...

1.

กับสิ่งที่ชายคนนั้นเห็น ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก..
เขาได้แต่จ้องมองมันด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าและไม่อยากเชื่อไปกับสิ่งที่มองเห็น
‘นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้น? ’ ชายคนนั้นนึก
ด้วยความสงสัย เขาพยายามจ้องมองลึกลงไปถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์
‘มันยังดำเนินอยู่.. ’ เขารับรู้ได้.. ‘ไป ๆ มา ๆ อย่างรวดเร็ว!! ’
‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?! ’ ทันใดนั้นความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก  
ด้วยรู้ดีว่าเหตุการณ์ใน ‘ครั้งนี้ ’ ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติที่เคยเกิดขึ้น..
‘นี่ ’ นับเป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่ได้เคยเห็นมัน และมันก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น
แต่ทว่า.. ไม่ว่ามันจะมีความเป็นมาอย่างไรก็ตาม..
บัดนี้
เรื่องราวทั้งหมด มันก็ได้เกิดขึ้นเบื้องหน้าของเขาแล้ว..


2.

ภายในห้องรักษาความปลอดภัยแห่งหนึ่งที่อากาศภายในเย็นจัด..
ชายคนหนึ่งยังคงทำงานของเขาเหมือนดั่งเช่นทุกคืนที่ผ่านมา งานที่สุดแสนจะเรียบง่าย
และเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ..
- การรักษาความปลอดภัยในยามค่ำคืน -
จะว่าไป คงเพราะด้วยความหลงใหลในตัวการ์ตูน Super Hero ตั้งแต่ในวัยเด็ก..
หลงใหลในเสียงชื่นชมแห่งการเป็น - ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์และความสงบ -
รวมไปถึงการมีพฤติกรรมลอกเลียนแบบที่เกิดขึ้นกับเขาแบบไม่รู้ตัว จึงทำให้เขาเลือกที่จะทำงานนี้
และไม่เคยมีความคิดที่จะเปลี่ยนงานไปไหนเลยเป็นเวลาหลายต่อหลายปีแล้ว..
‘งานของฉันนั้นง่ายแสนง่าย.. ’ และนั่นก็เป็นเหตุผลอีกหนึ่งข้อที่เขาเลือกทำงานนี้
ด้วยรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพึงกระทำสำหรับงานของเขานั้นมีอยู่เพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ..
ทำให้ทุกอย่างเรียบร้อยและอยู่กับที่กับทาง
โดยเริ่มตั้งแต่.. การเฝ้ามองที่หน้าจอมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิดที่ทางเจ้านายของเขาติดตั้งไว้
ทั่วอาคารหลังใหญ่ ผ่านหน้าจอทีวีสีขนาด 60 นิ้ว ซึ่งภายในถูกแบ่งเป็น 9 ช่องเล็ก ๆ
ตามตำแหน่งของกล้องสอดแนมต่าง ๆ ที่ถูกติดตั้งไว้..
และหากมีสิ่งผิดปกติใด ๆ เกิดขึ้น หน้าที่ของเขาลำดับต่อมา  นั่นก็คือ..
การไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมอย่างที่มันเคยเป็น..!!
ซึ่งที่ผ่านมาเขาก็พบว่า ไม่เคยมีสักครั้งเดียวที่จะมีความผิดปกติดังกล่าวเกิดขึ้น
ทุกอย่างยังคงเรียบร้อยดีอยู่จนกระทั่ง.. เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมานี้..
ที่เขาพบว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นที่บนหน้าจอมอนิเตอร์..!!
‘ที่กล้องตัวที่ 5 ’ เขาคิดโดยอัตโนมัติ
พร้อมกับที่มองเข้าไปในภาพดังกล่าวซึ่งอยู่ในช่องตรงกลางหน้าจอทีวีพอดี
ในภาพนั้นฉายให้เห็นบริเวณด้านข้างของโกดังเก็บของใกล้ ๆ กับจุดที่เขานั่งอยู่นั่นเอง
ทีแรกเขายังมองเห็นมันไม่ชัดนัก..
แต่ไม่นานนักภาพนั้นก็ชัดเจนขึ้น!!


