สวัสดี เพื่อนๆ Pantip ค่ะ
จขกท มีเรื่องจะเล่าเป็นเรื่องของตัวเอง ประสบการณ์ตรง ที่อยากให้คนอ่านได้แง่คิดดีๆ เผื่อเดินพลาด เลือกพลาดไป......
.....เรื่องมีอยู่ว่า ราวๆ มิถุนายน 56 ตอนนั้น โลกโซเชียล กำลังมาแรงเกี่ยวกับการแชท จขกท เป็นอีกคนนึงที่ได้สมัครเล่น เจอเพื่อนหลายๆคน โดยใช้การค้นหาบุคคลใกล้ๆบริเวณ คุยหลายคนค่ะ คุยเล่นๆไป สนุกๆ ขำๆ จนมาเจอ ผู้ชายคนนึง ก็ทักเข้ามา คุยกันปกติ เขาก็แหย่ๆ ขำๆ ว่า "หวัดดีคับ" "ทำอะไรล่ะ" มาแบบเกรียนใส่เลย เราก็ตอบๆไปว่าทำอะไร อีกวันถัดมาก็ยังคุยกับเขาและวันนั้นฝนตกรถติดมากย่านสุขุมวิท จนไม่ไหวเลยลงว่าจะขึ้น BTS เขาทักเข้ามาถามเรากลับบ้านยังไงรถติดนะ อยู่ตรงไหน เราก็ตอบๆไป เขา:ให้เค้าไปส่งไหม เขาอยู่ใกล้ๆ นี่เอง เราว่าจะดีหรอไม่เอาดีกว่าเกรงใจ(ในใจก็เออดีว่ะกลับทางเดียวกัน ก็ดีนะ) ก็เลยตกลง แต่จริงๆตั้งใจแค่ไปเจอหน้าแหละ คงไม่กลับไปด้วย พอลงแท็กซี่ เขาเอารถมอร์ไซร์ มาจอดรอเลย ก็เลยยืนคุยก่อน เราถามว่า อ้าวๆตกลงบ้านอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับบ้าน ไหนว่าเลิกงานนานแล้วนี่จะทุ่มแล้วนะ เขาก็ตอบขำๆว่า รอเราอยู่ เห็นรถติดเลยว่าจะไปส่ง ไปมอร์ไซร์เร็วกว่านะ เราก็โอเค เราจะไปลงแถวบางพลีนะ ว่าจะเข้าห้างไปซื้อของใช้ เขาก็โอเค แต่ให้เราบอกทาง ซึ่งตอนแรกก็หวั่นๆแหละที่จะไปกับเขา แต่คิดว่าก็ไปถนนเส้นหลัก คงไม่อันตรายหรอก (ปกติสาวๆก็ไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆเหมือน จขกท นะคะ มันไม่ดี)
ซึ่งเขาก็พาขับไปเรื่อยๆ ถามนู้นถามนี้ คุยกันตลอดทาง จนถึงห้างย่านบางพลี ก็เลยถามเขาว่าจะกลับเลยไหม หรือเดินเล่นป่าว เขาโอเคเดินเล่นก่อนแหละ เราเลย "อ่ะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวละกัน อุตส่าห์ขับรถมาส่ง" ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันมากมาย แต่ถือว่าเขามีน้ำใจระดับหนึ่ง จนถึงเวลากลับ เขาถามว่า "เจ๊จะกลับเองอ่ะ" เราก็ "อืมมม ไม่ต้องส่งหรอก อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านเราแล้ว" เขา: "เอออ เอาน่า เดี๋ยวเค้าไปส่ง" เราก็แอบเกรงใจเขานะ เพราะจากสุขุมวิทมาบางพลี โดยมอร์ไซร์ ถือว่าไกลพอสมควร เราเลยบอกว่า "ได้ แต่ก็เกรงใจแหละ" เขา:"โอ๊ยย เลี้ยงข้าวแล้วไม่ต้องเกรงใจหรอก ป่ะๆ ขึ้นมาเดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขามาส่งเราถึงบ้านค่ะ ปลอดภัยดี จนเขาก็ถึงบ้านเขาแชทมาบอกว่า เออถึงบ้านแระเปียกฝนมะลอกมะแลกเลย ไว้คราวหน้ามาเลี้ยงข้าวใหม่ละกันนะ นี่คือหมดไป 1 วันคะ กลับบ้านปกติดี นอน
เราคุยกันทางแชททุกวันเขาไม่เคยขอเบอร์โทร แต่ก็อุตส่าห์ไปส่งเราทุกวันโดยไม่บ่นอะไร โดยแลกกับข้าวเย็นหนึ่งมื้อ นอกจากวันไหนเขาไปเตะบอลเขาจะไม่ไปส่ง โดยนัดเจอกันที่เดิม ไปหาของกินก่อนไปส่งบ้านเป็นอย่างนี้ ทำอย่างนี้ อยู่ประมาณ 3 วัน จนวันนึงฝนตกหนักมาก เราเลยไม่ให้เขาไปส่งเพราะเกรงใจ เขาเลยว่า โอเค งั้นให้เรากลับเอง ก็บอกว่าให้กลับดีๆ มีบ่นๆว่าเสียดายจังไม่มีคนเลี้ยงข้าว เราอยู่รอฝน จน 6โมงกว่า เขาก็ทักแชทมาว่า “เจ๊อยู่ไหนเนี้ย” เราก็ “เอิ่มอยู่ที่ บริษัทอยู่เลย รอฝนซา” เขาเลยขอเบอร์ เราก็ให้ไป ผ่านไป 10นาที เขาโทรเข้ามาแล้วบอกว่า แถวบ้านเขาฝนซาแล้ว ซึ่งเราก็อ้าวห่างกันไปเท่าไหร่ทำไมทางนู้นฝนซาแล้วล่ะ เขาบอกว่า อีก 15 นาที ทางเจ๊ก็คงซา บอกทางมาจะไปรับถึงที่ทำงานเลย เราก็เลย โม้แระ ไม่มีทางหรอกที่มันจะซาง่ายๆ เราเลยบอกทาง จน 20 นาที ฝนซาจริงๆคะ เขามารับถูกด้วย เลยไปส่งที่ห้างใหญ่แถวบางแก้ว เดินคุยกัน จนเรามองๆไปที่นิ้วแล้วถามเขาว่า ชอบใส่แหวนหรอ เขาก็ว่าใส่ตลอดแหละยกเว้นเวลาทำงาน เราก็อืมๆ ไป เขาถามว่าชอบหรอ เราบอกว่า อืม ไม่เคยใส่แหวนอ่ะ ชอบแหวนเกลี้ยงๆ เขาว่า เออ พอดีกลึงไว้ ไม่ได้ใส่นานแล้ว เดี๋ยวเอามาให้ล่ะกัน คุยกันนั่งกินข้าว ขอโหลดเพลงจากเครื่องเขาบ้าง แล้วไปส่งบ้านปกติ ดูแล้วน่ารักดีใช่ไหมคะ เขาเป็นคนดูซื่อ แฝ้งไว้ด้วยความทะเล้น กวนๆ ตามแนวเด็กผู้ชาย อ้อลืมบอก เขาเด็กกว่า จขกท ค่ะ สัก 3-4 ปี
