เคยคิดตอนสมัยเรียนประถม - มัธยมค่ะ
แต่พอโตขึ้นพ่อแม่ก็เฉลยว่า คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่พรหมจรรย์ การที่เราซิงไม่ได้หมายความว่าเราดีกว่าหรืออยู่เหนือกว่าคนอื่น เพียงแต่มันคือกุศโลบายที่ผู้ใหญ่ใช้เพื่อไม่ให้เด็กวัยเรียนที่ยังรับผิดชอบตัวเองไม่ได้ไปมีเซ็กส์

พอเข้ามหาวิทยาลัย (เราทำงานไปด้วย) พ่อแม่ก็เริ่มสอนอีกแบบนึง สอนว่าเนื่องจากทำงานและรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ถ้าหากมีแฟนและคบกันแบบจริงจังก็ควรลองมีอะไรกับเค้าก่อน เพราะโลกความเป็นจริงคือ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเข้ากันได้ในเรื่องเซ็กส์ ต่างคนต่างรสนิยม แต่ถ้าแต่งงานไปก็ต้องมามีเซ็กส์ด้วยกัน ดังนั้นก็ควรหาคนที่รสนิยมไปในทางเดียวกัน เหมือนกับถ้าบอกว่าต้องเลือกคนที่จะกินข้าวจานเดียวกันไปตลอดชีวิต ก่อนจะตัดสินใจเลือกก็คงต้องลองไปกินข้าวด้วยกันก่อนว่าอีกฝ่ายชอบอะไรมีรสนิยมแบบไหน นี่ยังไม่นับข้อเสี่ยงที่อาจเจอคนรสนิยมประหลาดๆหรืออันตราย ซึ่งของแบบนี้ถ้าไม่ลองก่อนก็ไม่สามารถจะรู้ได้แน่ชัด
ประมาณแบบที่ความเห็นที่ 6 บอกค่ะ พ่อแม่บอกว่าถ้าครั้งแรกคือคืนวันแต่งงาน ก็อาจจะเสี่ยงไปเจอกับสามีที่รสนิยมคนละทางกับเรา ไม่สามารถให้ความสุขทางเพศกับเราได้ หรือมีรสนิยมอันตรายเช่นซาดิสต์วิตถาร แต่งไปกับคนแบบนี้ก็จะมีปัญหากันเปล่าๆค่ะ เพราะอย่าลืมว่าการแต่งงานไม่ได้จบลงที่คืนวันแต่ง แต่การแต่งงานหมายถึงต้องใช้ชีวิตร่วมเตียงกับคนอีกคนนึงไปอีกนาน ซึ่งถ้าเราไม่รู้จักเค้าอย่างละเอียดพอก็อาจจะลำบากค่ะ

สรุปว่าตอนเด็กๆเคยคิดแบบ จขกท ค่ะ แต่พอโตขึ้นก็เปลี่ยนความคิดค่ะ