3.

ความเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วมาก ซึ่งหากไม่สังเกตให้ดีเขาก็คงไม่เห็น!!
‘นั่นมันอะไรกัน!! ’ เขาจ้องมองที่หน้าจอตรงหน้านั้นด้วยความสงสัย
ด้วยในภาพสิ่งที่เขาเห็นก็คือ หนูตัวหนึ่งกำลังวิ่งหนีแมวสามสีตัวเขื่องตัวหนึ่งเข้าไปในซอกกำแพง
ด้วยความรวดเร็วอย่างไม่คิดชีวิต..
แต่ด้วยขนาดของซอกกำแพงที่ดูจะใหญ่กว่าตัวหนูเพียงนิดเดียว จึงทำให้แมวน้อย
ไม่สามารถวิ่งตามเข้าไปได้ และทำให้มันได้แต่จ้องมองซอกกำแพงเล็ก ๆ นั้นจากภายนอก..
เหตุการณ์นี้คงไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่หากว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงแต่เพียงเท่านี้
เจ้าหนูนำพาตัวเองไปอยู่ในสถานที่ที่ปลอดภัยและลอดพ้นจากการเป็นเหยื่อ
ของเจ้าแมวผู้หิวกระหาย..
แต่ทว่า มันหาได้เป็นเช่นนั้นไม่!!
เมื่อไม่นานนัก จู่ ๆ เจ้าหนูตัวนั้นก็ได้วิ่งออกมาจากกำแพงผ่านหน้าแมวตัวใหญ่ที่กำลังเฝ้ารออยู่
บริเวณด้านนอกอย่างรวดเร็ว
เจ้าแมวน้อยหันหน้าตามไปในวินาทีนั้น และการไล่ล่าอันหฤโหดของ
สิ่งมีชีวิตทั้ง 2 ชนิดนี้ก็ได้เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง..
‘ไม่มีที่ไป!! ’ ชายผู้นั้นนึกตามในทันที เนื่องจากที่ด้านนอกของกำแพงนั้น
เป็นโถงทางเดินที่เรียบยาวและไม่มีทางออกใด ๆ นอกเสียจากจะเป็นประตูทางออก
ที่อยู่ลึกเข้าไปจนสุดทางนั่น ซึ่งก็ไกลจากตรงที่เขาจ้องมองอยู่นี้มาก..
ไม่นานนัก พฤติกรรมแปลก  ๆ ที่เขาจ้องมองมาสักระยะหนึ่งก็เกิดขึ้นอีกครั้ง..
เมื่อเจ้าหนูตัวเดิมที่พยายามหลีกหนีจากเขี้ยวเล็บอันแหลมคมของเจ้าแมวน้อยตัวนั้น ได้
หลบตัวเองเข้าไปในซอกกำแพงนั้นอีกครั้ง..
และไม่นานนัก มันก็วิ่งออกมาจากรู้นั้นใหม่เป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ราวกับการดูหนังในฉากเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้จบ
..?!!


4.