จนวันศุกร์กลางเดือนเราทำงานวันสุดท้ายของอาทิตย์ ฝนตกตามเคย วันนั้นเขาไปเตะบอล ไม่ได้ไปส่งเลยแชทคุยกัน เขาบ่นว่าอยากดูหนัง เราก็ได้ไปสิ วันนี้เลยก็ได้ เขาว่าไม่เอาเขามีเตะบอล วันอาทิตย์ได้ไหม แถวๆบ้านเจ๊อ่ะ ไปทำบุญกัน เอาที่มีวัดด้วยนะ เราก็เอิ่ม...ขี้เกียจตื่นเนอะ เหมือนเขางอนๆ เลยว่าไม่เป็นไรเราไปดูคนเดียวก็ได้ คงสนุกดี (เอ๊ะ คือมีงอนค่ะ) เราก็โอเคๆ ไปก็ไป แถวบางนาแล้วกันนะ มีห้างมีวัด ครบ เขาต่อว่าเรานิดๆ ว่าเหมือนบังคับเลยเนอะ เราว่าไม่หรอก แค่ขี้เกียจ วันเสาร์ก็โทรมากวน ให้ตื่นนอนบ้างล่ะ บ่ายๆก็โทรมาบ่นๆอีกว่าเย็นนี้ไม่มีคนเลี้ยงข้าว หิวไส้แห้งแน่เลย ดูอ้อนๆน่ารักๆดีไหมคะ
วันอาทิตย์ แชทมาปลุกแต่เช้าคร๊าาา เราก็เออๆ ตื่นแล้ว แล้วก็เผลอหลับต่อ จน10โมง ตกใจเสียงโทรศัพท์เขาโทรมาว่าถึงแล้วนะ ออกมายัง เรางี้รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว ไปห้างไปถึงก็ 11โมง เขาก็หน้าบูดนิดๆแหละ แล้วบ่นๆเหน็บๆว่า "โอ๊ยยย เจ๊ กินข้าวเลยเหอะ" เราก็"อ้าวไหนว่าจะไปวัด" เขา "เอออ นิมนต์หลวงพ่อไว้แล้ว ท่านรีบกลับกลัวไม่ทันฉันต์เพล เอาเหอะเจ๊สายอ่ะ พระท่านกินแระ เหลือเรา2 คนนี้แหละ ไปกินข้าวกันไส้จะขาดอยู่แล้วเนี้ย" สุดท้ายก็ได้กินข้าว ซื้อตั๋วไว้แต่อีกนานกว่าจะได้ดู เลยไปเดินเล่น เลยถามเขาว่านี่เกิดวันศุกร์ป่ะเนี้ย เขา "อ้าวเห้ยยย รู้ได้ไง" เราเลยขำ บอกว่า "ไม่รู้ได้ไง ผู้ชายสำอางค์ส่วนใหญ่เกิดวันศุกร์ทั้งนั้นแหละ" (เขาแต่งตัวเนี้ยบ ทางครีม ตอนแรกที่เจอนะ นึกว่าเกย์เลยล่ะคะ ขาวๆ หน้าใส) จนหนังฉายเข้าไปดูหนัง พวกดันหลับค่ะ (ซึ้งมาก) ออกมาก็บ่นๆ ว่าหนังอะไรไม่สนุกเลย จนหิวค่ะ หาอะไรทาน จนเย็น เดินเล่นตลาดนัด นั่งคุยแต่ไม่มีทีท่าจะจีบนะ คุยแล้วกวนอ่ะ กวนมาก อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า "อาทิตย์สิ้นเดือน เค้าจะกลับบ้านทั้งอาทิตย์ กลับเองได้ใช่ไหม" เราก็ "ออๆ ได้สิ สบายมาก" เขา:"แต่อาทิตย์หน้ายังไม่ไปไหน หาหนังดูอีกดีกว่าเนอะ" เรา: เคร
แล้วก็ยังคุยกันปกติโทรหาบ้าง แชทบ้าง ตามประสา ถามว่าทำอะไร กินข้าวยัง ส่งรูปเตะบอลให้ดู กลับบ้านมาหิวจัง ไม่รู้จะกินไร ช่วยคิดหน่อย เขาออกแนวอ้อนๆบ้างเป็นบางที น่ารักดีค่ะ ก็ชอบๆนะ จนวันที่มารับ อีกวัน ฝนตกปลอยๆ อยู่ดีๆเขาจอดรถ แล้วให้เราลง เราก็สงสัยจอดทำไมเดี๋ยวฝนก็ตกหนัก