เรื่องมันมีอยู่ว่าผมรักเขาครับ
สวัสดีครับ อันนี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมยืมของน้องสาวใช้ครับ เรื่องนี้ผมขอเล่าตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 เลยนะครับ ผมรู้จักกับคนๆนี้มา ตั้งแต่ ม.1 แล้ว มันเป็นคนที่ทำให้ผมเรียนดีขึ้น เพราะเมื่อก่อนผมเป็นพวกที่ชอบเล่นกีฬา พอพักเที่ยงบางทีผมก็ไม่กินข้าวแล้วเอาแต่เล่นฟุตบอล ขึ้นเรียนสายเกือบทุกครั้ง มันจะคอยเตือนผมตลอดว่า อยู่ห้องจีนะถ้าไม่สงสารกูก็สงสารพ่อแม่บ้าง ผมก็ถามมันไปว่า ทำไมกูต้องสงสาร มันตอบผมว่า กูเหนื่อยนะที่เป็นห่วงเนี่ย ยอมรับครับตอนนี้ผมสนิทกับมันมาก ผมเคยคิดกับมันเกินเพื่อนจนมันเกือบจับได้ ด้วยความที่โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนสหฯ ความรักแบยนี้คงเป็นเรื่องประหลาด มันถามผมว่า ถามจริงๆนะ คิดอะไรกับกูรึป่าว ด้วยความที่ผมกลัวที่จะเสียมันไปผมเลยตอบว่า ไม่นิ่ คิดมากอะไรป่าว หลังจากการสนทนาครั้งนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนกระทั่งวันสุดท้ายของ ม.3 ผมตัดสินใจที่จะไปบอกมัน เพราะผมเคยบอกมันว่าตอน ม.4 ผมจะไม่อยู่โรงเรียนนี้แล้ว เพราะหม่าหม๊าของผมเขาให้ผมไปเรียนโรงเรียนชายล้วนในเขตปริมนฑล พอผมเจอมันผมเลยรีบไปบอกมัน ความในใจทั้งหมด ผมเลือกที่จะบอกมันวันนี้ว่า เฮ้ยกูชอบว่ะ ชอบตั้งแต่ ม.1 เลย ขอโทษที่กูเคยโกหก ขอโทษที่คิดเกินเพื่อน กูรู้ว่ากูบอกไปคงไม่เป็นเพื่อนกับกูเหมือนเดิมแล้ว ตอนนั้นผมมีความคิดในหัวอยู่อย่างเดียวว่ามันคงเงียบแล้วไม่ยุ่งกะผมอีกเลย แต่มันกลับบอกว่า ทำไมวะ ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้อ่ะ กูรอมานานมากแล้วนะเว้ย กูชอบ กูชอบได้ยินมั้ย ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกครับ วันสุดท้ายของชีวิต ม.ต้นสิ้นสุดลง ผมได้แต่มองมันค่อยเดินออกนอกโรงเรียนไป
เรื่องยังไม่จบครับ เพราะตอนนี้ผมอยู่ ม.5 เดี๋ยวมีอีกเยอะจะมาเล่าให้ฟังทีหลังนะครับ ขอเวลาไปคุยกับมันก่อนครับ5555
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมรักเขาครับ
สวัสดีครับ อันนี้เป็นกระทู้แรกของผม ผมยืมของน้องสาวใช้ครับ เรื่องนี้ผมขอเล่าตั้งแต่ผมอยู่ ม.3 เลยนะครับ ผมรู้จักกับคนๆนี้มา ตั้งแต่ ม.1 แล้ว มันเป็นคนที่ทำให้ผมเรียนดีขึ้น เพราะเมื่อก่อนผมเป็นพวกที่ชอบเล่นกีฬา พอพักเที่ยงบางทีผมก็ไม่กินข้าวแล้วเอาแต่เล่นฟุตบอล ขึ้นเรียนสายเกือบทุกครั้ง มันจะคอยเตือนผมตลอดว่า อยู่ห้องจีนะถ้าไม่สงสารกูก็สงสารพ่อแม่บ้าง ผมก็ถามมันไปว่า ทำไมกูต้องสงสาร มันตอบผมว่า กูเหนื่อยนะที่เป็นห่วงเนี่ย ยอมรับครับตอนนี้ผมสนิทกับมันมาก ผมเคยคิดกับมันเกินเพื่อนจนมันเกือบจับได้ ด้วยความที่โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนสหฯ ความรักแบยนี้คงเป็นเรื่องประหลาด มันถามผมว่า ถามจริงๆนะ คิดอะไรกับกูรึป่าว ด้วยความที่ผมกลัวที่จะเสียมันไปผมเลยตอบว่า ไม่นิ่ คิดมากอะไรป่าว หลังจากการสนทนาครั้งนั้น เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนกระทั่งวันสุดท้ายของ ม.3 ผมตัดสินใจที่จะไปบอกมัน เพราะผมเคยบอกมันว่าตอน ม.4 ผมจะไม่อยู่โรงเรียนนี้แล้ว เพราะหม่าหม๊าของผมเขาให้ผมไปเรียนโรงเรียนชายล้วนในเขตปริมนฑล พอผมเจอมันผมเลยรีบไปบอกมัน ความในใจทั้งหมด ผมเลือกที่จะบอกมันวันนี้ว่า เฮ้ยกูชอบว่ะ ชอบตั้งแต่ ม.1 เลย ขอโทษที่กูเคยโกหก ขอโทษที่คิดเกินเพื่อน กูรู้ว่ากูบอกไปคงไม่เป็นเพื่อนกับกูเหมือนเดิมแล้ว ตอนนั้นผมมีความคิดในหัวอยู่อย่างเดียวว่ามันคงเงียบแล้วไม่ยุ่งกะผมอีกเลย แต่มันกลับบอกว่า ทำไมวะ ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้อ่ะ กูรอมานานมากแล้วนะเว้ย กูชอบ กูชอบได้ยินมั้ย ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกครับ วันสุดท้ายของชีวิต ม.ต้นสิ้นสุดลง ผมได้แต่มองมันค่อยเดินออกนอกโรงเรียนไป
เรื่องยังไม่จบครับ เพราะตอนนี้ผมอยู่ ม.5 เดี๋ยวมีอีกเยอะจะมาเล่าให้ฟังทีหลังนะครับ ขอเวลาไปคุยกับมันก่อนครับ5555