สวัสดีคะชาวพันทิป ก่อนอื่นต้องขอฝากตัวในฐานะสมากชิกใหม่ เพิ่งเริ่มหัดตั้งกระทู้ ขอใช้นามตัวเองว่ากระดังงานะคะ ด้วยเหตุผลที่ว่าดอกไม้นี้มันสื่อถึงตัวดิฉันได้ชัดเจนดี เริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ดิฉันเป็นหม้ายคะ มีลูกแล้วสองคน บ้านอยุ่ต่างจังหวัด เข้ามาทำงานอยุ่ในกทม. เรื่องราวทั้งหมดเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ 5 เดือนที่แล้ว วันที่เราเจอกันครั้งแรกดิฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้ามาก พอจากนั้นไม่นานก็เริ่มมีความรู้สึกว่าเข้าเริ่มเข้ามาในชีวิตเรา ทั้งๆที่สถานะเราสองคนต่างกันมา ฉันแก่กว่าเค้า 5 ปีคะ และที่สำคัญเราเป็นเพศเดียวกันคะ แต่ดิฉันเองไม่เคยมองถึงจุดนั้น หลังจากนั้นไม่นานเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น สนิทสนมกันมากขึ้น จนตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงแรกของการคบกัน เรามีความสุขมากเรามีนิสัยหลายๆอย่างที่คล้ายกัน เหมือนกัน ชอบกินเหมือนกัน คิดคล้ายกัน เค้าเองก็ดูแลดิฉันดีมาก แต่ระหว่างนั้นเค้าไม่เคยรู้เลยว่าดิฉันเคยมีครอบครัวมาก่อน จนถึงวันที่เค้าได้รุ้ความจริง ว่าดิฉันเป็นหม้ายลูกติด แต่เค้าก็ไม่ได้รังเกียจตัวตนของดิฉัน แต่เรื่องมันไม่ได้จบลงแค่นั้น เมื่อฉันได้รุ้ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับเค้า เค้าก็มีแฟนอยุ่แล้วคะ เมื่อฉันได้ยินแบบนั้นมันเหมือนความสุขทั้งหมดที่มีมันพังทะลายลงไป ความรักแบบไร้กังวลมันไม่มีอีกแล้ว แม้ระยะเวลาที่เรารู้จักกันมันจะไม่นานนัก แต่ไม่รู้ทำไมดิฉันถึงรู้สึกรักและผูกพันธ์แบบนี้ แต่ดิฉันก็ไม่สามารถตัดใจจากกันได้ เราสองคนไม่มีใครที่อยากจะเดินออกมาจากกัน ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ แต่เราสองคนก็ตกลงที่จะคบกันต่อ แต่มันก็เป็นรักแบบลับๆ รักที่ไม่สามารถครอบครองได้ทั้งหมด และเพราะหน้าที่การงานมันทำให้เราต้องเจอกันทุกวัน เราได้ใกล้ชิดกันตลอดทั้งวัน ทุกวันมันเลยทำให้ตัดใจยาก เราใกล้ชิดกันเกือบทุกวันคะ ไปไหนก็ไปด้วยกัน ถึงบ้านก็ไลน์หากันตลอด ทุกคืนก่อนนอน มันมีความสุขมากจริงๆ จนบางครั้งทำให้ดิฉันลืมไปว่าเราไม่ได้มีกันแค่สองคน พอนานวันเค้าดิฉันก็เริ่มรักเข้ามากขึ้น เริ่มหวงเค้า ไม่อยากให้เค้าไปไหนทำอะไรกับแฟนอีกคนของเค้าเลย มันทำใจไม่ได้จริงๆคะ เป็นเพราะดิฉันเห็นแก่ตัวใช่ไหม๊คะ ใจลึกๆก็อยากให้เค้าเลือกฉัน เราเคยคุยกันเรื่องนี้ แต่เค้าเองก็ตอบว่า เค้าเลือกไม่ได้ ดิฉันก็คงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านั้น คงได้แต่รอวันที่เค้าจะเลือกใครสักคน แต่มันก็คงเจ็บปวดมากใช่ไหม๊คะ ถ้าวันนั้นเราไม่ได้เป็นคนถูกเลือก ความผูกพันที่มีมานานมันคงสำคัญมากกว่าความรู้สึกดีๆที่มันเกิดขึ้น ที่ดิฉันมาตั้งกระทู้ในวันนี้ก็เพียงแค่อยากจะระบายความรู้สึกที่มี มันอึดอัดนะคะ ถ้าใครที่เคยอยุ่ในสถานการณ์แบบนี้หวังว่าจะเข้าใจกันนี้นะคะ ดิฉันแค่ต้องการอยากจะบอกผ่านความรุ้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถพูดออกมาอย่างชัดเจนได้กับเค้า เพราะก็ไม่อยากให้เค้ามากังวลอะไรมากนัก เผื่อวันนึงเค้าอ่านจะได้อ่านกระทู้นี้ ถ้ารู้สึกได้ว่าเป็นเค้า ก็อยากขอให้รับรู้ความรู้สึกลึกๆของดิฉันเอง บ้างว่า ถึงดิฉันจะมาทีหลังแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ารักของดิฉันที่มีให้มันจะแพ้เค้าเลย มันอาจจะเป็นรักที่ถูกใจต้องไม่ถูกต้อง แต่ดิฉันจะขอยืนรออยู่ตรงนี้ รอวันที่เธอจะต้องยืนอยุ่คนเดียว ถ้ามีวันนั้นเดินมาหาเรานะ จะรออยู่ตรงนี้ที่เดิม รัก เหมือนทุกๆครั้งที่รัก