เขาว่าเออน่า แปปนึง จนเขาเปิดเบาะรถ เอาหมวกแก๊ปมาสวมหัวให้เรา แล้วบอกว่า "เจ๊ใส่เหอะ" (เราแอบปลื้ม) จนมาประโยคหลัง "เดี๋ยวไม่สบายจะยากเค้า ให้พาไปหาหมอ" (คือแบบ เอ่ออ กวนคะ ปนๆเป็นห่วง อารมณ์เข้าใจยาก) เราก็ไปกินข้าวแถวห้างบางแก้ว ต่อ เขาเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง จนอิ่ม เดินย่อย แล้วพากันกลับ (เขาไม่เคย เดินจับมือถือแขนแลย ไม่เคยจะล่วงเกินเลยสักครั้งจะคุยแบบจีบกันก็เหมือนจะมี แต่แล้วก็เกรียนใส่เหมือนเปลี่ยนเรื่อง)
มาถึงวันอาทิตย์ ไปดูหนังค่ะ เป็นแบบ HD อื้อหือ จะบอกได้คำเดียวเลยค่ะ ออกมาจะอ้วก เขาเห็นท่าจะอืดพะอมของเรา เขาก็ขำ (แต่ยื่นยาดมให้ ไปซื้อน้ำให้กิน) แล้วบ่นว่า "เจ๊ เอ็งมองแต่ที่เดียว มันก็เวียนหัวดิ" เรา: เออ คราวหน้า ไม่ดูแล้วนะ เวียนหัว ไม่ไหวอ่ะ เขา : ขำแบบว่า เราอายอ่ะ แล้วขำไม่จบ จนเดินเล่น ก่อนจะพาไปหาไรกิน เขาก็ยื่นแหวนมาให้ แล้วบอกว่า "อ่ะ เค้าให้ สแตนเลสแท้นะ ไม่มีเขียวอ่ะ" เราก็รับมา ลองเอามาสวม ก็เอะใจ "เห้ยย สวมได้พอดีเลยอ่ะ ทุกนิ้ว" เราก็มองที่นิ้วแล้วยกให้เขาดู จนได้ยินคำนึงเบาๆว่า "แหง็งแหละ แหวนมันเลือกเจ้าของ" เราก็ "ห๊ะ ว่าไรนะ" เขาร้อง ”ป๊าววว” ทำเสียงสูง แล้วเดินต่อ (คือไม่เข้าใจที่เขาพูดว่ามันเลือกเจ้าของยังไง ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน)
แล้วก็มาถึงวันที่เขาเดินทางกลับบ้าน ตจว. เขากำชับว่า "กลับบ้านอย่าดึกมากล่ะ หัดพกล่มไว้ด้วย ฝนมันตก รถเมล์ก็ไม่ต้องโหน แท็กซี่อ่ะเปลืองเงินจะตายไม่ต้องขึ้นหรอก ขึ้นBTS ได้ก็ขึ้น " คือเป็นห่วงนู้นนั้นนี่ จนเรา "เครๆ เข้าใจแล้วไปเหอะ แล้วไปยังไงเนี้ย" เขาว่า "มอร์ไซร์แหละ เร็วดี" แอบเงิบนิดๆนะ 5 ชม. กว่าจะถึงจังหวัดที่เขาไป “เราก็เออๆ กลับดีๆล่ะW
(เรามานั่งคิดนะ ว่าปกติเราจะกลับรถแอร์ หรือไม่ก็แท็กซี่ หรือไม่ก็ BTS แต่เขากลับมาห้ามไม่ให้ขึ้นแท็กซี่ เหตุผลหรอ เปลืองตังเรา เดี๋ยวเจ๊ไปปล้ำแท็กซี่ อะไรแบบนี้ เหมือนจะเป็นห่วงอ่ะ แต่ไม่เคยพูดตรงๆ เพื่อนคิดว่าเขาชอบเราไหมคะ) เดี๋ยวมาต่อนะ......
คนไม่รู้ คือคนไม่ผิด ใช่ไหม!!
