สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคนเรามีเรื่องอยากจะแชร์ประสบกาณ์เกี่ยวกับวิญญาณของคนที่เรารักมากที่สุด นั่นก็คือ”พ่อ”ของเราเองค่ะ พ่อเราเสียไปตอนเราอายุ 20 ค่ะถึงเดือนธันวานี้ก็ 4 ปีพอดี สาเหตุที่พ่อเราเสียคือHIVและวัณโรคค่ะ
ตอนที่พ่อมีชีวิตอยู่เราไม่ค่อยสนิทกับพ่อและไม่ค่อยแสดงออกเรื่องความรักเท่าไหร่ แต่ในใจลึกๆคือรักพ่อ เพราะพ่อเป็นคนใจดี ไม่เคยด่าว่าเราเลย แม่บอกว่าเราคือคนที่พ่อรักมากที่สุดเพราะหน้าตาเราเหมือนแม่ของเค้า(ที่เสียไปแล้ว)
พ่อเราเป็นคนตลก ชอบทำอะไรแปลกๆให้ลูกๆขำอยู่เรื่อย เช่นเอาหวีซอยผมแต่เป็นด้านที่มีมีดมาหวีผมตัวเอง เอาแลคตาซิตไปล้างหน้า ทอดไข่ดาวใส่น้ำตาล แต่เราก็เคยแสดงความรักกับพ่อนะคะ โดยการที่เอาพวงมาลัยไปไหว้พ่อในขณะที่พ่อดูทีวีอยู่ แต่พ่อเราก็รับไหว้และบอกให้เราไปแขวนที่กุมารทอง ซะงั้น สงสัยนึกว่าเราเอามาให้กุมารทอง สิ่งที่เราภูมิใจที่สุดในชีวิต คือเคยกล่าวสุนทรพจน์ตอน ป.6 เรื่องพ่อของฉันแล้วชนะเลิศค่ะ เราเคยคิดนะคะว่าพ่อกับแม่เราใครจะเสียก่อนกัน แล้วถ้าเสียคนใดคนนึงไปเราจะทำยังไง
พออายุ 19 เราก็ไปอยู่กับน้าค่ะแต่พอแวะมาหาพ่อกับแม่บ้าง เราก็เริ่มรู้สึกว่าพ่อกำลังป่วย เริ่มไอ แม่บอกว่าพ่อไปตรวจพบว่าเป็น HIV เนื่องจากร่างกายอ่อนแอมากจึงเป็นวัณโรคด้วย อย่าโทษพ่อเราเลยนะค่ะที่เป็นแบบนี้ พ่อเราไปเที่ยวอาบ อบ นวด เพราะแม่ไม่ยอมมีอะไรด้วย(แม่เล่าให้ฟัง)หลังจากนั้นพ่อก็อาการทรุดลงเรื่อยๆประมาณ 2-3 เดือน เราแวะไปเยี่ยมพ่อที่บ้านตอนนั้นสภาพพ่อเราไม่ไหวแล้วผอมมาก หนักแค่ 42 โลเอง ตอนนั้นที่เราเห็นพ่อคือเค้าบอกว่า เค้าไอตลอดเวลา เค้าอยากหายกินยาอะไรได้ เค้าหายใจไม่ออกเราก็เลยอุ้มพ่อเราพิงกับกำแพงแล้วเอายาดมให้พ่อดม ตอนนั้นคิดไม่ออกจิงๆสงสารพ่อมาก เยี่ยมพ่อพักนึงเรารีบกลับเพราะว่าเรากำลังจะร้องไห้ ไม่อยากให้พ่อเห็นน้ำตาแม่ก็ว่าทำไมรีบกลับไม่อยู่ดูพ่อเมิงก่อน ตอนนั้นเราถึงห้องปุ๊บเราร้องไห้โฮเลย ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้เริ่มรู้สึกว่าเราต้องทำใจแล้ว แล้วนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดกับพ่อค่ะ
พ่อถูงส่งตัวไปโรงพยาบาลเพราะแม่เรียกพ่อแล้วพ่อไม่ตื่น พ่อต้องใช้เครื่องช่วยหายใจสายยางเต็มเตียงไปหมดตอนนั้น ผ่านไป 3-4 วันพ่อก็ยังอาการไม่ดีขึ้น แล้วหมอก็เอาเอกสารให้พี่สาวเราเซ็นต์เพื่อถอดเครื่องช่วยหายใจเพราะเค้าลงความเห็นแล้วว่าพ่อเราคงไม่ดีขึ้น แล้วพ่อเราก็จากไปอย่างสงบค่ะ
สิ่งที่สะทือนใจที่สุดในชีวิตเราคงเป็นตอนที่ สัปเหร่อเอาผงถ่านที่เกิดจากการเผาไหม้ร่างกายของพ่อ มาทำเป็นรูปคนมีหัวมีแขนมีขา แล้วเราก็กำลังบอกตัวเองว่านี่คือพ่อเรานะพ่อเรากลายเป็นเศษถ่านไปแล้ว ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ
