วันนี้เป็นวันแต่งงานของผู้ชายที่เป็นรักแรก(ไม่ใช่แฟนแต่ก็เหมือนแฟน)ของเราค่ะ เราเดินเข้าไปหยิบชุดเดรสสี้ฟ้าสดใส(เป็นสีที่เราชอบ) ในตู้เสื้อผ้า ปกติเราจะร่าเริงทุกครั้งที่ได้ร่วมงานดีๆแบบนี้ แต่วันนี้มันแปลกๆยังไงชอบกล เราหยิบชุดขึ้นมาทาบกับตัวแล้วส่องหน้ากระจก ยืนยิ้มให้กับตัวเองอย่างมีกำลังใจ
     "วันนี้ ฉันต้องทำให้ได้" เราบอกกับตัวเองแบบนั้น รองเท้าส้นสูงแสนสวยก็วางอยู่ข้างๆโต๊ะเครื่องแป้ง ทรงผมที่ถูกรวบจัดเป็นทรงจากฝีมือของเราก็ออกมาสวยงามในระดับหนึ่ง ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางค์ก็เตรียมพร้อม เหลือเพียงชุดเดรสสีฟ้าสดใสที่เรายังไม่ได้สวม เรามองตัวเองอยู่ในกระจกอย่างนั้น  
     สุดท้ายเราทำไม่ได้ เราไปแสดงความยินดีกับเค้าทั้งสองในงานไม่ได้มันเจ็บ เจ็บเกินไป สิ่งที่ทำให้เราเจ็บไม่ใช่เค้าแต่งงานกันแต่เป็น เราไม่เคยบอกว่าเรา"รัก"เค้าเลยสักครั้ง เป็นเพราะความอาย ความชะล่าใจของเราเอง เค้าแสดงมาตลอดว่าชอบเรา รักเรา ระยะเวลาสิบกว่าปีที่รู้จักกันมาเค้าดูแลเราดีตลอด เราโตมาด้วยกัน เราวิ่งเล่นมาด้วยกัน เค้าอยู่กับเรามาตลอด เค้าให้กำลังใจเราในยอมท้อแท้ตลอดเค้าอยู่ข้างๆเรา ทำแผลให้เราเวลาเราล้ม โอ๋เราเวลาเราร้องไห้ มาช่วยเราเวลาเราจะถูกตี เราผิด ผิดที่เห็นเค้าเป็นของตาย ผิดที่คิดว่าจะบอกรักเค้าเมื่อไหร่ก็ได้ ผิดที่ลืมคิดไปว่า "คำว่า สาย มันมีจริง" วันนี้เราไม่สามารถไปแสดงความยินดีกับเค้าได้
      เราโกหกตัวเองไม่ได้ เราพูดคำว่า "ยินดีด้วยนะคะ รักกันนานๆมีน้องไวๆ" เราพูดแบบนั้นไม่ได้ เราไม่อยากโกหกตัวเองแต่เราก็ไม่คิดจะเอาเค้าคืนมาหรอกนะ และก็ไม่คิดจะบอกว่า"รัก"ให้เค้าฟังด้วย เราแค่อยากมาระบาย วันนี้เราจะร้องให้พอ พรุ่งนี้เราจะยิ้ม เราจะแข็งแรง ความรักครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้แก่ความรักครั้งต่อไปของเราค่ะ เราจะยิ้มมีคนบอกไว้ว่า "ความรักไม่ใช่เรื่องยาก แต่คนทำให้ยากเอง" ฉะนั้นเราจะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องยาก อกหักแค่นี้จิ๊บๆ สู้

งานช่วงเช้าของเค้าก็ผ่านไปแล้วเหลืองานช่วงเย็น จะทำยังไงไให้ผ่านๆไปซักที ครอบครัวเรากับครอบครัวเค้าก็สนิทกัน ตอนนี้ตรอบครัวเราก็อยู่งานเค้ากันหมด เหงา เศร้า เฮ้ออออออ TT