ไหมแก้วรอเด็กสามวาด้วยใจกระวนกระวาย ฟ้ามืดขนาดนี้แล้วแต่ทำไมพวกเขายังไม่กลับมาเสียที ยายก็อีกคน ไปเก็บสมุนไพรกลางป่านานแล้วแต่ทำไม

ถึงยังไม่เสร็จอีกหรือไง จะออกไปตามก็หวั่นเกรงว่าจะพบเอกรัตน์ดักรอ และคืนนี้เธอต้องรีบเข้านอนเสียด้วยเพื่อที่จะเดินทางไปพบนายอำเภอแต่เช้าแล้ว

บอกเล่าความจริงทุกอย่าง

แม้การพบนายอำเภอครั้งนี้นอกจากจะเปิดเผยความจริงในอดีตแล้วยังอาจเป็นการมอบตัวของเธอเองด้วยโทษฐานแจ้งความเท็จหรือร่วมสมคิดกับผู้กระทำ

ผิด แต่แม้จะโดนข้อหาใดก็ตามเธอจะไม่ยอมให้ความเลวถูกปิดบังอีกต่อไป

เมื่อไม่เห็นวี่แววของเด็กๆและยาย เธอจึงตัดสินใจปิดประตูเรือนก่อนดีกว่า แต่เมื่อไหมแก้วพับบานประตูเรือน ไฟทั้งหมู่บ้านก็ดับจนมองไม่เห็นสิ่งใด เธอไม่

ว่ารู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวไม่รอช้า เธอรีบเลื่อนประตูทันทีแต่มีบางสิ่งมาขวางประตูเอาไว้

เสียงลมหายใจ และแรงต้านทานที่เกิดขึ้นเมื่อไหมแก้วพยายามปิดประตูแต่เธอสู้แรงของคนที่อยู่ในความมืดไม่ได้ ไหมแก้วโดนผลักเข้าไปด้านในพร้อมกับ

เสียงปิดประตูเรือน

เธอยืนตัวแข็งไม่เคลื่อนไหว แต่เสียงฝีเท้าหนักเริ่มเข้ามาใกล้นั้น หญิงสาวจึงถอยเท้าอย่างระวัง  

“ไหมแก้ว”

“ออกไปนะเอก ก่อนที่ไหมจะร้องเรียกชาวบ้านให้ช่วย”

เสียงแค่นหัวเราะของชายหนุ่มดังในความมืด “เอกไม่อยากทำแบบนี้กับไหมหรอกนะ แต่ไหมเป็นคนบีบคั้นเอกเอง...เอกขอเตือน ถ้าไหมร้องแม้เพียงนิด

เอกไม่รับรองความปลอดภัยของไอ้เด็กสามคนกับยายหรอกนะ”

เอกรัตน์ก้าวเข้าไปหาหญิงสาวในความมืด แม้ไม่ได้เห็นภาพร่างที่ชัดเจนแต่ชายหนุ่มก็ได้กลิ่นแสนหอมของตัวเธอ ผู้หญิงที่มีร่างกายหอมหวานที่สุดเท่าที่

เขาเคยสัมผัสหญิงอื่นใด เขาไม่ใช่เด็กที่หวงขนมชิ้นเล็ก แต่เขาก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ใจกว้างพอที่จะแบ่งสิ่งเลิศรสนี้ให้ใคร ไหมแก้วเป็นของเขา และต้องเป็นของ

เขาคนเดียวตลอดไป

“ห้ามทำอะไรเด็กและยายเด็ดขาด” เธอเค้นเสียงด้วยความโกรธ ไม่นึกเลยว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ ชายหนุ่มที่เธอเคยชื่นชมในความดีกลายเป็น

คนแบบนี้ไปได้อย่างไร

“พวกเขาจะไม่เป็นอะไรจนกว่าจะรุ่งเช้า” เขาคว้าร่างของเธอเข้ามาทันก่อนที่ไหมแก้วจะเบนตัวหนี และเมื่อดวงตาปรับแสงได้ดีเธอก็เห็นใบหน้าของชาย

หนุ่มในเงามืดได้ชัดเจน

“ถึงเวลาแล้วไหมแก้ว ถึงเวลาที่เราต้องประกาศความรักของเราให้คนอื่นรู้” ชายหนุ่มย่างเท้าไปตามเงาของหญิงสาว

“พิธีแต่งงานของเราจะจัดอย่างสมเกียรติของเจ้าสาว คุณหมอไหมแก้วจะได้สินสอดทองหมั้นตามจำนวนที่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเธอต้องการ งานเลี้ยงยามค่ำคืน

จะถูกจัดภายใต้แสงจันทร์ เอกยังจำได้นะว่าไหมต้องการแบบนี้...”