เมื่อพ่อของเราเปลี่ยนสถานะ จากคนเป็นวิญญาณ
ตอนที่พ่อมีชีวิตอยู่เราไม่ค่อยสนิทกับพ่อและไม่ค่อยแสดงออกเรื่องความรักเท่าไหร่ แต่ในใจลึกๆคือรักพ่อ เพราะพ่อเป็นคนใจดี ไม่เคยด่าว่าเราเลย แม่บอกว่าเราคือคนที่พ่อรักมากที่สุดเพราะหน้าตาเราเหมือนแม่ของเค้า(ที่เสียไปแล้ว)
พ่อเราเป็นคนตลก ชอบทำอะไรแปลกๆให้ลูกๆขำอยู่เรื่อย เช่นเอาหวีซอยผมแต่เป็นด้านที่มีมีดมาหวีผมตัวเอง เอาแลคตาซิตไปล้างหน้า ทอดไข่ดาวใส่น้ำตาล แต่เราก็เคยแสดงความรักกับพ่อนะคะ โดยการที่เอาพวงมาลัยไปไหว้พ่อในขณะที่พ่อดูทีวีอยู่ แต่พ่อเราก็รับไหว้และบอกให้เราไปแขวนที่กุมารทอง ซะงั้น สงสัยนึกว่าเราเอามาให้กุมารทอง สิ่งที่เราภูมิใจที่สุดในชีวิต คือเคยกล่าวสุนทรพจน์ตอน ป.6 เรื่องพ่อของฉันแล้วชนะเลิศค่ะ เราเคยคิดนะคะว่าพ่อกับแม่เราใครจะเสียก่อนกัน แล้วถ้าเสียคนใดคนนึงไปเราจะทำยังไง
พออายุ 19 เราก็ไปอยู่กับน้าค่ะแต่พอแวะมาหาพ่อกับแม่บ้าง เราก็เริ่มรู้สึกว่าพ่อกำลังป่วย เริ่มไอ แม่บอกว่าพ่อไปตรวจพบว่าเป็น HIV เนื่องจากร่างกายอ่อนแอมากจึงเป็นวัณโรคด้วย อย่าโทษพ่อเราเลยนะค่ะที่เป็นแบบนี้ พ่อเราไปเที่ยวอาบ อบ นวด เพราะแม่ไม่ยอมมีอะไรด้วย(แม่เล่าให้ฟัง)หลังจากนั้นพ่อก็อาการทรุดลงเรื่อยๆประมาณ 2-3 เดือน เราแวะไปเยี่ยมพ่อที่บ้านตอนนั้นสภาพพ่อเราไม่ไหวแล้วผอมมาก หนักแค่ 42 โลเอง ตอนนั้นที่เราเห็นพ่อคือเค้าบอกว่า เค้าไอตลอดเวลา เค้าอยากหายกินยาอะไรได้ เค้าหายใจไม่ออกเราก็เลยอุ้มพ่อเราพิงกับกำแพงแล้วเอายาดมให้พ่อดม ตอนนั้นคิดไม่ออกจิงๆสงสารพ่อมาก เยี่ยมพ่อพักนึงเรารีบกลับเพราะว่าเรากำลังจะร้องไห้ ไม่อยากให้พ่อเห็นน้ำตาแม่ก็ว่าทำไมรีบกลับไม่อยู่ดูพ่อเมิงก่อน ตอนนั้นเราถึงห้องปุ๊บเราร้องไห้โฮเลย ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้เริ่มรู้สึกว่าเราต้องทำใจแล้ว แล้วนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดกับพ่อค่ะ
พ่อถูงส่งตัวไปโรงพยาบาลเพราะแม่เรียกพ่อแล้วพ่อไม่ตื่น พ่อต้องใช้เครื่องช่วยหายใจสายยางเต็มเตียงไปหมดตอนนั้น ผ่านไป 3-4 วันพ่อก็ยังอาการไม่ดีขึ้น แล้วหมอก็เอาเอกสารให้พี่สาวเราเซ็นต์เพื่อถอดเครื่องช่วยหายใจเพราะเค้าลงความเห็นแล้วว่าพ่อเราคงไม่ดีขึ้น แล้วพ่อเราก็จากไปอย่างสงบค่ะ
สิ่งที่สะทือนใจที่สุดในชีวิตเราคงเป็นตอนที่ สัปเหร่อเอาผงถ่านที่เกิดจากการเผาไหม้ร่างกายของพ่อ มาทำเป็นรูปคนมีหัวมีแขนมีขา แล้วเราก็กำลังบอกตัวเองว่านี่คือพ่อเรานะพ่อเรากลายเป็นเศษถ่านไปแล้ว ตอนนั้นเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