เรื่องมีอยู่ว่า...เราเป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ที่มีออฟฟิศอยู่ติดกับห้างสรรพสินค้า โดยปกติแล้วเรามักจะหามื้อกลางวันทานแถวๆ ออฟฟิต แต่วันก่อนเพื่อนๆได้ชวนไปทานฟู้ดคอสในห้างฯ พอไปถึงปุ้ปพวกเราก็ต่างแยกย้ายไปสั่งอาหารของใครของมั

ด้วยความที่เราและเพื่อนเป็นกลุ่มคนที่มีความอดทนต่ำ จึงเลือกร้านข้าวราดแกงง่ายๆ ที่ไม่ต้องรอคิว พอซื้อข้าวเสร็จก็เดินวนหาที่นั่ง ซึ่งเวลาขณะนั้นมีคนพักกลางวันค่อนข้างเยอะพอสมควร มีโต๊ะที่ว่าง แต่มีร่มวางไว้ เราก็ อ๋อ...โต๊ะนี่นั่งไม่ได้นะจ๊ะ เขาจองไว้แล้ว อันนี้เข้าใจเพราะเจอจนชิน เราก็เดินไปเรื่อยๆเพื่อหาโต๊ะที่ว่าง(จริงๆ)ต่อไป แล้วเราก็สะดุดกับโต๊ะๆหนึ่งที่ว่างไม่ได้มีร่ม ขวดน้ำ หนังสือ วางไว้

เรารีบตรงเข้าไปวางจานข้าวลงบนโต๊ะกำลังจะหย่อนตูดนั่งจนจะเต็มตูดแล้ว ทันใดนั้นเองก็มีคนเดินมาพร้อมบอกว่า "โต๊ะนี้จองแล้วนะคะ" พร้อมกับชี้ที่บัตรพนักงานที่วางไว้ตรงมุมโต๊ะ  เราก็เอิ่ม....เดี๋ยวนี้มีการวางบัตรกันด้วยเหรอเนี่ย? เราเลยถอยเดินออกมานั่งอีกโต๊ะที่เพิ่งมีคนลุกออกไปแทน แล้วคนๆนั้นก็เดินจากไป คิดว่าคงไปรออาหารต่อ

ระหว่างทานข้าวมื้อนั้นเราจึงเปิดประเด็นเกี่ยวกับเรื่องนี้คุยกับเพื่อนๆ ว่าเดี๋ยวนี้มีการสร้างแลนด์มาร์คด้วยบัตรพนักงานกันแล้วนะเธอ จะไปนั่งสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะต้องดูดีๆก่อน ไม่งั้นจะเงิบพร้อมกับโดนอัญเชิญไปนั่งที่อื่นให้เสียอารมณ์ได้

จนเราทานข้าวหมด คนๆนั้นเพิ่งจะได้ข้าวมาทาน เราก็ได้แต่คิดในใจ นี่ถ้าเขาปล่อยให้คนอื่นนั่งก่อนนะ ป่านนี้เขาทานข้าวกันเสร็จไปหลายคนแล้ว ซึ่งจะว่าไปแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลกใหม่อะไร เพราะก่อนหน้านีเ้ราเก็คยเจอชาวต่างชาติที่งงกับการที่คนไทยวางร่มไว้เพื่อเป็นการจองโต๊ะ แต่ชาวต่างชาติไม่ทราบเลยเข้าไปนั่ง มันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าเราปล่อยให้คนอื่นที่เขาได้อาหารก่อนนั้งทานไปก่อน  เพราะกว่าคุณจะได้อาหารคนๆนั้นเขาคงทานเสร็จแล้ว เข้าใจค่ะว่าในสังคมปัจจุบันทุกมีเวลาจำกัดแต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดนี้มั้งค่ะ เพราะบางอย่างมันก็น่าเกลียดเกินไป

สุดท้ายนี้เพื่อนๆเคยเจอแลนมารค์แปลกๆ เป็นอะไรกันมั้งคะ?