สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอย่างจะมาเล่าเชิงปรึกษาให้ฟังกัน
ผมเป็นเด็กมหาลัยปี 4 ครับ หากนับตามรุ่นตอนนี้ผมควรจะอยู่ปี 4 แต่เนื่องด้วยตัวผมเองนั้นรู้ตัวว่าไม่ถนัดสายงานวิชาการเอาสะเลย ผมจะถนัดด้านงานสายศิลป์มากกว่า แต่จริงๆ ตอนที่ผมเรียนอยู่ที่สายวิชาการ ผมก็ไม่ได้เรียนแย่หรืออะไรหรอกครับ ผมเพียงแค่รู้สึกว่า ผมอยากเดินตามฝันทำงานสายศิลป์มากกว่า ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากความสบายตรงนั้น ส่งเรื่องและผลงานย้ายเข้าไปที่คณะสถาปัตย์ สาขาออกแบบสื่อ ผมย้ายออกมาตอนปี 3 ครับ ในตอนแรกที่ย้ายมานั้น ผมค่อนข้างโดดเดียวพอผมควรเพราะต้องเดินสายนี้คนเดียว แต่ตอนนี้ผมชินแล้วครับ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แต่ปัญหาใหญ่ของผมนั้นมันอยู่ที่ วิชาเรียนที่ผมต้องเจอ นั้นก็คือวิชาพวก Drawing Composition และ พวกสีต่างๆ ใช่ครับมันฟังแล้วดูเหมือนง่ายมากเลย วิชาเด็กๆ พื้นฐานๆ ...
แต่สำหรับผม ไม่เลยครับ ตลอดชีวิตของผมเรียกได้เลยว่าไม่เคยจับดินสอวาดภาพจริงๆ จังๆ เลย ในเทอมแรกที่ผมเจอ งานของผม 12 ชิ้นผมได้ F 8 ชิ้น D 4 ขิ้น ... ผมเครียดมากๆ เพราะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม และต้องปรับตัวอะไรหลายๆ อย่าง ในสังคมการเรียนใหม่ๆ แบบนี้ มันต่างกับสายวิชาการโดยสิ้นเชิง
ซึ่งตอนนั้นผมมีปัญหาหลายๆ อย่าง ทำให้ผมคิดว่าผมน่าจะดรอปไปก่อน หนึ่งในสาเหตุหลักคือตอนนั้นผมอกหักครับ โดนทิ้ง สภาพจิตใจมันไม่พร้อมจะเรียนจริงๆ กับอะไรที่ต้องปรับตัวมากๆ ในตอนนั้น และก็มีปัญหาเรื่องค่าเทอม ผมเลยตัดสินใจดรอปเพื่อออกมาทำงานที่กรุงเทพ
ผมใช้ผลงานที่ผมสะสมมาทั้งชีวิตลองยืนเข้าของไปทำงานในบริษัท TV สารคดีแห่งหนึ่ง ในแผนก Production และ ผมก็สัมภาษณ์งานผ่านครับ สัญญาของผมคือ 6 เดือน ผมย้ายไปทำงานที่กรุงเทพอยู่ 6 เดือนเต็มๆ เรียนรู้ชีวิตวัยทำงานที่กรุงเทพอย่างหนักหน่วง จนสามารถอยู่คนเดียวได้ ระหว่างทำงานกับบริษัท TV ผมก็เข้าฝึกอบรมช่างภาพสารคดีกับนิตยสารแห่งหนึ่งอยู่ 5 เดือนเต็มๆ เช่นกันเรียกได้ว่า เป็น 6 เดือนที่งานค่อนข้างหนักหน่วงพอสมควร แต่มันทำให้ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้นครับ ได้ใบรับรองงาน ได้ใบประกาศนียบัตร มีผลงานด้วย ก็รู้สึกภูมิใจไม่น้อยครับ แต่ได้เวลากลับแล้ว
