ผ่านมาก็หลายปีแล้ว แยกตัวออกมาอยู่เองก็แล้ว
ยังไม่วายนอนฝันร้าย นอนละเมอ ถึงเรื่องเก่าๆทุกที่
เรื่องเก่าๆ ยังตามคอยหลอกหลอน คำพูด การกระทำทุกอย่าง ของญาติพี่น้อง เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ใช้สติ ใช้ธรรมะก็แล้ว แต่ก็ยังไม่ลืม
มันทรมานมากๆเลย เปลี่ยนสถานที่ก็แค่เหมือนเปลี่ยนที่ทุกข์จริงๆ
อยากเป็นเหมือนคอมพิวเตอร์ รีเซทเครื่องใหม่ ล้างโปรแกรมออกใหม่ให้หมด ไม่อยากตื่นกลางดึก(เหมือนอย่างวันนี้) ไม่อยากนอนฝันร้าย ไม่อยากนอนละเมอ ตะโกนเสียงดังๆ ฉันก็โตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว วัยกลางคนแล้ว แต่เหมือนชีวิตวัยเด็กตอนปลายมันตามหลอกหลอน เห็นภาพตัวเองทีไร ก็เป็นเด็กคนนึงที่โดนคนในบ้านรังแก  รู้สึกเหมือนเป็นโรคจิต แต่มันไม่ลืมเอง ทุกข์มาก ทรมานมาก