใช่ครับ lineของเธอหายไปจากรายชื่อline ของผมซักพักแล้ว ผมพยายามหาid lineของเธอใหม่ ผมจำได้ว่าline ของเธอขึ้นต้นด้วยคำว่าอะไร แต่ผมจำท่อนหลังไม่ได้ เพราะโน๊ตที่เธอให้ผมอยู่ที่บ้านที่ภาคใต้ ผมมาเรียนในกทม.ครับ มหาลัยหนึ่งแถวสะพานพระราม7 ผมเลยสุ่มๆlineเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เจอ ตอนหลังผมถึงได้รู้ว่าเธอเปลี่ยนlineใหม่เพราะไปเรียนต่างประเทศ หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันบ่อยขึ้น วันนึงผมพูดห้วนๆไปว่า "จริงไม่ได้ให้มาเรียนะ" แค่นั้นแหละครับ จากที่เคยเห็นเธอเงียบๆ เธอเปลี่ยนอารมย์เร็วมาก เธอวีนผมแรงมาก ผมนี่มึนตึ้บเลยคับ จะอธิบายว่าไม่ได้หมายความแบบนั้น เธอมาเป็นคลื่นเลยครับ กว่าจะอธิบายจนเข้าใจ เล่นเอาพักใหญ่ๆเลยครับ จริงๆผมหมายความว่า "จริงๆผมไม่ได้ให้มาเรียแน่ๆ เพราะถ้าผมไม่กล้าทักเธอไปว่าให้มาเอาของปัจฉิม ผมก็คงไม่ได้ให้มาเรียกับเธอ" เพราะคำพูดห้วนๆของผมแท้ๆ เกือบทำให้เป็นเรื่องแล้วมั้ยละ แต่เพราะคำพูดห้วนๆของผม เลยทำให้ผมได้รู้ว่า มาเรียตัวนี้มีความสำคัญกับเธอ ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้ว่าสำคัญกับเธอมากน้อยแค่ไหน เพราะถ้ามาเรียไม่ได้สำคัญกับเธอ เธอคงไม่โกรธผมขนาดนี้ แค่ผมรู้แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว 555 ตอนหลังผมแกล้งถามเธอว่า "ถ้ามาเรียไม่มีความสำคัญสักนิดเธอคงไม่วีนผมขนาดนี้ " เธอตอบกลับมาว่าสำคัญดิ สำคัญมากด้วย แค่ผมเห็นคำตอบที่เธอตอบมา ผมนี่นั่งยิ้มคนเดียวกับมือถืออยู่พักใหญ่เลย 555 ความรู้สึกมันเหมือนกับสิ่งที่ผมเคยทำให้เธอมันไม่ได้ว่างเปล่าเลย ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย แต่ผมกลับรู้สึกสนิทกับเธอมาก ได้คุยกันแล้วผมสบายใจ ผมไม่รู้นะว่าต่อไปจะเป็นยังไง ผมไม่รู้นะว่าอะไรจะเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ถ้าเราทำอะไรให้เค้าไปแค่เราได้ทำให้เค้าเราก็มีความสุขแล้ว ...
คุณเคยเจอคนที่คุณชอบเค้าจนคุณไม่กล้าที่จะคุยกับเค้าไหม.
ผมได้เจอกับเธอตอนผมอยู่ม.6 เธอเป็นรุ่นน้องอยู่ม.4 ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ ผมหันไปมองเธอแบบที่ชาคริตในเป็นต่อเห็นผญ.เวลาเจอในผับ นั้นแหละครับผมมองอย่างนั้นเลย 555 มองจนเหลียวหลัง ผมคิดในใจน้องคนนี้น่ารักมาก ใช่ครับ เธอน่ารักมากสำหรับในความคิดผม คนอื่นผมไม่รู้เหมือนกันนะ 555 เธอเป็นผญ.