ผ่านจะ 4 ปีแล้วที่ยังลืมไม่ได้(ไม่ใช่ว่าอยากกลับไปคบนะคะ) T^T เขาเป็นคนที่ดีมาก คบกันเกือบ 3 ปี ตามใจเราทุกๆอย่าง ให้กำลังใจ ปลอบใจ ทุกครั้งที่เครียดๆก็จะมีแต่เขาเนี่ยแหละค่ะที่ให้คำปรึกษาและอยู่ข้างๆเสมอ คนรอบข้างพูดเสมอว่าเราเป็นคนที่น่าอิจฉามากกกก แต่ตอนนั้นยอมรับเลยค่ะว่าเรานิสัยไม่ดี เอาแต่ใจมาก ขี้งอน ขี้น้อยใจ โกรธแบบไร้เหตุผล(แต่เขาง้อตลอดเลยนะคะ) พอจะเข้าปีที่ 3 เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น ช่วงนั้นเขาเลยบอกว่าห่างกันสักพักเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น... ผ่านไปประมาณเดือนนึง ต่างฝ่ายต่างหายไปเลย วันนั้นนึกยังไงก็ไม่รู้เลยโทรหาเขา(ตอนเช้าตรู่) กลับกลายเป็นผู้หญิงรับสาย(เสียงงัวเงียเหมือนยังนอนอยู่) แล้วก็มีพูดคุยกัน ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็รู้เรื่องของเรา รวมถึงนิสัยด้วย(สงสัยเขาคงจะเล่าให้ผู้หญิงคนนั้นฟัง) เรากดวางสายน้ำตาไหลพรากเลย เจ็บหัวใจสุดๆ ยิ่งแม่เดินมากอดก็ยิ่งร้องเข้าไปอีก เลิกกันแบบไม่ดีเลยแต่เราไม่โทษเขานะคะ ทุกวันนี้ก็โทษตัวเองค่ะที่ทำตัวไม่ดีเอง ฝังใจ เห้อออออ

*เพื่อนๆคนไหนยังไม่ลืมบ้าง มาแชร์กันนะคะ ^^"