จนผมกลับมาเรียนมหาลัยอีกครั้งหนึ่ง... ผมก็ยังต้องพบเจอกับวิชาเดิมๆ ที่ผมต้องเผชิญหน้ากับมัน ช่วงที่ผมอยู่กรุงเทพ ผมก็ใช้เวลาบางส่วนฝึกมือวาดภาพเหมือนกันครับ และผมคิดว่าผมก็พัฒนาขึ้นมาบ้าง จากผลงานเก่าๆ ที่ผ่านมา แต่ว่ามันก็ยังเป็น F อยู่ดีครับ... งานผมก็ยังได้ F เรื่อยมา ทั้งที่ผมคิดว่าผมทำดีแล้ว อาจารย์ที่สอนผมท่านก็เหมือนจะไม่ค่อยสนใจผมเท่าไร เพราะอะไรหลายๆ อย่าง ท่านเหมือนมองข้ามผมไปเลยเวลาในคลาส ซึ่งผมก็ค่อนข้างรู้สึกแย่ จนผ่านมาก็จะใกล้จบเทอม งานของผมก็ยังคงได้ F ผมก็พยายามฝึกครับ แต่เอาจริงๆ ผมยอมรับเลย ผมไม่สนุกกับมันเลย ผมไม่ค่อยมีความสุขกับการวาดภาพเท่าไร... ผมไม่ได้รักมันครับ ผมรักการทำสื่อภาพยนต์ สื่อโฆษณามากกว่า และผมโคตรรักการถ่ายภาพเลย ล่าสุดครับผมงานของผมได้ F มาอีก ผมหมดซึ่งกะจิตกะใจทำงานแล้วครับ ผมรู้สึกไม่อยากวาดอีกแล้ว ผมไม่ถนัดมันจริงๆ ผมไม่ได้รักมัน ตอนนี้ผมวางดินสอในมือลงแล้วครับ หลายๆ อย่างมันทำให้ผมท้อ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผมต้องเรียนคนเดียว Active ตัวเองคนเดียว อาจารย์ไม่สนใจ มองข้ามผมไปทุกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนผมเรียนราม ต้องสู้กับตัวเอง ยอมรับเลยครับว่ายาก จนผมมีความคิดเข้ามาในหัวอีกครั้งว่า ผมอยากย้ายอีกครั้ง ผมไม่อยากวาดแล้ว มันไม่ใช่ตัวผมเลย
ผมไม่รู้ว่า ผมพยายามมากพอหรือยัง หรือผมตัดใจง่ายไปหรอ? หรือผมไม่ถนัดมันจริงๆ ผมสับสนครับและกลัวมากๆ กลัวที่จะพลาดอีกครั้ง ผมอยากจะยอมรับตัวเองให้ได้ครับว่า ผมไม่ถนัดวาดภาพจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากมองตัวเองเป็นไอ้ขี้แพ้เหมือนกัน ที่ผ่านวิชาพวกนี้ไม่ได้เลย ผมต้องฝืนทนจนกว่าจะผ่านมันหรือเปล่าครับ ? หรือผมต้องยอมรับในสิ่งที่ผมไม่ถนัด ? ผมแค่สับสนครับและผมคุยกับใครไม่ได้เลย ผมหวังว่าจะมีใครสักคนช่วยชี้แนะผมด้วยครับ
ขอบคุณครับ...
คุณเคยยอมรับตัวเองไหม ว่าไม่ถนัดอะไร ? และฝืนมันหรือเปล่า ?
ผมเป็นเด็กมหาลัยปี 4 ครับ หากนับตามรุ่นตอนนี้ผมควรจะอยู่ปี 4 แต่เนื่องด้วยตัวผมเองนั้นรู้ตัวว่าไม่ถนัดสายงานวิชาการเอาสะเลย ผมจะถนัดด้านงานสายศิลป์มากกว่า แต่จริงๆ ตอนที่ผมเรียนอยู่ที่สายวิชาการ ผมก็ไม่ได้เรียนแย่หรืออะไรหรอกครับ ผมเพียงแค่รู้สึกว่า ผมอยากเดินตามฝันทำงานสายศิลป์มากกว่า ผมเลยตัดสินใจเดินออกมาจากความสบายตรงนั้น ส่งเรื่องและผลงานย้ายเข้าไปที่คณะสถาปัตย์ สาขาออกแบบสื่อ ผมย้ายออกมาตอนปี 3 ครับ ในตอนแรกที่ย้ายมานั้น ผมค่อนข้างโดดเดียวพอผมควรเพราะต้องเดินสายนี้คนเดียว แต่ตอนนี้ผมชินแล้วครับ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แต่ปัญหาใหญ่ของผมนั้นมันอยู่ที่ วิชาเรียนที่ผมต้องเจอ นั้นก็คือวิชาพวก Drawing Composition และ พวกสีต่างๆ ใช่ครับมันฟังแล้วดูเหมือนง่ายมากเลย วิชาเด็กๆ พื้นฐานๆ ...