ที่ตัวไม่เตี้ยและก็ไม่สูง เธอตัวประมาณไหล่ผมครับ เคยได้ถ่ายรูปด้วยเลยรู้ดี 555 เธอเป็นลูกคนจีนครับ หน้าออกหมวยๆ หน้าเหมือนแมวมาเรียอะครับ 555 และผมก็ได้เจอเธออีกที่โรงอาหารในโรงเรียน วันนั้นผมพูดกับเพื่อนว่าเธอคนนั้นน่ารักมาก ไอเพื่อนเราก็ตัวดี พุ่งตรงไปที่โต๊ะน้องเค้าเลยครับ แล้วชี้ที่น้องเค้า "คนนี้ป่าวที่.....ชอบอะ" .....นี่ชื่อพ่อผมครับ ขอสงวนคงเข้าใจ สมัยเรียนเพื่อนจะชอบเรียกชื่อเล่นพ่อแม่กัน ผมนี่ไปไม่เป็นสิครับ จังหวะนั้น น้องเค้าก็หันมามอง ผมนี่ง่อยกินสิครับ 555 หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ่อยขึ้น พูดง่ายๆว่าเราเจอกันเกือบทุกครั้งที่ไปกินข้าวที่โรงอาหาร คงเป็นเพราะทุกครั้งที่ไปโรงอาหารผมจะชอบมองหาเธอมั้งครับ เลยได้เห็นเธอบ่อย 555 ก็เธอเด่นซะขนาดนั้น ผมจะไม่เห็นได้ยังไง -..- ผมจะชอบนั่งกินข้าวไปแอบมองเธอไป พอเธอหันมาก็ตามstepสิครับ หันหลบแทบไม่ทัน 555 มีอยู่ครั้งนึง ผมหันไปมองเธอตอนกำลังกินข้าวและเธอก็หันมาพอดี ซึ่งจังหวะนั้นผมเพลินเลยหันหลบไม่ทัน ถ้าหันหลบตอนนี้เธอต้องสงสัยแน่ๆ ผมเลยจ้องหน้าเธอ จริงๆผมอยากจะยิ้มให้เธอแต่ปากมันอ้าไม่ออก ผมเลยหันหลบ ไม่ส่งยิ้มให้ ปัดโถ่!!! ทำไมปอดงี้วะเรา จริงๆผมไม่เคยป๊อดเลยนะเรื่องผญ.เมื่อก่อนเรียกว่าตัวพ่อในรร.เลยละครับ เรียกว่าใครๆก็รู้ว่าผมเป็นผช.หูดำมากคนนึงในรร. สมัยยังม.3ม.4อะครับ แต่พอผมอยู่ม.5ผมได้เจอผญ.คนนึงที่ทำให้ผมยอมเอาฝอยมาขัดหูตัวเองจนแวววับเลยครับ 555 เพราะผมไปแอบกุ๊กกิ๊กกับรุ่นน้องที่รร.แล้วเธอรู้ ทำให้เราเลิกกัน หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง หลังจากนั้นมาผมคบกับผญ.คนไหนผมไม่เคยคุยกับผญคนอื่นเลย มาต่อนะครับ มีอยู่ครั้งนึงผมเดินผ่านห้องที่เธอเรียน เพื่อนในห้องตะโกนเรียกชื่อเธอวนไปวนมาเหมือนตั้งใจให้ผมได้ยิน ไอผมก็เอะใจนะว่าเพื่อนน้องเค้าจะตั้งใจสื่อถึงเรามั้ย แต่สุดท้ายผมก็ยังไม่กล้าส่งยิ้มให้น้องเค้าอยู่ดี -..- จนถึงวันที่ผมใกล้จะจบม.6 ผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารและเธอก็บังเอิญมานั่งกับเพื่อนอีก โดยเธอกับผมนั่งหันหน้าหากัน ผมเลยตัดสินใจส่งยิ้มให้เธอ ยังไงก็เป็นครั้งสุดท้าย ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย พอส่งยิ้มให้เท่านั้นแหละ เธอก็ยิ้มตอบกลับมาทันที เพื่อนเธอก็แซวๆกัน 555 ความรู้สึกผมนี่สุดจะบรรยายนะตอนนั้น 555 หลังจากเย็นนั้นผมก็ทักfacebookเธอไป บอกว่า วันปัจฉิมมาเอาของที่เราด้วยนะ น้องเค้าส่งสติ๊กเกอร์รูปokมา ทำนี่ฝันดีเลยครับ 555 แต่ผมก็ไม่กล้าทักไปชวนเธอคุยอยู่ดี