จขกท มีเรื่องจะเล่าเป็นเรื่องของตัวเอง ประสบการณ์ตรง ที่อยากให้คนอ่านได้แง่คิดดีๆ เผื่อเดินพลาด เลือกพลาดไป......
.....เรื่องมีอยู่ว่า ราวๆ มิถุนายน 56 ตอนนั้น โลกโซเชียล กำลังมาแรงเกี่ยวกับการแชท จขกท เป็นอีกคนนึงที่ได้สมัครเล่น เจอเพื่อนหลายๆคน โดยใช้การค้นหาบุคคลใกล้ๆบริเวณ คุยหลายคนค่ะ คุยเล่นๆไป สนุกๆ ขำๆ จนมาเจอ ผู้ชายคนนึง ก็ทักเข้ามา คุยกันปกติ เขาก็แหย่ๆ ขำๆ ว่า "หวัดดีคับ" "ทำอะไรล่ะ" มาแบบเกรียนใส่เลย เราก็ตอบๆไปว่าทำอะไร อีกวันถัดมาก็ยังคุยกับเขาและวันนั้นฝนตกรถติดมากย่านสุขุมวิท จนไม่ไหวเลยลงว่าจะขึ้น BTS เขาทักเข้ามาถามเรากลับบ้านยังไงรถติดนะ อยู่ตรงไหน เราก็ตอบๆไป เขา:ให้เค้าไปส่งไหม เขาอยู่ใกล้ๆ นี่เอง เราว่าจะดีหรอไม่เอาดีกว่าเกรงใจ(ในใจก็เออดีว่ะกลับทางเดียวกัน ก็ดีนะ) ก็เลยตกลง แต่จริงๆตั้งใจแค่ไปเจอหน้าแหละ คงไม่กลับไปด้วย พอลงแท็กซี่ เขาเอารถมอร์ไซร์ มาจอดรอเลย ก็เลยยืนคุยก่อน เราถามว่า อ้าวๆตกลงบ้านอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับบ้าน ไหนว่าเลิกงานนานแล้วนี่จะทุ่มแล้วนะ เขาก็ตอบขำๆว่า รอเราอยู่ เห็นรถติดเลยว่าจะไปส่ง ไปมอร์ไซร์เร็วกว่านะ เราก็โอเค เราจะไปลงแถวบางพลีนะ ว่าจะเข้าห้างไปซื้อของใช้ เขาก็โอเค แต่ให้เราบอกทาง ซึ่งตอนแรกก็หวั่นๆแหละที่จะไปกับเขา แต่คิดว่าก็ไปถนนเส้นหลัก คงไม่อันตรายหรอก (ปกติสาวๆก็ไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆเหมือน จขกท นะคะ มันไม่ดี)
ซึ่งเขาก็พาขับไปเรื่อยๆ ถามนู้นถามนี้ คุยกันตลอดทาง จนถึงห้างย่านบางพลี ก็เลยถามเขาว่าจะกลับเลยไหม หรือเดินเล่นป่าว เขาโอเคเดินเล่นก่อนแหละ เราเลย "อ่ะ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวละกัน อุตส่าห์ขับรถมาส่ง" ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันมากมาย แต่ถือว่าเขามีน้ำใจระดับหนึ่ง จนถึงเวลากลับ เขาถามว่า "เจ๊จะกลับเองอ่ะ" เราก็ "อืมมม ไม่ต้องส่งหรอก อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านเราแล้ว" เขา: "เอออ เอาน่า