บอกก่อนเลยว่าหนูเป็นทอมค่ะ...แต่ที่บ้านไม่ยอมรับ ไม่เปิดใจ

เรื่องมันมีอยู่ว่าหนูก็เป็นเด็กธรรมดาทั่วไปนี่แหล่ะค่ะ เป็นเด็กดีกับที่บ้านเสมออยู่ตลอดไม่เคยออกนอกกรอบใดใดทั้งสิ้น จัดว่าเป็นทอมที่เรียบร้อยเงียบๆเลยก็ว่าได้ ไม่ได้เป็นก๋ากั่น โชว์แมน หรือชอบผู้หญิงออกหน้าออกตาเลย แต่ชอบแต่งตัวไปทางนั้นค่ะ ตอนแรกทางบ้านก็เอะใจนิดนึงก็ไม่ได้คิดอะไร จนเวลาต่อมาค่ะมีแฟน แน่นอนค่ะว่าเป็นผู้หญิง  แล้วเขาก็จับได้ ก็เรื่องใหญ่เลยค่ะ เลยต้องเลิกไป สักพักใหญ่ๆก็มีอีกคนค่ะ แอบเขาคบ (พยายามแล้วที่จะไม่รักไม่ชอบใครค่ะเพื่อที่บ้านแต่ก็ทำไม่ได้) จนมาถึงตอนนี้โสดค่ะ แต่ด้วยความที่เราเข้ามหาลัยมา ตอนแรกกะเงียบๆค่ะ แต่ด้วยความที่เรียนนิเทศฯมีแต่คนถาม ถ้าไม่ยอมรับตัวเองก็จะโดนเหยียดค่ะ(สังเกตุจากเพื่อนร่วมเอกเดียวกันเอาค่ะ)เลยแสดงตัวมากขึ้น เริ่มมองเห็นสังคมตัวเองกว้างขึ้นค่ะ จนเรื่องมันมาตันหาทางออกไม่ได้ก็ตรงที่ เพื่อนบ้านแถวบ้านค่ะ วันนั้นจะกลับหอพอดี พวกเขานั่งกินเหล้ากันอยู่เค้าเลยแซวค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่เลยไม่โอเคเอามากๆเลย เขาเลยจี้ถามหนู ด้วยความที่เราโตขึ้นมีความคิดมากขึ้นค่ะ ครั้งนี้เลยพูดออกมาตรงๆว่าเราเป็นอะไร หนูบอกเค้าได้เลยค่ะว่า ที่ผ่านมาหนูก็ทำปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง ทำให้ได้ทุกอย่างในชีวิตยกเว้นเรื่องนี้ค่ะ เขาบอกรับไม่ได้ เราต้องมีสังคม และเขาก็พูดต่อว่า เงินที่ให้เรียน ทำอะไรก็ทำให้ทุกอย่าง ยังไม่พอหรอทำไมต้องเป็นแบบนี้ ซึ่งหนูไม่รู้จะทำไงดีสุดๆ และเขาบอกจะพาหนูไปหาหมอจิตค่ะ ซึ่งหนูไม่รู้ว่าหนูทำอะไรผิด ตกลงเขารักหนูที่ตรงไหนกันแน่ ตอนแรกก็เข้าใจนะคะว่าเป็นห่วงเราว่าจะอยู่สังคมยังไงหรือเปล่า พอคุยกันไป กลับไม่ใช่ค่ะ เขาอยากได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งเป็นอย่างเดียวที่หนูทำไม่ได้จริงๆ ทุกวันนี้เป็นทุกข์มากเลยค่ะ มีความรู้สึกไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ หนูเลยบอกเขาไปว่า ทำไมคนอื่นเข้าใจมากกว่าครอบครัวตัวเองมันรู้สึกแย่นะ เขาบอกคนอื่นใช่ญาติพี่น้องของเธอหรือเปล่าล่ะ ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนรับได้หรอก แต่หนูเห็นทำไมคนอื่นครอบครัวบางคนรับได้กัน หนูไม่เข้าใจเลยค่ะ ตอนนี้ถึงขั้นตัดพ่อตัดลูกเข้าไปแล้วค่ะ

ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