ผมพึ่งมาเริ่มปั่นจักรยานได้ไม่นานครับ ปกติจะขี่มอเตอร์ไซด์ซะมากกว่า สารรูปเลยว่าผมมือใหม่มากๆกับการปั่นจักรยาน เรื่องการดูแลรักษา ยิ่งเรื่องซ่อมแซมแทบไม่มีความรู้เลยครับ อุปกรณ์ความพร้อมอะไรก็ไม่มี พวกที่สูบลมพกพาหรือที่ปะยางฉุกเฉิน ก็ไม่เคยคิดจะพกเลยครับ เพียงคิดแต่ว่าขี่รถเสือภูเขายางหนามันคงไม่ได้รั่วง่ายๆหรอก (มโนไปเองครับ )

ผมจะปั่นตอนช่วงค่ำทุกวันหลังเลิกงานครับปั่นเส้นเดิมๆทุกวัน และแล้วเมื่อคืนก็เจอแจ๊กพ็อตจนได้ครับ ปั่นมากลางทางครับเริ่มเอะใจทำไมปั่นเท่าไรก็ทำความเร็วไม่ได้ ทั้งๆที่ปกติปั่นขนาดนี้แล้วน่าจะอยู่ที่ 30 km/hr ก็ไม่ได้สงสัยอะไรยังคงปั่นต่อไปครับ เอ้ย...ทำไมรถมันเด้งๆผิดปกติ ก็ยังคงปั่นไม่ได้เอะใจ ปั่นต่ออีกครับ เลี้ยวซ้ายเข้าถนนอีกเส้น ล้อหลังแฉลบแปร๊บ เอ้ยไม่ปกติแล้วแบบนี้ ลงไปดู "ยางแบน" เอ้ยทำไงดีอยู่กลางถนนทำไรไม่ถูกครับ อุปกรณ์อะไรก็ไม่มี จะไปหาร้านปะก็...นึกไม่ออกว่าร้านอยู่ตรงไหน ตอนนั้นก็ค่ำมืดแล้วครับ เหมือนคนที่เขว้งขว้างกลางถนนเลยครับตอนนั้น

เข็นรถมาเรื่อยๆครับกำลังจะเข็นข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามบังเอินเจอพี่คนนึงปั่นจักรยาน เค้ารอเลี้ยวไฟแดงอยู่ก็พยักหน้าให้กันครับปกติ พี่เค้าถามผมจะไปไหนหรอ ผมบอกว่ากลับบ้านครับพี่แต่ยางมาแบนซะก่อน พี่เค้าเลยบอกว่าหลบขึ้นฟุตบาทข้างหน้าเลยเดี๋ยวพี่ช่วยปะ

บอกได้คำเดียวว่า..."ซึ้งใจมากๆครับ" ไม่คิดว่าพี่เค้าจะมีน้ำใจขนาดนี้ คือพี่เค้าจะแกล้งทำเป็นไม่ช่วยก็ได้ครับ แต่นี้เค้าหยุดเสียเวลาเพื่อมาปะยางให้แล้วยังสอนวิธีผมปะยางให้ผมอีก ผมบอกได้คำเดียวว่าพี่เค้า "สุดยอดในน้ำใจ" จริงๆครับ เมื่อวานผมก็ขอบคุณพี่เค้าไปหลายรอบแต่ผมคิดว่าอยากจะมาแชร์ให้เพื่อนๆในนี้ด้วยอะครับ ว่าคนดีที่ช่วยและไม่ได้หวังผลตอบแทนในสังคมเรายังมีอยู่ครับ ขอบคุณมากๆครับ "พี่เอก" ชื่อของพี่เค้าครับ