เดี๋ยวเค้าไปส่ง" เราก็แอบเกรงใจเขานะ เพราะจากสุขุมวิทมาบางพลี โดยมอร์ไซร์ ถือว่าไกลพอสมควร เราเลยบอกว่า "ได้ แต่ก็เกรงใจแหละ" เขา:"โอ๊ยย เลี้ยงข้าวแล้วไม่ต้องเกรงใจหรอก ป่ะๆ ขึ้นมาเดี๋ยวพี่ไปส่ง" เขามาส่งเราถึงบ้านค่ะ ปลอดภัยดี จนเขาก็ถึงบ้านเขาแชทมาบอกว่า เออถึงบ้านแระเปียกฝนมะลอกมะแลกเลย ไว้คราวหน้ามาเลี้ยงข้าวใหม่ละกันนะ นี่คือหมดไป 1 วันคะ กลับบ้านปกติดี นอน
เราคุยกันทางแชททุกวันเขาไม่เคยขอเบอร์โทร แต่ก็อุตส่าห์ไปส่งเราทุกวันโดยไม่บ่นอะไร โดยแลกกับข้าวเย็นหนึ่งมื้อ นอกจากวันไหนเขาไปเตะบอลเขาจะไม่ไปส่ง โดยนัดเจอกันที่เดิม ไปหาของกินก่อนไปส่งบ้านเป็นอย่างนี้ ทำอย่างนี้ อยู่ประมาณ 3 วัน จนวันนึงฝนตกหนักมาก เราเลยไม่ให้เขาไปส่งเพราะเกรงใจ เขาเลยว่า โอเค งั้นให้เรากลับเอง ก็บอกว่าให้กลับดีๆ มีบ่นๆว่าเสียดายจังไม่มีคนเลี้ยงข้าว เราอยู่รอฝน จน 6โมงกว่า เขาก็ทักแชทมาว่า “เจ๊อยู่ไหนเนี้ย” เราก็ “เอิ่มอยู่ที่ บริษัทอยู่เลย รอฝนซา” เขาเลยขอเบอร์ เราก็ให้ไป ผ่านไป 10นาที เขาโทรเข้ามาแล้วบอกว่า แถวบ้านเขาฝนซาแล้ว ซึ่งเราก็อ้าวห่างกันไปเท่าไหร่ทำไมทางนู้นฝนซาแล้วล่ะ เขาบอกว่า อีก 15 นาที ทางเจ๊ก็คงซา บอกทางมาจะไปรับถึงที่ทำงานเลย เราก็เลย โม้แระ ไม่มีทางหรอกที่มันจะซาง่ายๆ เราเลยบอกทาง จน 20 นาที ฝนซาจริงๆคะ เขามารับถูกด้วย เลยไปส่งที่ห้างใหญ่แถวบางแก้ว เดินคุยกัน จนเรามองๆไปที่นิ้วแล้วถามเขาว่า ชอบใส่แหวนหรอ เขาก็ว่าใส่ตลอดแหละยกเว้นเวลาทำงาน เราก็อืมๆ ไป เขาถามว่าชอบหรอ เราบอกว่า อืม ไม่เคยใส่แหวนอ่ะ ชอบแหวนเกลี้ยงๆ เขาว่า เออ พอดีกลึงไว้ ไม่ได้ใส่นานแล้ว เดี๋ยวเอามาให้ล่ะกัน คุยกันนั่งกินข้าว ขอโหลดเพลงจากเครื่องเขาบ้าง แล้วไปส่งบ้านปกติ ดูแล้วน่ารักดีใช่ไหมคะ เขาเป็นคนดูซื่อ แฝ้งไว้ด้วยความทะเล้น กวนๆ ตามแนวเด็กผู้ชาย อ้อลืมบอก เขาเด็กกว่า จขกท ค่ะ สัก 3-4 ปี
