เรื่องราวเป็นเรื่องมโนเองเพราะว่าช้ำใจจากบทนน ธีร์เหลือเกิน ลองเขียนเล่นๆครั้งแรก อย่าด่ากันนะ ตอนแรกอย่ากเขียนจนถึงธีร์เข้ามหาลัย นั่นแหละ แต่กลัวคนด่า (รึว่า ไม่ทันแล้ว )
หลังจากนนเดินจากไป
"ผมเป็นลูกคนเดียวอ่ะพี่ ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน พี่ทำให้ผมรู้สึกว่า การที่มีพี่ชายคนนึงอ่ะ แมร่งดีมากๆเลยพี " ประโยคเหล่านี้ ยังกังวาลอยู่ในหูธีร์เหมือนกับว่ามันรีเพลย์ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า หลังจากที่นนกลับไป ธีร์กลัมมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม นั่งคิดเรื่องราวที่ผ่านมาอยู่คนเดียวอย่างเหม่อลอย ทั้งเรื่องภู และเรื่องนน ธีร์นั่งนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะปล่อยโฮออกมา อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ...
"เพราะของปลอมๆอย่างฉัน ใช้ทดแทนเท่านั้น แววตาของเธอบอกฉัน ว่าคนสำคัญที่สุดคือใคร" .......เสียงโทรศัพท์ของธีร์ดังขึ้น
"ฮัลโหลธีร์ เป็นไงบ้างลูก"
"ดีครับแม่" ธีร์พยายามใช้นำเสียงอย่างปกติที่สุด แต่ก็ยังคงสั่นเครือ
"ไม่สบายหรอลูก เสียงไม่ค่อยดีเลย"
"เจ็บคอนิดหน่อยคับแม่ แต่กินยาไปแล้วเมื่อกี้ ดีขึ้นละครับ"
" อ่อ ไม่เป็นไรมากใช่มั้ย ใกล้สอบแล้วนะธีร์ อย่าอ่านหนังสือดึกมากนะลูก ไม่ต้องเครียดมาก ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย แม่เป็นห่วงนะลูก แม่มีลูกคนเดียว ถ้าลูกเป็นอะไรไปแม่คงอยู่ไม่ได้" ธีร์น้ำตาเอ่อ แต่กลั้นเสียงปกติ
" ครับแม่ ผมก็รักแม่ครับ เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมสอบเส็ดแล้ว ผมกลับบ้านเลยนะครับ"
" จ้า แม่คิดถึงลูกนะ " ครับ"
หลังจากวางสายจากแม่ ธีร์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ธีร์รู้สึกแล้วว่าคนที่ไม่เคยทำร้าย คนที่รักและเป็นห่วงเราอย่างจริงใจที่สุดคือใคร ธีร์เอารูปภูออกมาจากกล่องที่เก็บไว้ พร้อมกับเหลือบเห็นดิกส์ที่นนคืนมาอยู่ในกล่อง ธีร์ลังเลอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจ แล้วหยิบของพวกนั้นใส่ลงถุงดำ มัดปากถุงสนิดอย่างที่ไม่คิดจแกะมันออกมาอีก
กรี้งงง...เสียงออด ของการสอบวิชาเคมี วิชาสุดท้ายดังขึ้น พร้อมกับการสอบที่เสร็จสิ้นลง นักเรียนชั้นม.6/2 ต่างพากันดีใจ หยิบปากกาสีสันสดใสของแต่ละคนขึ้นมาเขียนเสื้อเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน ธีร์กำลังเขียนให้เพื่อนอย่างอารมดี จนมีคนมาสกิดขอเขียนหลังให้ธีร์
" กุขอเขียนหลังเมิงหน่อยนะ " ภูมองธีร์ด้วยรอยยิ้มจากปาก แต่ในตาของภูแสดงถึงความรู้สึกผิด " อืม " ธีร์ตอบ
"กุไม่คิดให้เมิงให้อภัยกุหรอก แต่กุแค่อยากจะขอโทษในทุกสิ่งที่กุทำกับ กุไม่อยากค้างคาใจโดยที่กุไม่ได้ขอโทษเมิง กุขอโทษเมิงนะ" ธีร์เงียบ
........
" อ่ะเส็ดละ " ภูพูดพร้อมกับความรู้สึกเสียใจที่ธีร์ไม่พูดอะไร ทั้งๆที่บอกไม่ได้หวังให้ธีร์ยกโทษ
.........
