ฉันเชื่อว่าแต่ล่ะคนมีความจำเป็นแตกต่างกันไป
ฉันเป็นคนหนึ่งที่เคยเจอกับปัญหาท้องแล้วโดนทิ้ง ตอนนั้นเป็นทุกข์มากๆร้องไห้อย่างหนัก แพ้ท้องหนักกินอะไรไม่ได้น้ำหนักลดลง เป็นช่วงที่ตกนรกทั้งเป็นทั้งทรมานทั้งเสียใจไม่คิดว่าคนที่รักจะทำกันได้ ตอนนั้นมันมืดแปดด้านหาทางออกไม่เจอฉันก็ได้แต่นอนจมน้ำตาทุกคืนจนฉันตัดสินใจบอกเพื่อน
เพื่อนบอกให้ฉันบอกพ่อแม่แต่ไม่กล้าไม่อยากเห็นพ่อแม่เสียใจ เพื่อนเลยบอกให้ฉันโทรไปหาพี่เขาเผื่อเขาจะช่วยอะไรฉันได้บ้างแต่ป่าวเลยคะ นอกจากพวกเขาจะไม่ช่วยแล้วยังช่วยน้องชายปิดบังไม่ให้บอกพ่อแม่เขาเอง ฉันมีเบอร์แม่เขาแต่ฉันไม่กล้าโทรไปกลัวแม่เขาหาว่าฉันโกหกแต่งเรื่องขึ้น แม่เขาคิดว่าเขาเป็นคนดีไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียและฉันก็กลัวทำแม่ของผู้ชายที่ฉันรักเสียใจเลยไม่กล้าโทรไป
ฉันขอให้เขาบอกพ่อแม่เขาแต่เขาก็ไม่ยอมบอก ฉันเลยขู่เขาไปแต่จริงๆฉัไม่กล้าทำอย่างที่ขู่เข้าหรอก แต่เขาก็เชื่อว่าฉันจะทำจริงเขาเลยด่าฉัน "ถ้าทำให้แม่กูร้องไห้กูจะเกลียดกับลูก" "กูจะไม่เห็นมันเป็นลูกกู" สิ่งที่ฉันทำได้คือกอดตัวเองกับลูกในท้องร้องไห้เขาไม่เคยแคร์ฉันกับลุกเลยว่าจะรู้สึกยังไง

จนวันหนึ่งแม่ของฉันรู้เรื่องเข้าตอนฉันท้องได้ 5 เดือน  ฉันเห็นพ่อกับแม่ร้องไห้ฉันคิดอย่างเดียวว่าทำไมถึงเป็นลูกที่เลวทำไมถึงอกตัญญูได้ขนาดนี้
แม่ฉันอยากให้เอาออกแต่ฉันไม่ยอมไม่อยากทำร้ายลูกตัวเอง ไม่มีใครรักลูกของฉันเลยพ่อของลูกก็ทิ้ง แม่ของฉันก็อยากให้เอาออก ฉันคิดเสมอว่าเขาคือสิ่งที่วิเศษที่สุดในชีวิตมีแต่ฉันคนเดียวที่ปกป้องเขาได้ ในที่สุดแม่ก็ต้องยอมเพราะทนเห็นฉันร้องไห้ไม่ได้ฉันเข้าใจว่าแม่หวังดีกับฉัน ฉันเข้าใจเพราะฉันกำลังจะเป็นแม่
แม่ฉันเลยติดต่อไปหาฝั่งผู้ชายว่าตกลงจะเอาไงกัน ฝั่งนั้นเขาบอกว่า "เอาลูกแต่ไม่เอาแม่" ฉันอยากจะถามว่าฉันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันมันเป็นตัวอะไร? ฉันทำอะไรผิด? ทำไมทั้งๆที่ฉันก็ซื่อสัตย์ทุกอย่าง
แม่ฉันบอกว่า "ไม่เป็นไรเขาไม่เอาเราไม่เป็นไรเรามีปัญญาเราเลี้ยงไหว" ฉันรู้ในใจลึกๆเขาเสียใจมากๆที่ดูถูกครอบครัวเราแบบนี้

