สักวา เด็กกำพร้า ช่างน่าเศร้า      ถูกทิ้งไว้ ไร้คนเอา ในเกาหลี
มีเด็กชาย อายุได้ สามขวบปี                    พ่อแม่ทิ้ง แล้ววิ่งหนี ตีจากไป
น่าสงสาร อยู่สถาน รับเลี้ยงเด็ก               ตั้งแต่เล็ก ถูกเขกสับ รับไม่ไหว
ถูกเขาตี ถูกเขาแกล้ง แสลงใจ                 ห้าขวบปี จึงหนีไป ได้เสรี

หนีมาได้ กลายเป็นเด็ก ข้างถนน              วัยซุกซน ต้องทนทุกข์ ไร้สุขขี
ไร้บ้านนอน ต้องจรจัด ญาติไม่มี              อยู่เกาหลี ชีวีเขา เหงาเดียวดาย
ตอนกลางคืน ฝืนนั่งหลับ กับถนน            ตอนหน้าฝน ทนเปียกไป ช้ำใจหลาย
ตอนหน้าหนาว คราวหิมะ จะโปรยปราย   ก็หนาวเหน็บ เจ็บทั้งกาย แทบวายชนม์

จำต้องหลับ กับสุขา กว่าสิบปี                  ซอกบันได ที่ไหนมี มิต้องสน
นั่งหลับได้ ไร้บ้านอยู่ ต้องสู้ทน                สุดขาดแคลน แสนขัดสน ไม่จนใจ
แม้ชีวี ไม่มีหวัง ยังต้องอยู่                        ถึงรันทด ถึงอดสู ต้องสู้ไหว
เร่ขายของ ข้างถนน เลี้ยงตนไป              จะลำบาก ยากเพียงไหน ไม่ถึงตาย

ร่อนเร่ไป ขายเครื่องดื่ม ชูกำลัง                หมากฝรั่ง ก็ยังดี มีมาขาย
ขายตามผับ คลับและบาร์ หาเลี้ยงกาย     แปลกใจหลาย เมื่อได้ยิน อินกับเพลง
ตามไนท์คลับ เขาขับร้อง เพลงของใคร   ต้องสงสัย เพลงอะไร ตรงใจเผง
เสียงร้องเขา เคล้าดนตรี ที่บรรเลง           เป็นเสียงเพลง แสนไพเราะ เพราะจริงๆ

จึงเรียนลัด มาหัดร้อง ด้วยตัวเอง             เมื่อร้องเพลง ครื้นเครงได้ สบายยิ่ง
ลืมความทุกข์ ทุกอย่างไป แปลกใจจริง   เหมือนความทุกข์ ถูกโยนทิ้ง วิ่งหนีไป
แม้ร้องเพลง เก่งอย่างไร ไร้โอกาส          แค่เราขาด วาสนา หาท้อไม่
Got talent เห็นโอกาส พลาดได้ไง         ไม่ยึกยัก สมัครไป ในฉับพลัน

หลังขึ้นโชว์ oh my god สุดยอดมาก      เมื่อเปิดปาก ฝากสำเนียง เสียงสวรรค์
ใครได้ฟัง ก็นั่งอึ้ง ตะลึงงัน                      ฟังๆไป ไม่อาจอั้น กลั้นน้ำตา
หลังแข่งขัน ดันชื่อเสียง จนเปรี้ยงปร้าง  เป็นตัวอย่าง ให้คนขาด วาสนา
พลิกชีวิต จากติดลบ จบชีวา                   จนได้มา คว้าสำเร็จ เด็ดจริงเอย


คลิปนี้เป็นคลิปที่ Sung-bong Choi เข้าประกวด Korea's Got Talent ในครั้งแรกนะครับ
ความจริงก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว แต่ไม่รู้ผมพลาดไปได้ยังไง เพิ่งมาได้ดูคลิปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
ดูแล้วก็ซึ้งครับ เลยอยากเอามาโพสต์ให้ได้ชมกัน เผื่อคนที่ยังไม่ได้ดูครับ ใครดูแล้วก็ดูซ้ำได้นะครับ
ภาษาเพลงนี่ก็แปลกดีนะครับ แม้จะฟังเพลงที่เขาร้องไม่รู้เรื่อง แต่ไม่รู้น้ำตามันซึมออกมาได้อย่างไร
ดูแล้วก็ทำให้คิดไปว่า คนที่ไม่มีต้นทุนชีวิต อยู่อย่างขาดแคลนแร้นแค้นแสนขัดสน ก็ยังทนสู้ชีวิตอยู่ได้
และเมื่อมีโอกาสมา เขาก็กล้าที่จะไขว่คว้าเอาไว้ โอกาสแค่ครั้งเดียว เขาก็ประสบความสำเร็จได้
แล้วเราล่ะครับ เป็นแมงเม่าที่มีต้นทุนเยอะกว่าเขาอย่างเทียบกันไม่ได้ โอกาสก็มีมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แต่ก็ยังไม่สามารถสำเร็จได้ดั่งใจ ไม่ได้เป็นจ้าวกับเค้าสักที...เฮ้อ
ขอให้ทุกท่านสามารถสู้ชีวิต คว้าโอกาสที่ผ่านเข้ามาไว้ได้ และประสบความสำเร็จได้ตามที่หวังนะครับ

ป.ล. วันนี้เข้าโหมดซึ้งเรียกน้ำตาบ้างนะครับ ช่วงหลังๆนี่ สักวาลงใต้ ออกทะเล ทะเล้น ทะลึ่งมากไปนิด
จะกลายเป็น Suckawa's Got Taleung (สักวาก็อตทะลึ่ง) ไปซะแล้ว ทำเอาสาวๆ เขินอายหนีออกไปเยอะเลย