ผมเปิดร้านอาหารแถวลาดพร้าว-วังหินครับ ตอนปิดร้านบางวันจะเจอคุณลุงชุง(คือไม่แน่ใจว่าผมฝังถูกมัยนะครับ) มาขายผลไม้
ผลไม้ของคุณลุงดูไม่น่าทานเลย ครั้งแรกไปซื้อ เอากระท้อน1ลูก ลุงยื่นมีดให้บอกหัดให้หน่อยไม่มีแรง น้ำตาผมแถบไหลเลย เลยเลือกของไว้นิดหน่อย แล้วให้เงินลุงไป ผมบอกว่าให้คุณลุงมาแวะที่ร้านผมจะซื้อ กับลุง ทุกวัน ลุงบอกไม่เอา เกรงใจ ผมพูดไม่ออกเลย ถามคุณลุงว่าออกจากบ้านที่โมง ลุงบอกว่าออก9 โมงเช้า เดินเข็นรถผลไม้จาดแยกวังหินไปถึงหน้ากองปราบ เราเดินยังเหนื่อยเลย ลุงเค้าขายถึง4-5 ทุ่มเลยครับ เคยถามคุณลุงว่าไม่มีลูกหรอ ลุงตอบแบบเสียงสั่นๆว่าอยู่คนเดียว ไม่มีญาติ

ถ้าเพื่อนๆคนไหนเห็นลุงชุงช่วยลุงซื้อ หน่อยนะครับ ผมคิดถึงคนที่ร่างกายดีๆๆ มาขอทาน หรือ เวลาเราทำงานแล้วบ่นเหนื่อย ท้อแท้ คุณลุงคนนี้ ยังสู้เลย
เอามาฝากเพื่อนๆๆ ครับ เป็นกำลังใจให้ ทุกคน สู้ต่อไปในเศษฐกิจอย่างนี้