“มันเป็นอดีตไปแล้ว”เธอพูดกับเขาด้วยเสียงแข็ง “งานแต่งของเรามันไม่มีวันเกิดขึ้นนับจากวันนั้น”

“นับจากวันที่ไหมกลายเป็นพยานให้พ่อของเอกนั่นใช่ไหม !”

ดวงตาเบิกกว้างของหญิงสาวจ้องมองร่างของชายหนุ่มในความมืด เธอเกิดความกังขาระคนตกใจเมื่อเขารู้เรื่องความอำมหิตของบิดาตัวเองแล้ว

“พอรู้แล้วก็เลยจะมาปิดปากไหมอย่างนั้นล่ะสิ !”

“ฉลาดสมกับที่เป็นภรรยาของนายก อ.บ.จ เสียจริงๆ” เขาแค่นหัวเราะในลำคอ “แต่วิธีปิดปากของเอกมันละมุนละม่อมกว่าเยอะ” ชายหนุ่มโอบกระชับหญิง

สาวที่พยายามดันตัวเองให้ออกห่าง

“แค่อยู่ด้วยกันจนถึงเช้าแค่นั้น พออาทิตย์ขึ้นเราก็จะกลายเป็นสามีภรรยาตามประเพณี ส่วนเรื่องที่เกิดก่อนค่ำคืนนี้ก็ให้มันเป็นอดีตไปเสีย อย่าได้ไปขุดคุ้ย

มันขึ้นมาให้ใครเขาเดือดร้อนเลย”

เขาขู่เธอ เขาเอาชีวิตของเด็กๆและหญิงชรามาขู่เธอ “ไหมไม่อยากเชื่อว่าเอกจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ มันเป็นเพราะอะไร เพราะตัวไหมไม่ดีใช่ไหมเอกถึง

กลายเป็นคนแบบนี้”

“ไม่ ไหมดีอยู่แล้ว ดีมาก แต่สิ่งที่ทำให้เอกกลายเป็นแบบนี้เพราะอะไรรู้ไหม”

“รู้สิ เพราะความเห็นแก่ตัว รักตัวเองของเอกมันมีมากจนกดเอาไว้ไม่อยู่ !” เธอตอบคำถามด้วยใจที่ยังขัดแย้งกับภาพเดิมของชายหนุ่มในอดีต

“ใช่ เพราะว่าเอกเห็นแก่ตัว แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ คนที่เดือดร้อนจะเป็นไหม และที่เอกทำเพราะว่ารักไหมด้วยเช่นกัน”

“รัก แบบนี้หรือที่เรียกว่ารัก !” เธอพูดปนเสียงสั่น “เป็นความรักที่เห็นแก่ตัวมากกว่า !”

ชายหนุ่มกัดฟันกรอด คำพูดที่เธอต่อว่าเขานั้นกระตุกหัวใจเขาอย่างแรง สิ่งที่เขาทำมันเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวในสายตาเธอ แล้วมันผิดตรงไหนถ้าเขาจะ

เห็นแก่ตัว เขาเป็นเพียงมนุษย์มีเนื้อหนังแสนบางปกคลุมร่างกายไม่ใช่เทพที่มีกายทิพย์ทนต่อคำพูดที่เจ็บปวด

    “ไม่ต้องห่วง คืนนี้เอกไม่ทำอะไรไหม แต่ขอให้รอจนถึงรุ่งเช้า แล้วทั้งชีวิตของเด็ก ยายแก่ และไหมเองจะปลอดภัย”

    แม้เธอจะไม่กระจ่างในคำพูดเขานัก แต่เพื่อความปลอดภัยของเด็กๆกับยาย เธอคงต้องผ่านคืนนี้ไปโดยมีเขาอยู่บนเรือนด้วยใช่ไหม แล้วเธอจะเชื่อ

คำพูดของเขาได้หรือไม่ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อถึงรุ่งเช้า