‘เจ้าหนูโง่เอ๋ย ทำแบบนี้เดี๋ยวเอ็งก็ได้ตายสมใจหรอก..?! ’
ด้วยความรู้สึกที่หงุดหงิด ชายผู้เฝ้ามองคนนั้นจึงสบถออกมาอย่างไม่ตั้งใจไปกับพฤติกรรม
ที่เขาไม่เข้าใจนั่น..
‘เอ็งจะออกมาทำไมวะ อยู่หลังกำแพงนั้นไปเสียก็หมดเรื่อง?! ’
แล้วก็จริงที่คาด การออกมาใหม่ในครั้งนี้ เจ้าหนูผู้อาภัพไม่สามารถหนีพ้นจากคมเขี้ยวของนักล่า
ผู้ปราดเปรียวนี้ได้ เท่าที่ชายคนนั้นเห็น เจ้าแมวสามสีตัวใหญ่จ้องรอจังหวะที่เจ้าหนูตัวนั้น
จะออกมาอีกครั้ง และเมื่อมันเห็นการเคลื่อนไหวตามที่มันคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว มันจึงได้
ใช้ขาหน้าอันทรงพลังตะปบเข้าที่กลางตัวหนูนั้นอย่างจัง แม้ภาพจากกล้องวงจรปิดจะไม่ได้
มีความละเอียดที่ชัดมาก แต่เขาก็รับรู้ในทันทีว่าเลือดจำนวนหนึ่งได้กระเซ็นออกมาจากตัวหนูในทันที
ดูเหมือนเจ้าหนูตัวนี้จะตายไม่นานหลังจากนั้น และการล่าเหยื่อในครั้งนี้เจ้าแมวเป็นฝ่ายชนะ..
‘สมควรแล้ว วิ่งออกมาจากที่ซ่อนทำไม?!! ’
ชายคนนั้นยังคงสบถต่อ ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจเอาอย่างมากกับการตายอันโง่เขลาของเจ้าหนูตัวนั้น
เอาเสียเลย..
เขาได้แต่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
‘ก็เพราะเจ้ามันโง่เอง..!! ’


5.

และแล้วความจริงก็ปรากฏ..!!
เป็นเวลาอยู่หลายวันจากที่เหตุการณ์ประหลาดนั้นได้เกิดขึ้นจนเขาเกือบจะลืมมันไปแล้ว
กระทั่งวันนี้.. วันที่ชายคนนั้นจะต้องเข้าไปเข้าไปหยิบของที่ห้องเล็ก ๆ ด้านหลังซอกกำแพงนั่น
แล้วในที่สุด เขาก็ได้เห็นมัน..
ที่ตรงกำแพงด้านหลังซอกเล็ก ๆ ที่เจ้าหนูตัวนั้นวิ่งหลบเข้ามา ในมุมมืดของพื้นห้องที่ดูโล่ง
งูเหลือมขนาดใหญ่ตัวหนึ่งจากที่ดูด้วยสายตาน่าจะมีขนาดยาวประมาณ 3 เมตร
ได้ขดตัวอยู่อย่างเงียบ ๆ
เขาเห็นลิ้นสีแดง 2 แฉกของมันแลบเข้าแลบออกจากภายในปากของมันอย่างชัดเจน
มันคงกำลังดูว่าสิ่งมีชีวิตชนิดใดที่ผ่านเข้ามาใกล้มันในตอนนี้
และที่สำคัญ ตำแหน่งที่มันอยู่นั้น อยู่ใกล้กับซอกรอยแตกของกำแพงที่เขาจำได้ว่า
เจ้าหนูตัวนั้นใช้เป็นจุดที่วิ่งผ่านเข้ามาในด้านหลังตรงนี้พอดี..
‘เฮ้ย..งู!! ’
แม้เขาจะตัวใหญ่กว่าหนูตัวนั้นมากนัก.. แต่แทบไม่น่าเชื่อ เขาใช้เวลาอยู่ร่วมกับงูตัวนั้น
ในห้องแคบ ๆ น้อยกว่าที่เจ้าหนูตัวนั้นใช้เสียอีก เม็ดเหงื่อแห่งความตื่นเต้นผุดออกตามใบหน้าของเขา..
และทันใดนั้น ความรู้สึกสำนึกผิดก็เกิดขึ้นกับเขาในทันที!
เขารู้แล้วว่าเพราะเหตุใดเจ้าหนูตัวนั้นจึงอยู่หลบอยู่ในซอกนี้ได้ไม่นาน แล้วมันก็วิ่งออกมา
และถ้าเป็นเขาเอง เขาก็คงยอมที่จะออกมาลองเสี่ยงกับเจ้าแมวน้อยในที่โล่ง ๆ
แทนที่จะอยู่กันสองต่อสองกับเจ้างูขนาดมหึมานั่นในที่แคบ ๆ แบบนี้..
เขาได้แต่พูดคำว่า ‘ขอโทษ.. ’ เบา ๆ อยู่ในใจ กับการที่ไปดูแคลนเจ้าหนูน้อยด้วยความไม่รู้
แม้เขาก็รู้ดีว่าการสำนึกผิดของเขาในเวลานี้..
มันได้สายเกินไปเสียแล้ว!!


