วันศุกร์ที่แล้วเราไปเดินห้างกับเพื่อน และก็กลับมามันต้องผ่านอนุสาวรีย์ชัยฯ

เราลงจากรถเมล์และแวะเข้าไปเดินซื้อของในช็อปขายเครื่องสำอางสักพัก

เราเดินออกมาและขึ้นสะพานลอย ระหว่างนั้นเราก็เดินไปปกติ เพื่อจะข้ามฝั่งไปยังท่ารถ

เราเดินไปถึงกลางสะพานลอย ก็มีผู้ชายคนนึงเดินขึ้นบันไดมาจากอีกฝั่ง

เราเห็นว่าเขามองเรา เราเองก็มองเขา เราสบตากันเพียงสาม สี่วิ คิดในใจ 'ก็หน้าตาดีนะ มีเคราด้วยแหะ' แล้วเราก็หลบตาไม่กล้ามอง

เราก็เดินมองพื้นข้างหน้าแทน สักพักเราก็เงยหน้าขึ้น มองตรงไปข้างหน้า ก็เห็นว่าเขายังมองเราอยู่

เราคิดในใจ 'เขามองทำไมวะเนี่ยยเขินนะ'

และเราก็เดินใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆ ใกล้จะสวนกันเราไม่ได้หันมองเขา แต่หางตาเราเห็นเขายังมองเราอยู่จนในที่สุดเรากับเขาก็เดินสวนกัน

สัญชาตญานถ้าเรามองใครแล้วเขามองหน้าเราเราก็ต้องหลบสายตาทันที เลยทำให้จำอะไรได้ไม่เยอะ

ตัวเขาสูง หน้าเขาดูเข้มๆ เราจำหน้าเขาไม่ได้แล้ว มันไวเกินกว่าที่จะจำอะไรได้เยอะกว่านี้

รู้แต่ว่าเขาตัดผมสกีนเฮด(ซึ่งปกติเราไม่ชอบคนตัดสกีนเฮดเลย) มีเคราที่เชื่อมต่อลงมาจากจอนผม และเคราก็เชื่อมต่อกับหนวด ไม่ได้ไว้รุงรัง

ซึ่งเราชอบคนมีหนวดมีเครามาก โดยเฉพาะคนที่มีเคราเชื่อมต่อกับจอนผม โดยรวมเขาดูดีและโอเคมาก มันตรงสเปคเลย

ปกติเรามองใคร 'คนนี้หน้าตาดีนะ สูงดีนะ' (ก็คงเหมือนกับผู้ชายชอบมองผู้หญิงสวยๆอะค่ะ) อะไรงี้แต่ไม่เคยเจอแบบที่อีกฝ่ายสบตาเราอย่างนี้มาก่อน

หลังจากวันนั้นเขาก็อยู่ในห้วงความคิดของเรามาตลอด ที่เขามองเขาคิดเหมือนที่เราคิดไหม

เราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คงจะไม่มีวันได้เจอแล้วละมั้ง