" เดี๋ยว " ธีร์หันมาจับไหล่ภูที่กำลังจะเดินไป ภูหันมาพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความหวัง
" กุยังไม่ได้เขียนให้เมิงเลย " ธีร์บอกภู ปนรอยยิ้มนิดๆ แต่ตายังเศร้าอยู่ " อ่ะ เส็ดละ "
ภูหันหน้ามา " ขอบใจเมิงนะ " ภูยิ้ม
วันรุ่งขึ้นวันปัจฉิม เด็กม. 6 ทุกคนต่างสนุกสนานกับการแสดงที่เด็ก ม.4 และ ม.5 ได้จัดเตรียมไว้ให้ ทุกคนต่างรื่นเริงอยู่กับดนตรี และการแสดงอย่างสนุกสนาน นนและเพื่อนๆเดินถือดอกกุหลาบ เข้ามาในงานเพื่อแสดงความยินดีกับพี่ๆ ม.6 นนให้พี่ๆ คนละดอก คนละดอก จนเหลือดอกสุดท้าย ทั้งที่รุ่นพี่ยังเหลืออีกมากมาย แต่นน ยังเก็บดอกไม้ที่เหลือเอาไว้ไม่ให้ใคร คนๆเดียวที่นน อยากจะเจอ อยากแสดงความยินดี และอยากจะพูดกับเค้าคนนั้นที่สุดคนคนนั้นคือ...นนกวาดสายตาไปทั่วหอประชุม ไม่เจอ นนพยายามหา จนในที่สุดนนเจอภู
" พี่ภู " นนเดินเข้าไปสกิดหลังภูอย่างดีใจ ภูมองดูนนสีหน้าเหมือนตอนเจอนน เดินตามธีร์
" พี่ธีร์อยู่ไหนอ่ะพี่ ผมหามานานละเนี่ย ไม่เห็นเจอพี่ธีร์เลย"
ภูก้มหน้ามองดอกไม้ที่นนถือ " ธีร์มันไปไหนวะ น้องเค้าถามหามันเนี่ย " ภูถามเพื่อนข้างๆ
"ไอ้ธีร์อ่ะหรอ กุเห็นมันบอกว่ามันจะกลับบ้านที่หาดใหญ่เลยว่ะ ตั้งแต่วันสอบเส็ดนั่นแหละ มันไม่ได้มาหรอก"
นน มองดอกไม้ที่ถืออย่างหมดหวัง ภูมองนนอย่างเห็นใจ พร้อมกับตบไหล่ "ไปหามันที่หาดใหญ่ดิ คนบ้านเดียวกันไม่ใช่อ่อ"
นน ก้มหน้าก้มตาเดินออกมาจากหอประชุม ด้วยคำพูดของภู "คนบ้านเดียวกันไม่ใช่อ่อ" ทำให้นนนึกถึงภาพเก่าๆ ตอนที่นนเพิ่งรู้จักว่าธีร์ว่าเป็นคนหาดใหญ่เหมือนกับนน นนเดินมาจนถึงสนามบาส เห็นลูกบาสวางอยู่ไม่มีใครเล่น เพราะไปที่หอประชุมกันหมด นนนึกถึงตอนที่เล่นบาสกับธีร์แล้วให้กำลังใจธีร์เรื่องภู นนเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องธีร์ที่หอ โดยไม่รู้ตัว นนนึกถึงตอนที่นนพูดกับธีร์ "ผมเป็นลูกคนเดียวอ่ะพี่ ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน พี่ทำให้ผมรู้สึกว่า การที่มีพี่ชายคนนึงอ่ะ แมร่งดีมากๆเลยพี " นนวางดอกไม้ไว้หน้าห้องธีร์ พร้อมกับยืนพิงกำแพงร้องให้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "เดี๋ยวพอเมิงอกหัก เมิงก็รู้เองแหละ" ประโยคนี้ขึ้นมาในหัวของนนทันที นนรู้สึกแล้วว่าการอกหักเป็นอย่างไร จากคนที่เคยพูดประโยคนี้กับนน นนรวบรวมสติ วิ่งขึ้นไปเก็บของที่ห้องอย่างเร่งรีบวิ่งลงมาที่ใต้หอ
"พี่ๆ สายใต้ครับ ด่วนเลยนะ" นนบอกแท๊กซี่
Thee story เรื่องของธีร์หลังจากฉากประตูในตำนาน
หลังจากนนเดินจากไป
"ผมเป็นลูกคนเดียวอ่ะพี่ ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน พี่ทำให้ผมรู้สึกว่า การที่มีพี่ชายคนนึงอ่ะ แมร่งดีมากๆเลยพี " ประโยคเหล่านี้ ยังกังวาลอยู่ในหูธีร์เหมือนกับว่ามันรีเพลย์ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า หลังจากที่นนกลับไป ธีร์กลัมมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม นั่งคิดเรื่องราวที่ผ่านมาอยู่คนเดียวอย่างเหม่อลอย ทั้งเรื่องภู และเรื่องนน ธีร์นั่งนิ่งอยู่ซักพักก่อนจะปล่อยโฮออกมา อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ...