(โทรง้อตลอดจนใกล้คลอด)
ฉันโทรไปง้ออ้อนวอนเขาให้คิดถึงใจฉันกับลูกบ้างแต่ฉันก็โดนเขาด่ากลับมาทุกครั้ง "กูไม่ได้รักกูรักคนอื่น" "กับลูกไปตายซะ" "กูเกลียดและก็ลูกของ"  " อย่าให้กูเห็นกับลูกมาขอเงินพ่อแม่กูฉัน" แต่ละคำพูดที่เขาพูดออกมามันทำร้ายจิตใจจนฉันต้องนอนฝันร้าย ฉันไม่เคยคิดว่าผู้ชายที่น่ารักอย่างเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ ฉันโง่ฉันยอมลดศักดิ์ศรีให้เขาเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะฉันเชื่อว่าความรักของฉันจะทำให้เขาเห็นใจฉันกับลูกบ้าง แต่ป่าวเลยยิ่งฉันทำอย่างนี้เขายิ่งรำคาญ ยิ่งเกลียดฉันมากขึ้น เขาบอกว่าตลอดชีวิตเขาจะไม่มีวันกลับมาหาฉันอีกเห็นฉันเป็นแค่ปลวก

(แก้แค้น)
ฉันรู้ว่าเขาไปจีบผู้หญิงอื่นมันทำให้ฉันเจ็บ เสียใจ และแค้นมาก ตลอดมาฉันยอมทุกอย่างในเมื่อกลับมาเเป็นครอบครัวไม่ได้ก็ถึงตาฉันเอาคืนเขาเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้างฉันจะเอาคืนอย่างสาสม
เขาคุยกับใครฉันสืบรู้มาหมดเอาเรื่องที่ฉันท้องไปบอก เอาคำพูดที่เขาเคยพิมพ์ด่าไปให้ผู้หญิงดูยังจะเอาอีกหรอผู้ชายที่มีแค่หน้าตาแต่จิตใจต่ำช้าแบบนี้
ผู้หญิงที่เขาคุยทุกคนต่างก็รับไม่ได้กับนิสัยแบบนี้เลยเลิกกันไป เขาก็มาด่าฉัน (อีกแล้ว....ยอมรับว่าชินแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บ)
ทุกวันนี้เขาก็ยังไม่มีใครคบอย่างจริงจังเพราะฉันไปตามราวี ฉันรู้ว่าการแก้แค้นมันไม่ดีและฉันทำไปก็ไม่มีความสุข ฉันเลยหยุดไม่อยากทำร้ายเขามากกว่านี้ฉันทำร้ายคนที่ฉันรัก ฉันก็เจ็บไม่ต่างกัน ฉันยังรักเขา รักมาก ฉันหวังว่าสักวันฉันจะลืมเลือนทุกๆอย่าง

ตอนนี้ฉันคลอดแล้วได้ลูกชายหน้าตาเหมือนเขายิ่งทำให้ฉันคิดถึงเขามากขึ้นไปอีก คิดถึงคำว่าครอบครัวพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก มันเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น ตอนท้องฉันทำทุกอย่างอยากให้ลูกชายมีพ่อแต่ตอนนี้ทำใจยอมรับได้แล้วว่าพยายามยังไงก็เป็นไปไม่ได้
ฉันมีลูกชายตัวน้อยๆข้างกาย อาจจะมีเหงาบ้าง แอบร้องไห้สงสารลูกบ้าง แต่ทุกวันนี้ฉันพยายามจะไม่อ่อนแอ ไม่ร้องไห้ พยายามสู้ เห็นรอยยิ้มลูกก็มีความสุขที่สุด คิดไม่ผิดที่ยอมแลกทุกอย่างเพื่อลูก ฉันจะเป็นแม่ที่เป็นเหมือนเพื่อนจะไม่สอนให้เขาวิ่งหนีปัญหา ฉันจะปกป้องจะทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อทั้งแม่
(นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ฉันเจอตอนตั้งท้องยังมีอีกเยอะที่ฉันเจอกับความใจร้าย )

ฉันเลยอยากรู้ว่าทำไมสังคมเรายุคนี้ผู้ชายถึงไร้ความรับผิดชอบเคยคิดถึงสิ่งตัวเองทำลงไปจะทำร้ายใครบ้าง
เวรกรรมมีจริงไหมพวกเขาจะได้รับกรรมรึป่าว?

ขอบคุณคะ