จนวันศุกร์กลางเดือนเราทำงานวันสุดท้ายของอาทิตย์ ฝนตกตามเคย วันนั้นเขาไปเตะบอล ไม่ได้ไปส่งเลยแชทคุยกัน เขาบ่นว่าอยากดูหนัง เราก็ได้ไปสิ วันนี้เลยก็ได้ เขาว่าไม่เอาเขามีเตะบอล วันอาทิตย์ได้ไหม แถวๆบ้านเจ๊อ่ะ ไปทำบุญกัน เอาที่มีวัดด้วยนะ เราก็เอิ่ม...ขี้เกียจตื่นเนอะ เหมือนเขางอนๆ เลยว่าไม่เป็นไรเราไปดูคนเดียวก็ได้ คงสนุกดี (เอ๊ะ คือมีงอนค่ะ) เราก็โอเคๆ ไปก็ไป แถวบางนาแล้วกันนะ มีห้างมีวัด ครบ เขาต่อว่าเรานิดๆ ว่าเหมือนบังคับเลยเนอะ เราว่าไม่หรอก แค่ขี้เกียจ วันเสาร์ก็โทรมากวน ให้ตื่นนอนบ้างล่ะ บ่ายๆก็โทรมาบ่นๆอีกว่าเย็นนี้ไม่มีคนเลี้ยงข้าว หิวไส้แห้งแน่เลย ดูอ้อนๆน่ารักๆดีไหมคะ
วันอาทิตย์ แชทมาปลุกแต่เช้าคร๊าาา เราก็เออๆ ตื่นแล้ว แล้วก็เผลอหลับต่อ จน10โมง ตกใจเสียงโทรศัพท์เขาโทรมาว่าถึงแล้วนะ ออกมายัง เรางี้รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว ไปห้างไปถึงก็ 11โมง เขาก็หน้าบูดนิดๆแหละ แล้วบ่นๆเหน็บๆว่า "โอ๊ยยย เจ๊ กินข้าวเลยเหอะ" เราก็"อ้าวไหนว่าจะไปวัด" เขา "เอออ นิมนต์หลวงพ่อไว้แล้ว ท่านรีบกลับกลัวไม่ทันฉันต์เพล เอาเหอะเจ๊สายอ่ะ พระท่านกินแระ เหลือเรา2 คนนี้แหละ ไปกินข้าวกันไส้จะขาดอยู่แล้วเนี้ย" สุดท้ายก็ได้กินข้าว ซื้อตั๋วไว้แต่อีกนานกว่าจะได้ดู เลยไปเดินเล่น เลยถามเขาว่านี่เกิดวันศุกร์ป่ะเนี้ย เขา "อ้าวเห้ยยย รู้ได้ไง" เราเลยขำ บอกว่า "ไม่รู้ได้ไง ผู้ชายสำอางค์ส่วนใหญ่เกิดวันศุกร์ทั้งนั้นแหละ" (เขาแต่งตัวเนี้ยบ ทางครีม ตอนแรกที่เจอนะ นึกว่าเกย์เลยล่ะคะ ขาวๆ หน้าใส) จนหนังฉายเข้าไปดูหนัง พวกดันหลับค่ะ (ซึ้งมาก) ออกมาก็บ่นๆ ว่าหนังอะไรไม่สนุกเลย จนหิวค่ะ หาอะไรทาน จนเย็น เดินเล่นตลาดนัด นั่งคุยแต่ไม่มีทีท่าจะจีบนะ คุยแล้วกวนอ่ะ กวนมาก อยู่ดีๆเขาก็พูดขึ้นมาว่า "อาทิตย์สิ้นเดือน เค้าจะกลับบ้านทั้งอาทิตย์ กลับเองได้ใช่ไหม" เราก็ "ออๆ ได้สิ สบายมาก" เขา:"แต่อาทิตย์หน้ายังไม่ไปไหน หาหนังดูอีกดีกว่าเนอะ" เรา: เคร
แล้วก็ยังคุยกันปกติโทรหาบ้าง แชทบ้าง ตามประสา ถามว่าทำอะไร กินข้าวยัง ส่งรูปเตะบอลให้ดู กลับบ้านมาหิวจัง ไม่รู้จะกินไร ช่วยคิดหน่อย เขาออกแนวอ้อนๆบ้างเป็นบางที น่ารักดีค่ะ ก็ชอบๆนะ จนวันที่มารับ อีกวัน ฝนตกปลอยๆ อยู่ดีๆเขาจอดรถ แล้วให้เราลง เราก็สงสัยจอดทำไมเดี๋ยวฝนก็ตกหนัก