คุณเคยมีความรู้สึกชอบใครสักคนมากจนคุณไม่กล้าที่จะคุยกับเค้ามั้ย กลัวว่าถ้าคุยกันแล้วเธอจะไม่ชอบคุณ กลัวหลายๆอย่าง นั้นแหละครับความรู้สึกผมตอนนั้น สิ่งที่ผมซื้อให้เธอในวันปัจฉิมคือตุ๊กตาแมวมาเรียของดิสนีย์ เพราะเวลาผมเห็นมาเรียแล้วมันทำให้ผมนึกถึงเธอ ผมคิดว่าเธอหน้าเหมือนกับมาเรียนะ 555 วันนั้นผมไปเดินซื้อของปัจฉิมกับแม่ จัดมาเรียตัวใหญ่สุดมาเลยครับ ใจปั้มมาก 555 แต่จริงๆมันมีใหญ่กว่านี้แต่มีคนซื้อไปแล้ว ผมเลยได้sizeกลางมาซึ่งใหญ่สุดที่มีขายในร้าน พอถึงวันปัจฉิมรุ่นน้องก็เอาของมาให้มาขอถ่ายรูป วุ่นมากตอนนั้น ใครเคยผ่านมาแล้วคุณจะเข้าใจว่ามันวุ่นขนาดไหนเมื่อคุณจะต้องรับมือกับรุ่นน้องที่คุณรู้จัก ของน้องคนนั้นของน้องคนนี้ ที่จัดลำดับมาของคนนั้นคนนี้มาจากบ้านว่าจะได้ไม่มั่ว พอถึงเวลา บอกเลยว่าเละครับ 555 วุ่นไปหมด แต่พอผมเห็นเธอเดินตรงมาที่ผม ผมหยุดทุกอย่างครับ ยืนนิ่ง น้องเค้ามาจริงเหรอเนี่ยใจนึงก็ทำใจเผื่อไว้ว่าน้องเค้าจะไม่มาซะ60%แล้ว พอน้องเค้ามาถึง ผมนี่มือพันไปหมด ถือของที่คนนั้นคนนี้ให้อยู่ ผมบอกน้องเค้าว่าแปปนึงนะ เดี๋ยวไปหยิบของมาให้ พอน้องเค้าเห็นมาเรียเธอเหมือนจะตกใจมาก เพราะมันใหญ่มาก และเราก็พึ่งรู้จักกัน เธอไม่คิดว่าจะให้ขนาดนี้ และน้องเค้าส่งซองใส่ตุ๊กกาขนไหมพรมและมีโน๊ตเล็กแนบมา ตอนนั้นผมเห็นแล้วว่าในซองมีโน๊ต แต่เพราะมันวุ่นมาก เลยไม่ได้เปิดอ่าน หลังจากกิจกรรมเสร็จ ผมเอาของไปเก็บที่รถ สิ่งแรกที่ผมทำไม่ต้องพูดก็รู้ครับ หาจดหมายสิครับ เพราะของที่ได้มามันเยอะ และซองตุ๊กกาที่เธอให้ก็ซองเล็กนิดเดียว พอผมหาเจอผม ยืนยิ้มอยู่คนเดียวพักใหญ่ 555 เธอเขียน ชื่อline และintagram ของเธอไว้ครับ ผมนี่เหมือนยิ้มอยู่ทั้งวันเลยครับวันนั้น แล้วผมก็add lineเธอ และทักเธอไป คำแรกที่เธอตอบมาเธอตกใจว่าaddมาเร็วมาก ในใจนี่อยากจะบอกว่าอยากจะaddตั้งแต่เจอกันครั้งแรกละครับ addตอนนี้คงไม่ทันแล้ว แต่ก็ดีที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอก็ไม่ได้ไม่ชอบผม ตอนที่เราได้คุยกันมันเป็นช่วงสอบปลายภาค ซึ่งเธอตั้งใจอ่านหนังสือมาก นานๆจะตอบผมมาซักครั้ง ผมก็รู้ตัวว่าเราเจอกันผิดเวลา ยังไงผมก็ต้องไปเรียนมหาลัยอยู่ดี ยังไงก็ต้องห่างกัน เป็นพี่น้องดีที่สุดแล้ว หลังจากนั้นผมก็ทักเธอไปบ้างนานๆครั้ง เพราะกลัวเธอรำคาญครับ 5555 แต่ผมก็นั่งดูIGเธอบ่อยมาก เรียกว่าไลค์ทุกรูปที่เธอลงครับ 555 ผมหวังสักวันเธอจะลงรูปมาเรียให้ผมได้รู้บ้างว่าเธอคิดยังไง แต่ไม่มีครับ 555 แม้แต่ปลายหางมาเรียในIGเธอผมยังไม่เคยเห็น 