"เพราะของปลอมๆอย่างฉัน ใช้ทดแทนเท่านั้น แววตาของเธอบอกฉัน ว่าคนสำคัญที่สุดคือใคร" .......เสียงโทรศัพท์ของธีร์ดังขึ้น
"ฮัลโหลธีร์ เป็นไงบ้างลูก"
"ดีครับแม่" ธีร์พยายามใช้นำเสียงอย่างปกติที่สุด แต่ก็ยังคงสั่นเครือ
"ไม่สบายหรอลูก เสียงไม่ค่อยดีเลย"
"เจ็บคอนิดหน่อยคับแม่ แต่กินยาไปแล้วเมื่อกี้ ดีขึ้นละครับ"
" อ่อ ไม่เป็นไรมากใช่มั้ย ใกล้สอบแล้วนะธีร์ อย่าอ่านหนังสือดึกมากนะลูก ไม่ต้องเครียดมาก ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย แม่เป็นห่วงนะลูก แม่มีลูกคนเดียว ถ้าลูกเป็นอะไรไปแม่คงอยู่ไม่ได้" ธีร์น้ำตาเอ่อ แต่กลั้นเสียงปกติ
" ครับแม่ ผมก็รักแม่ครับ เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมสอบเส็ดแล้ว ผมกลับบ้านเลยนะครับ"
" จ้า แม่คิดถึงลูกนะ " ครับ"
หลังจากวางสายจากแม่ ธีร์โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ธีร์รู้สึกแล้วว่าคนที่ไม่เคยทำร้าย คนที่รักและเป็นห่วงเราอย่างจริงใจที่สุดคือใคร ธีร์เอารูปภูออกมาจากกล่องที่เก็บไว้ พร้อมกับเหลือบเห็นดิกส์ที่นนคืนมาอยู่ในกล่อง ธีร์ลังเลอยู่สักพักก่อนจะถอนหายใจ แล้วหยิบของพวกนั้นใส่ลงถุงดำ มัดปากถุงสนิดอย่างที่ไม่คิดจแกะมันออกมาอีก
กรี้งงง...เสียงออด ของการสอบวิชาเคมี วิชาสุดท้ายดังขึ้น พร้อมกับการสอบที่เสร็จสิ้นลง นักเรียนชั้นม.6/2 ต่างพากันดีใจ หยิบปากกาสีสันสดใสของแต่ละคนขึ้นมาเขียนเสื้อเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน ธีร์กำลังเขียนให้เพื่อนอย่างอารมดี จนมีคนมาสกิดขอเขียนหลังให้ธีร์
" กุขอเขียนหลังเมิงหน่อยนะ " ภูมองธีร์ด้วยรอยยิ้มจากปาก แต่ในตาของภูแสดงถึงความรู้สึกผิด " อืม " ธีร์ตอบ
"กุไม่คิดให้เมิงให้อภัยกุหรอก แต่กุแค่อยากจะขอโทษในทุกสิ่งที่กุทำกับ กุไม่อยากค้างคาใจโดยที่กุไม่ได้ขอโทษเมิง กุขอโทษเมิงนะ" ธีร์เงียบ
........
" อ่ะเส็ดละ " ภูพูดพร้อมกับความรู้สึกเสียใจที่ธีร์ไม่พูดอะไร ทั้งๆที่บอกไม่ได้หวังให้ธีร์ยกโทษ
.........