แต่สำหรับผม ไม่เลยครับ ตลอดชีวิตของผมเรียกได้เลยว่าไม่เคยจับดินสอวาดภาพจริงๆ จังๆ เลย ในเทอมแรกที่ผมเจอ งานของผม 12 ชิ้นผมได้ F 8 ชิ้น D 4 ขิ้น ... ผมเครียดมากๆ เพราะรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อม และต้องปรับตัวอะไรหลายๆ อย่าง ในสังคมการเรียนใหม่ๆ แบบนี้ มันต่างกับสายวิชาการโดยสิ้นเชิง
ซึ่งตอนนั้นผมมีปัญหาหลายๆ อย่าง ทำให้ผมคิดว่าผมน่าจะดรอปไปก่อน หนึ่งในสาเหตุหลักคือตอนนั้นผมอกหักครับ โดนทิ้ง สภาพจิตใจมันไม่พร้อมจะเรียนจริงๆ กับอะไรที่ต้องปรับตัวมากๆ ในตอนนั้น และก็มีปัญหาเรื่องค่าเทอม ผมเลยตัดสินใจดรอปเพื่อออกมาทำงานที่กรุงเทพ
ผมใช้ผลงานที่ผมสะสมมาทั้งชีวิตลองยืนเข้าของไปทำงานในบริษัท TV สารคดีแห่งหนึ่ง ในแผนก Production และ ผมก็สัมภาษณ์งานผ่านครับ สัญญาของผมคือ 6 เดือน ผมย้ายไปทำงานที่กรุงเทพอยู่ 6 เดือนเต็มๆ เรียนรู้ชีวิตวัยทำงานที่กรุงเทพอย่างหนักหน่วง จนสามารถอยู่คนเดียวได้ ระหว่างทำงานกับบริษัท TV ผมก็เข้าฝึกอบรมช่างภาพสารคดีกับนิตยสารแห่งหนึ่งอยู่ 5 เดือนเต็มๆ เช่นกันเรียกได้ว่า เป็น 6 เดือนที่งานค่อนข้างหนักหน่วงพอสมควร แต่มันทำให้ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้นครับ ได้ใบรับรองงาน ได้ใบประกาศนียบัตร มีผลงานด้วย ก็รู้สึกภูมิใจไม่น้อยครับ แต่ได้เวลากลับแล้ว
จนผมกลับมาเรียนมหาลัยอีกครั้งหนึ่ง... ผมก็ยังต้องพบเจอกับวิชาเดิมๆ ที่ผมต้องเผชิญหน้ากับมัน ช่วงที่ผมอยู่กรุงเทพ ผมก็ใช้เวลาบางส่วนฝึกมือวาดภาพเหมือนกันครับ และผมคิดว่าผมก็พัฒนาขึ้นมาบ้าง จากผลงานเก่าๆ ที่ผ่านมา แต่ว่ามันก็ยังเป็น F อยู่ดีครับ... งานผมก็ยังได้ F เรื่อยมา ทั้งที่ผมคิดว่าผมทำดีแล้ว อาจารย์ที่สอนผมท่านก็เหมือนจะไม่ค่อยสนใจผมเท่าไร เพราะอะไรหลายๆ อย่าง ท่านเหมือนมองข้ามผมไปเลยเวลาในคลาส ซึ่งผมก็ค่อนข้างรู้สึกแย่ จนผ่านมาก็จะใกล้จบเทอม งานของผมก็ยังคงได้ F ผมก็พยายามฝึกครับ แต่เอาจริงๆ ผมยอมรับเลย ผมไม่สนุกกับมันเลย ผมไม่ค่อยมีความสุขกับการวาดภาพเท่าไร... ผมไม่ได้รักมันครับ ผมรักการทำสื่อภาพยนต์ สื่อโฆษณามากกว่า และผมโคตรรักการถ่ายภาพเลย ล่าสุดครับผมงานของผมได้ F มาอีก ผมหมดซึ่งกะจิตกะใจทำงานแล้วครับ ผมรู้สึกไม่อยากวาดอีกแล้ว ผมไม่ถนัดมันจริงๆ ผมไม่ได้รักมัน ตอนนี้ผมวางดินสอในมือลงแล้วครับ หลายๆ อย่างมันทำให้ผมท้อ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผมต้องเรียนคนเดียว Active ตัวเองคนเดียว อาจารย์ไม่สนใจ มองข้ามผมไปทุกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนผมเรียนราม ต้องสู้กับตัวเอง ยอมรับเลยครับว่ายาก จนผมมีความคิดเข้ามาในหัวอีกครั้งว่า ผมอยากย้ายอีกครั้ง ผมไม่อยากวาดแล้ว มันไม่ใช่ตัวผมเลย
ผมไม่รู้ว่า ผมพยายามมากพอหรือยัง หรือผมตัดใจง่ายไปหรอ? หรือผมไม่ถนัดมันจริงๆ ผมสับสนครับและกลัวมากๆ กลัวที่จะพลาดอีกครั้ง ผมอยากจะยอมรับตัวเองให้ได้ครับว่า ผมไม่ถนัดวาดภาพจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากมองตัวเองเป็นไอ้ขี้แพ้เหมือนกัน ที่ผ่านวิชาพวกนี้ไม่ได้เลย ผมต้องฝืนทนจนกว่าจะผ่านมันหรือเปล่าครับ ? หรือผมต้องยอมรับในสิ่งที่ผมไม่ถนัด ? ผมแค่สับสนครับและผมคุยกับใครไม่ได้เลย ผมหวังว่าจะมีใครสักคนช่วยชี้แนะผมด้วยครับ
ขอบคุณครับ...