555 แต่ในIGของเธอจะชอบมีรูปเศร้าๆ ข้อความเศร้าๆอยู่บ่อยๆ ผมนี่โคตรจะอยากรู้เลยว่าเธอเศร้าเพราะอะไร แต่ทำไงได้ เพื่อนเธอผมก็ไม่รู้จักสักคน จะไปถามใคร ผมจะชอบไปโพสหน้ายิ้ม ชู2นิ้วบ้างในIGเผื่อจะหายเศร้า 555 และแล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตดลบันดาลให้ผมอีกครั้ง ครั้งนี้ผมโพสรูปชู2นิ้วให้เธอในรูปข้อความเศร้าๆของเธอ เธอโพสกลับมาเป็นข้อความว่างๆแล้วก็tagชื่อผม ผมเลยพูดแกล้งเธอ เผื่อเธอจะดีขึ้น และผมก็โพสไปว่าขอline ใหม่หน่อยlineหาย ใช่ครับ lineของเธอหายไปจากรายชื่อline ของผมซักพักแล้ว ผมพยายามหาid lineของเธอใหม่ ผมจำได้ว่าline ของเธอขึ้นต้นด้วยคำว่าอะไร แต่ผมจำท่อนหลังไม่ได้ เพราะโน๊ตที่เธอให้ผมอยู่ที่บ้านที่ภาคใต้ ผมมาเรียนในกทม.ครับ มหาลัยหนึ่งแถวสะพานพระราม7 ผมเลยสุ่มๆlineเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เจอ ตอนหลังผมถึงได้รู้ว่าเธอเปลี่ยนlineใหม่เพราะไปเรียนต่างประเทศ หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันบ่อยขึ้น วันนึงผมพูดห้วนๆไปว่า "จริงไม่ได้ให้มาเรียนะ" แค่นั้นแหละครับ จากที่เคยเห็นเธอเงียบๆ เธอเปลี่ยนอารมย์เร็วมาก เธอวีนผมแรงมาก ผมนี่มึนตึ้บเลยคับ จะอธิบายว่าไม่ได้หมายความแบบนั้น เธอมาเป็นคลื่นเลยครับ กว่าจะอธิบายจนเข้าใจ เล่นเอาพักใหญ่ๆเลยครับ จริงๆผมหมายความว่า "จริงๆผมไม่ได้ให้มาเรียแน่ๆ เพราะถ้าผมไม่กล้าทักเธอไปว่าให้มาเอาของปัจฉิม ผมก็คงไม่ได้ให้มาเรียกับเธอ" เพราะคำพูดห้วนๆของผมแท้ๆ เกือบทำให้เป็นเรื่องแล้วมั้ยละ แต่เพราะคำพูดห้วนๆของผม เลยทำให้ผมได้รู้ว่า มาเรียตัวนี้มีความสำคัญกับเธอ ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้ว่าสำคัญกับเธอมากน้อยแค่ไหน เพราะถ้ามาเรียไม่ได้สำคัญกับเธอ เธอคงไม่โกรธผมขนาดนี้ แค่ผมรู้แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว 555 ตอนหลังผมแกล้งถามเธอว่า "ถ้ามาเรียไม่มีความสำคัญสักนิดเธอคงไม่วีนผมขนาดนี้ " เธอตอบกลับมาว่าสำคัญดิ สำคัญมากด้วย แค่ผมเห็นคำตอบที่เธอตอบมา ผมนี่นั่งยิ้มคนเดียวกับมือถืออยู่พักใหญ่เลย 555 ความรู้สึกมันเหมือนกับสิ่งที่ผมเคยทำให้เธอมันไม่ได้ว่างเปล่าเลย ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย แต่ผมกลับรู้สึกสนิทกับเธอมาก ได้คุยกันแล้วผมสบายใจ ผมไม่รู้นะว่าต่อไปจะเป็นยังไง ผมไม่รู้นะว่าอะไรจะเปลี่ยนไป แต่ตอนนี้ผมรู้แค่ถ้าเราทำอะไรให้เค้าไปแค่เราได้ทำให้เค้าเราก็มีความสุขแล้ว ...