6.

ผมสลัดเรื่องราวทั้งหมดนี้ทิ้งไปและดึงตัวเองกลับเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งปัจจุบัน..
เรื่องราวของซอกกำแพง, แมว, งู และหนูผุดขึ้นภายหลังจากที่ผมได้ยินคำพูด ๆ หนึ่ง
จากเพื่อนสนิทของผมในร้านกาแฟที่เรากำลังนั่งดื่มกันอยู่ในขณะนั้น..
“เฮ้ย.. กูเลิกกับน้องเรยาแล้วนะ!! ”
ท่ามกลางกลิ่นของกาแฟคาปูชิโน่ที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศภายในร้าน
จู่ ๆ เพื่อนของผมคนนี้ก็เอ่ยคำพูดนี้ขึ้นทำเอาผมแทบตั้งตัวไม่ติด..
“อะไรนะ.. เลิกกับน้องเรยาแล้ว..? ” ผมถามเพื่อนของผมกลับไป  
และปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันอยู่พักหนึ่ง..
ถ้าเป็นเมื่อสมัยก่อน หากผมได้ยินประโยคอะไรประมาณนี้เข้า
ผมคงจะรีบตอบใครคนนั้นกลับไปว่า..
“จะบ้าเหรอ จะเลิกกับน้องเขาทำไม น้องเขาก็น่ารักดีออก ใครเลิกกับน้องเขาก็บ้าแล้ว?! ”
หากแต่ตอนนี้ความคิดของผมกลับเปลี่ยนไป..
ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ซอกกำแพงเล็ก ๆ ของเจ้าหนูน้อยนั้นที่มากั้นความคิดต่าง ๆ
เหล่านี้ของผมไว้
เหมือนกับมันจะคอยเตือนความคิดของผมว่าจะพูดอะไรให้คิดดี ๆ ก่อนพูด..
‘ข้อมูลในการตัดสินใจระหว่างเรากับเขาอาจไม่เท่ากัน!! ’ คือ สิ่งที่สำคัญที่สุด  
เหมือนอย่างกับชายผู้เฝ้าดูมอนิเตอร์กับเจ้าหนูน้อยตัวนั้น..
ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องหลังการตัดสินใจนี้มีอะไรซุกซ่อนอยู่บ้าง  เบื้องหลังกำแพงอันหนาหนักนี้
จะมีงูเหลือมนอนแน่นิ่งอยู่สักกี่ตัว จะมีงูเห่าหรืองูหางกระดิ่งร่วมอยู่ด้วยหรือไม่
หรืออาจจะเป็นสิงโตตัวใหญ่อยู่แทนในนั้นก็เป็นได้..
มันคงมีเหตุผลอื่น ๆ อีกมากมายที่เป็นเหตุรองรับกับการตัดสินใจของเขาที่ตัดสินใจลงไปอย่างนั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับบางเหตุผลที่ไม่สามารถนำมาบอกกับใครได้ เพราะมันอาจเป็นเรื่องที่
แสนจะเจ็บปวดจนสมควรจะรับรู้กันแค่เพียงคน 2 คน
คือแค่ เขาและเธอ..
“..หวังว่ามันคงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้วนะ!! ”
ผมสูดหายใจลึกยาว และกลั้นใจตอบกับเพื่อนกลับไปอย่างนั้น

..กำแพงของฉัน กำแพงของเธอ..

นั่นคือที่มาของคำ ๆ นี้ที่ปรากฏขึ้นในความคิดผม
..จากนั้นก็ได้แต่ยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก

…