เขาว่าเออน่า แปปนึง จนเขาเปิดเบาะรถ เอาหมวกแก๊ปมาสวมหัวให้เรา แล้วบอกว่า "เจ๊ใส่เหอะ" (เราแอบปลื้ม) จนมาประโยคหลัง "เดี๋ยวไม่สบายจะยากเค้า ให้พาไปหาหมอ" (คือแบบ เอ่ออ กวนคะ ปนๆเป็นห่วง อารมณ์เข้าใจยาก) เราก็ไปกินข้าวแถวห้างบางแก้ว ต่อ เขาเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง จนอิ่ม เดินย่อย แล้วพากันกลับ (เขาไม่เคย เดินจับมือถือแขนแลย ไม่เคยจะล่วงเกินเลยสักครั้งจะคุยแบบจีบกันก็เหมือนจะมี แต่แล้วก็เกรียนใส่เหมือนเปลี่ยนเรื่อง)
มาถึงวันอาทิตย์ ไปดูหนังค่ะ เป็นแบบ HD อื้อหือ จะบอกได้คำเดียวเลยค่ะ ออกมาจะอ้วก เขาเห็นท่าจะอืดพะอมของเรา เขาก็ขำ (แต่ยื่นยาดมให้ ไปซื้อน้ำให้กิน) แล้วบ่นว่า "เจ๊ เอ็งมองแต่ที่เดียว มันก็เวียนหัวดิ" เรา: เออ คราวหน้า ไม่ดูแล้วนะ เวียนหัว ไม่ไหวอ่ะ เขา : ขำแบบว่า เราอายอ่ะ แล้วขำไม่จบ จนเดินเล่น ก่อนจะพาไปหาไรกิน เขาก็ยื่นแหวนมาให้ แล้วบอกว่า "อ่ะ เค้าให้ สแตนเลสแท้นะ ไม่มีเขียวอ่ะ" เราก็รับมา ลองเอามาสวม ก็เอะใจ "เห้ยย สวมได้พอดีเลยอ่ะ ทุกนิ้ว" เราก็มองที่นิ้วแล้วยกให้เขาดู จนได้ยินคำนึงเบาๆว่า "แหง็งแหละ แหวนมันเลือกเจ้าของ" เราก็ "ห๊ะ ว่าไรนะ" เขาร้อง ”ป๊าววว” ทำเสียงสูง แล้วเดินต่อ (คือไม่เข้าใจที่เขาพูดว่ามันเลือกเจ้าของยังไง ไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน)
แล้วก็มาถึงวันที่เขาเดินทางกลับบ้าน ตจว. เขากำชับว่า "กลับบ้านอย่าดึกมากล่ะ หัดพกล่มไว้ด้วย ฝนมันตก รถเมล์ก็ไม่ต้องโหน แท็กซี่อ่ะเปลืองเงินจะตายไม่ต้องขึ้นหรอก ขึ้นBTS ได้ก็ขึ้น " คือเป็นห่วงนู้นนั้นนี่ จนเรา "เครๆ เข้าใจแล้วไปเหอะ แล้วไปยังไงเนี้ย" เขาว่า "มอร์ไซร์แหละ เร็วดี" แอบเงิบนิดๆนะ 5 ชม. กว่าจะถึงจังหวัดที่เขาไป “เราก็เออๆ กลับดีๆล่ะW
(เรามานั่งคิดนะ ว่าปกติเราจะกลับรถแอร์ หรือไม่ก็แท็กซี่ หรือไม่ก็ BTS แต่เขากลับมาห้ามไม่ให้ขึ้นแท็กซี่ เหตุผลหรอ เปลืองตังเรา เดี๋ยวเจ๊ไปปล้ำแท็กซี่ อะไรแบบนี้ เหมือนจะเป็นห่วงอ่ะ แต่ไม่เคยพูดตรงๆ เพื่อนคิดว่าเขาชอบเราไหมคะ) เดี๋ยวมาต่อนะ......