หมาเราเมื่อหลายปีก่อนได้รับอุบัติเหตุรถทับ

ขาหลัง 2 ข้างมีปัญหามาก แต่ก็ผ่นมาแบบกลับมาวิ่ง เดิน เหมือนปกติ

จนตอนนี้อายุเขาก็ 12 ปี เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน เขาเริ่มเดินไม่ได้ จนตอนนี้คือลุกไม่ได้ ป้อนข้าวป้อนน้ำ กินยาแก้ปวด ลดเครียด

ให้หมอมาดู หมอก็บอกว่า กระดูกสันหลังเขาไปแล้ว คอยพลิกตัว เช็ดปัสสาวะ อุจจาระให้เขา

เขาก็จะร้องครวญคราง หนักมาก 3 วันแรกที่เดินไม่ได้

เราเข้าใจเพราะถ้าเป็นเรา เราก็คนอยากจะบ้า ที่อยู่ดีๆเดินไม่ได้ลุกไม่ได้ ปัสสาวะรดตัวเอง

เราก็ให้ยาคลายเครียด ทำเท่าที่ทำได้ 3 วันแรก

เขารับสภาพไม่ได้ทรมาน เราก็ตื่นตลอด

จนเมื่อ 2 วันก่อน เพื่อนบ้าน ก็บอกเราว่า เราควรจะเลือกที่จะให้เขากินยาให้หลับไป

เราก็จุกในอก พอได้แต่ว่า มันก็คือการฆ่า บาปข้อที่ 1 เราทำไม่ได้

เขาก็บอกว่าแต่หมาทรมานมากนะ เขายังคิดว่าน่าจะไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

เราก็บอกเขาว่า เขายังกินข้าว กินน้ำได้ ถ้าเขาร้องต้องขอโทษด้วย เขาคงยังรับที่ตัวเองอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้

มันเลยทำให้เรากลับมาคิดว่า

การเลือกให้ตาย มันเพื่อยุติความเจ็บปวดของเขา มันถูกต้องสำหรับใคร เราหรือหมา

สำหรับเรา เราให้เขาตาย เพราะคิดว่าเขาไม่ควรทรมาน ทนกับสภาพแบบนี้ไม่ได้

เขาบอกเราเหรอ ความเมตตาคือการหยิบยื่นความตาย แล้ว เราไปชดใช้กันในชาติหน้าเหรอ

เราไม่รู้จะทำอย่างไรค่ะ

สัตว์ย่อมมีกรรมเป็นของตนเอง หรือที่เขาทรมานอยู่เป็นการชดใช้ของเขา

หรือเราควรช่วยเขาให้หายจากความทรมานนี้ค่ะ