ตอนนี้เราเองอยู่ ม. 5 แล้ว คิดไว้แล้วว่าปีหน้าจะสอบหมอ พ่อกับแม่แล้วก็คนรอบข้างหวังกับตัวเรามาก ปัจจุบันอยู่หอคนเดียว

อยู่มาตั้งแต่ ม.4  เพราะมาเรียนในโรงเรียนระดับจังหวัดซึ่งมันไกลบ้านมากเลยจำเป็นต้องอยู่หอ

.........คือตอนนี้รู้สึกว่าความเครียดมันเริ่มก่อตัวมากขึ้นทุกที และเพิ่มมากขึ้นทุกครั้งที่ได้คุยโทรศัพท์กับพ่อแม่ ทุกครั้งที่พูดเรื่องเรียนกับพ่อแม่

ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้ทุกที ส่วนตัวแล้วเราเองอ่อนคำนวณเราก็พยายามเรียนพิเศษ อ่านหนังสือ แต่มันก็ไม่ได้ดีมากขึ้นเท่าที่ควร

เพราะในโลกของการแข่งขันในการสอบเข้าหมอคนเก่งมีเยอะ....แล้วมันคงไม่ได้มีที่ว่างพอสำหรับคนไม่เก่ง  ..

     ก่อเกิดกลายเป็นความเครียดไม่อยากออกไปไหน ยิ่งตอนนี้ปิดเทอมบางทีไม่ได้ออกจากห้องมาเป็นอาทิต ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร

วิธีการคลายเครียดที่เราคิดว่ามันโอเคมากตอนนี้คือ ........การร้องไห้........  ซึ่งนับวันเสียงร้องไห้มันยิ่งดังเพิ่มมากขึ้นไปทุกที


      ล่าสุด.......เมื่อกี้ก็คุยโทรศัพท์กับแม่เพิ่งว่าง เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ เรียกว่าไม่ได้นอนเลยก็ได้  พลิกไป พลิกมา ดูนาฬิกาเท่าไหร่ก็ไม่เช้า

เครียด เครียด เครียด   กลัวสอบไม่ติด กลัวพ่อแม่ผิดหวัง  กลัวๆๆๆๆๆ  เพราะเราเองเป็นน้องคนสุดท้องที่บ้านมีลูก 3  คน พี่ทั้ง 2 คนเรียนไม่จบ

เพราะเกเร พ่อกับแม่เสียใจกับพี่มาก  ตอนนี้แรงกดดันทั้งหมดทั้งมวลเลยตกมาตรงนี้.....เคยคิดว่าจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน แต่รู้ดีว่ามันไม่ใช่ทางออก

ของปัญหา และก็เป็นวิธีที่โง่มาก พ่อแม่คงเสียใจถ้าทำแบบนั้น  

      แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วก็ได้แค่มาเขียนระบายในพันทิป อย่างน้อยก็รู้สึกโล่งขึ้นมานิดนึง พยายามคิดถึงคนไข้ในอนาคตที่เราได้รักษา

แต่มันก็แค่บางครั้ง  สุดท้ายก็กลับไปสู่สภาวะเครียดตามเดิม....