" เดี๋ยว " ธีร์หันมาจับไหล่ภูที่กำลังจะเดินไป ภูหันมาพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความหวัง
" กุยังไม่ได้เขียนให้เมิงเลย " ธีร์บอกภู ปนรอยยิ้มนิดๆ แต่ตายังเศร้าอยู่ " อ่ะ เส็ดละ "
ภูหันหน้ามา " ขอบใจเมิงนะ " ภูยิ้ม
วันรุ่งขึ้นวันปัจฉิม เด็กม. 6 ทุกคนต่างสนุกสนานกับการแสดงที่เด็ก ม.4 และ ม.5 ได้จัดเตรียมไว้ให้ ทุกคนต่างรื่นเริงอยู่กับดนตรี และการแสดงอย่างสนุกสนาน นนและเพื่อนๆเดินถือดอกกุหลาบ เข้ามาในงานเพื่อแสดงความยินดีกับพี่ๆ ม.6 นนให้พี่ๆ คนละดอก คนละดอก จนเหลือดอกสุดท้าย ทั้งที่รุ่นพี่ยังเหลืออีกมากมาย แต่นน ยังเก็บดอกไม้ที่เหลือเอาไว้ไม่ให้ใคร คนๆเดียวที่นน อยากจะเจอ อยากแสดงความยินดี และอยากจะพูดกับเค้าคนนั้นที่สุดคนคนนั้นคือ...นนกวาดสายตาไปทั่วหอประชุม ไม่เจอ นนพยายามหา จนในที่สุดนนเจอภู
" พี่ภู " นนเดินเข้าไปสกิดหลังภูอย่างดีใจ ภูมองดูนนสีหน้าเหมือนตอนเจอนน เดินตามธีร์
" พี่ธีร์อยู่ไหนอ่ะพี่ ผมหามานานละเนี่ย ไม่เห็นเจอพี่ธีร์เลย"
ภูก้มหน้ามองดอกไม้ที่นนถือ " ธีร์มันไปไหนวะ น้องเค้าถามหามันเนี่ย " ภูถามเพื่อนข้างๆ
"ไอ้ธีร์อ่ะหรอ กุเห็นมันบอกว่ามันจะกลับบ้านที่หาดใหญ่เลยว่ะ ตั้งแต่วันสอบเส็ดนั่นแหละ มันไม่ได้มาหรอก"
นน มองดอกไม้ที่ถืออย่างหมดหวัง ภูมองนนอย่างเห็นใจ พร้อมกับตบไหล่ "ไปหามันที่หาดใหญ่ดิ คนบ้านเดียวกันไม่ใช่อ่อ"
นน ก้มหน้าก้มตาเดินออกมาจากหอประชุม ด้วยคำพูดของภู "คนบ้านเดียวกันไม่ใช่อ่อ" ทำให้นนนึกถึงภาพเก่าๆ ตอนที่นนเพิ่งรู้จักว่าธีร์ว่าเป็นคนหาดใหญ่เหมือนกับนน นนเดินมาจนถึงสนามบาส เห็นลูกบาสวางอยู่ไม่มีใครเล่น เพราะไปที่หอประชุมกันหมด นนนึกถึงตอนที่เล่นบาสกับธีร์แล้วให้กำลังใจธีร์เรื่องภู นนเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องธีร์ที่หอ โดยไม่รู้ตัว นนนึกถึงตอนที่นนพูดกับธีร์ "ผมเป็นลูกคนเดียวอ่ะพี่ ไม่เคยมีพี่น้องมาก่อน พี่ทำให้ผมรู้สึกว่า การที่มีพี่ชายคนนึงอ่ะ แมร่งดีมากๆเลยพี " นนวางดอกไม้ไว้หน้าห้องธีร์ พร้อมกับยืนพิงกำแพงร้องให้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ "เดี๋ยวพอเมิงอกหัก เมิงก็รู้เองแหละ" ประโยคนี้ขึ้นมาในหัวของนนทันที นนรู้สึกแล้วว่าการอกหักเป็นอย่างไร จากคนที่เคยพูดประโยคนี้กับนน นนรวบรวมสติ วิ่งขึ้นไปเก็บของที่ห้องอย่างเร่งรีบวิ่งลงมาที่ใต้หอ
"พี่ๆ สายใต้ครับ ด่วนเลยนะ" นนบอกแท๊กซี่