เชื่อว่าเด็กต่างจังหวัดหลายคน ที่เข้ากรุงเทพฯมาตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ  ตอนแรกๆ ไม่ได้กะจะอยู่ยาว เรียนจบทำงาน เก็บเงินสร้างฐานะเพลินๆ ลืมเวลาไปเปล๊บเดียว หันไปอีกทีกลายเป็นส่วนเกินของที่บ้านไปแล้ว ไม่มีที่ทางของตัวเองให้กลับไปแล้ว เช่น บ้านที่ทำธุรกิจ ก็มีพี่มีน้องมาสืบทอดดูแลแทนแล้ว บ้านที่ทำไร่ทำสวน ก็แบ่งสรรค์ปันที่กับพี่ๆน้องๆเรียบร้อยแล้ว  ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับที่บ้าน แต่ดูไปดูมาที่บ้านไม่มีที่ทางของตัวเองเลยว่าถ้ากลับไปจะไปอยู่ตรงไหน อะไรยังไง  สาขาที่จบมาก็บอกเลยว่าอดตายแน่ถ้าไปทำงานต่างจังหวัดแถวบ้าน  สุดท้ายก็ต้องลุยถั่วเอาดาบหน้า  ซื้อบ้าน ซื้อรถ ปักหลักอยู่กรุงเทพฯ กลายเป็นนานๆ ไปเยี่ยมบ้านทีแทนซะงั้น บางทีก็รู้สึกว้าเหว่ๆเอาดื้อๆ นะ โดยเฉพาะช่วงเวลาที่ไม่มีแฟนด้วยแล้ว รู้สึกยังกะตัวคนเดียวในโลกเลย

ฝนตกๆจิตตกนิดหน่อย 555+  กำลังซื้อบ้าน ตกแต่งบ้านเตรียมเข้าอยู่  ไม่ได้อารมณ์ Home Sweet Home เลย มันเหงาๆแทน วันๆคุยแต่กับช่างจนจะกลายเป็นคู่เกย์แล้วเนี่ย กำหนดเสร็จภายในเดือนสองเดือนนี้แล้ว หันมองตัวเองอีกที เหงาสุดๆเลย คนโสดควรอยู่คอนโดฯอย่างเดิมดีแล้วหรือเปล่าหว่า แต่กลัวว่าถ้าไม่ซื้อไว้ราคาบ้านเดี่ยวไว้ตอนนี้มันจะไปเรื่อยๆอีก  ไปอยู่แล้วจะเหงาพิลึกไหมนะ บ้านตั้งหลังอยู่คนเดียว สงสัยต้องหาน้องหมาเป็นเพื่อนซักตัว T-T

นึกถึงเพลงพี่เบิร์ด กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง ...ขึ้นมาเลย

เฮ้ออออ...ตอนเข้าบางกอกใหม่ๆในวันที่ไม่มีซักสิ่ง เพื่อนฝูง คนรัก มีพร้อม ชีวิตสนุกมากมาย ในวันที่มีพร้อมทุกสิ่ง กลับ เหงาแทน    - - หาตัวเองไม่เจอเลยว่าความสุขอยู่ที่แห่งหนตำบลใด  ใครเป็นเหมือนกันบ้าง ?