คือเท่าที่การมา บทพี่สาวคนโตนี่ก็เอาการเหมือนกัน เราเองก็เป็นพี่สาวคนโต ซึ่งน้องชายเป็นคนสุดท้องที่อยู่ ม.3 ติดเพื่อนมาก น้องเคยกลัวเรามาก กลัวมากกว่าแม่อีก แต่บางครั้งขนาดเราเป็นคนห้ามยังขัดขืนที่จะไปกับเพื่อน กลับบ้านดึกดื่น หัวรั้นไม่ฟังใคร ใช้ไม้อ่อนก็แล้ว ไม้แข็งก็แล้ว คือพื้นฐานครอบครัวก็อบอุ่นดีคะ ไม่ได้หย่าร้าง หรือ มีปัญหาอะไรเลย เอาใจใส่ทุกอย่าง ก็เลยคิดว่าเบื้องต้นน่าจะมาจากสังคมของน้องที่โรงเรียน ไม่รู้จะแก้วิธีไหนดี ให้เขากลับมาเป็นเด็กที่น่ารัก บางครั้งโมโหมากจนปวดหัวแทบระเบิด เพราะเราอยู่ไกลจากบ้าน กลับบ้านสัปดาห์ละวันสองวัน แต่ก็พยายามที่จะกลับบ่อยๆ น้องไม่ค่อยฟังแม่เพราะแม่เป็นคนปากร้ายใจดี เวลาแม่โมโหก็จะพลั่งพลูคำหยาบออกมา น้องชายบอกเองว่าไม่ชอบ แต่เราก็พยายามเตือนว่า แม่แก่แล้ว นิสัยจะเปลี่ยนคงยาก เราต้องเปลี่ยนตัวเราเอง รู้ว่าแม่อารมณ์ร้อน เราก็เย็นซะ แม่ปากร้ายแค่ไหน แต่มีอะไรที่แม่ไม่ทำให้บ้าง เราสงสารแม่มาก ส่วนพ่อก็เป็นคนใจดี แต่อย่าให้โมโห พ่อเคยขนาดโมโหมาก คิดว่าจะเอาปืนจ่อหัว แต่สุดท้ายก็ไม่ทำ (พูดกับแม่) ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไรเลย เปิดอกคุยก็ทำแล้ว ทำมาหลายวิธีแล้ว ไม่รู้จะหาทางออกทางไหนดี บางครั้งยังเคยคิดเลยว่าถ้าไม่มีเค้า ครอบครัวคงสุขใจมาก เพราะเราและน้องสาวอยู่ในกรอบที่พ่อแม่วางทุกอย่าง เหลือแค่น้องชายคนเดียวที่ชอบออกนอกลู่นอกทาง บางครั้งเหนือการควบคุม พี่สาวคนโตอย่างเรา บอกเลยว่าเป็นคนดุกับน้องทุกคน แต่เวลาคุยเราก็คุยจนน้องตายใจบอกความลับมาหมด แต่สุดท้ายน้องก็ยังติดเพื่อน กลัวมากกลัวว่าน้องจะติดยา อยากให้มีอนาคตสดใส