คืนนี้ ลมหนาวเริ่มโชยมาอีกครั้งแล้วสินะ ลมหนาวที่พัดผ่านไป ปีแล้ว ปีเล่า บรรยากาศแบบนี้มันชวนให้คิดถึงความหลังซะจริงๆ รูปถ่ายใบเก่ากับความหลังแสนสุขถูกหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง เหมือนเดิม เหมือนที่เคยผ่านมา เหงาจังเลยยยย คิดถึงค่ะ คิดถึงคนๆ นึงมากๆ เค้าเป็นเป็นเพื่อนคนแรกในชีวิต จำความได้ก็มีเค้าเป็นเพื่อน " เฟียส " เค้าชื่อเฟียส ค่ะ เป็นเด็กผู้ชายผิวคล้ำๆ นิสัยเนี่ยแก่นซะ ( เล่าแล้วก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ค่ะ )ตอนนั้นเราอยู่แถวบางรัก มั้ง ถ้าจำไม่ผิดค่ะ เราสองคนเล่นด้วยกันทุกวัน เรียกได้ว่าตัวติดกันเลยล่ะค่ะ ผูกพันค่ะ มากกกกด้วยยยย จนเราอายุได้ 4-5 ขวบ ครอบครัวเราก็มีความจำเป็นต้องย้ายบ้านไปอยู่ต่างจังหวัด เรายังจำวันเวลาอันเจ็บปวดนั้นได้ค่ะ เราร้องไห้ เฟียสร้องไห้
เฟียสถามแม่เราว่า คุณน้าบีจะกลับมามั้ย ? ( ใช่ค่ะ เราชื่อ บี ) แม่บอกว่ากลับมาสิจ๊ะ แต่หลังจากวันนั้นเราก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย

ตอนนี้ เราอายุ 22 งั้นก็แสดงว่า 18 ปีแล้วค่ะ 18 ปี ที่เราไม่ได้เจอกันเลย แต่เรายังจำรอยยิ้ม ความน่ารักของเฟียสได้ ยังจำบ้านอาแปะร้านขายของชำ ตรงข้ามบ้านที่เราชอบไปเล่นได้ เหมือนเรื่องราวมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ไม่รู้ว่าเฟียสยังจะคิดถึงเราอยู่มั้ย ?? ยังนึกถึงเราบ้างหรือป่าวววว ?? ยังจำเรื่องราวทุกอย่างของเราได้บ้างมั้ย ?? เธอจะยังจำมันอยู่มั้ย ?? ส่วนเราไม่เคยลืมมมม ไม่เคยเลย แม้แต่นาทีเดียว ได้แค่คิดถึงอยู่ไกลๆ แบบนี้
มีเพียงรูปถ่ายสมัยเด็กที่เราเคยถ่ายด้วยกัน และหวังแค่เพียงสักวันโลกจะกลมพอให้คนไกลอย่างเราได้บังเอิญเจอกันบ้าง

คิดถึง ก็คือ คิดถึง . . . แค่นั้นก็พอ

สักวันเราจะกลับมาเจอกันในวันและเวลาที่เหมาะสมนะ