เข้าเรื่องเลยละกันครับ ตั้งแต่ต้น (ยาวนิดนึง)
คือผมพึ่งย้ายมาจากโรงเรียนอื่น ย้ายเข้ามาเรียน ปวช1 สาขาอุตสาหกรรม แล้วเรียนไปได้ซักพัก คือผมรู้มาจากเพื่อนอีกที ว่ามีคนชอบผมอยู่ แต่เค้าเรียนอยู่
สาขาพานิช วิทยาลัยผมมี 2 สาขา อุตสาหกรรม (อิเล็ก ไฟฟ้า ช่างยนตร์ ช่างเชื่อม ก่อสร้าง) , พานิช ( บัญชี , การโรงแรม , คอมพิวเตอร์ ) ผมไม่เคยรู้เลย
ว่าตอนนั้น มี ใครชอบ ผมเองก็ยังไม่เห็นหน้าค่าตา นิสัย ชื่อ เพื่อนผมมีเพียงแต่บอกว่า มีคนชอบ ซักพักไปๆมาๆ ผมก้อรู้จนได้ คือเพื่อนของ แฟนเก่าผม ชอบผม (ตอนปี 1) ผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้วแฟนผมชอบแต่เพื่อนแฟนผมแอดมาหาผมจากนั้นก้อเริ่มต้นรัก ที่ผมเองก้อไม่รู้ที่ไปที่มา สุดท้าย เพื่อนผมมาบอกว่า คนที่ชอบไม่ใช่ คนนี้ ทำให้ผมสงสัยว่า คือใคร สุดท้ายรู้ว่า คือ อดีต แฟนเก่าผม สุดท้าย ผมก้อ เริ่ม ออกห่าง ไป เพราะคิดว่าไม่ดีแน่ๆ ถ้าจะให้แฟนแตกหักกับ เพื่อน แฟน แตกหักกันเองผมจึงร่ำลากับเพื่อนของแฟนทั้งที่คบกันได้แค่ 1 อาทิตย์กว่าๆและเริ่มเข้าหา อดีต แฟน ของผม เทอเองก้อชอบผมอยู่เหมือนกันไม่น้อยสุดท้ายผมก้อรู้ว่า คนที่ชอบคือเทอคนนี้ ผมก้อเริ่มต้นความรักกับเทอ เริ่มด้วยการ ถามไถ่ ชื่อ อายุ เรียนที่ไหน ก้อถามไปเรื่อยๆ จนถึงจุดนึง ที่ผมรู้สึกว่า เทอคนนี้ พอดีกับผมมาก จึงตัดสินใจขอ คบกับเทอ เทอก้อไม่ปฎิเสธเราขึ้นตัสกัน ตั้งแต่วันนั้นจนรุ่งเช้ามา ผมเดินมาเพื่อจะพบกับเทออีกครั้งหลังจากที่เคยพบหน้ากันเพียงครั้งเดียวคือตอนที่แอบคบกับเพื่อนเทอ แล้วอยู่ๆเพื่อนๆของเทอก้อมาแซวผม กับเทอผมรู้สึกอายทำอะไรไม่ถูกเลย ปี1 แรกๆ ผมคบกันอะไรก้อหวานไปหมดโทรคุยกันทุกคืนก้อไม่เบื่อเพราะผมกับเทอต่างก้อเป็นคนคุยเก่งแต่เพราะเทอเป็นคนไม่ค่อยไว้ใจคนแปลกหน้าทำให้ เวลาผมชวนเทอไปไหน ทำอะไรเหมือนที่คนรักทำกันจึงจะได้คำตอบเดิมๆคือ ไม่ไป หรือ ไปไม่ได้ ทำให้ผมได้ทำหน้าที่ของแฟนคือได้แค่ไปส่งที่บ้านและรับพาไปวิทยาลัย หลังๆมาทำให้ผมเริ่มรู้สึกเบื่อกับเทอเพราะผมอยากจะทำหน้าที่แฟนทำอะไรที่คนเป็นแฟนเค้าทำกันแต่เทอปฎิเสธผมมาตลอดทำให้วันนึงผมทนไม่ไหว+กับปัญหาที่ผมทะเลาะกันอยู่แล้วทำให้ตัดสินใจถอยออกมาคือเลิกลาโดยไม่บอกอะไรเลยเพราะเข้าสู่ช่วงสอบด้วยไม่อยากให้เป็นปัญหาในการเรียน แรกๆผมไม่ได้เป็นฝ่ายทักไป มีเทอที่มาตามง้อหรือให้เพื่อนๆเทอมาคุย เทอตื้อผมอยู่พักนึง จุดนั้นทำให้ผมเริ่มรู้สึกเฉยๆเริ่มเป็นรู้สึก ลำคาญเวลาเทอทักมาผมจะตัดพ้อไปตลอดด้วยการบอกว่า ไม่ว่าง อ่านหนังสือสอบ ทำงานหลายๆเหตุผลที่ผมหาได้เพื่อจะได้ตัดบทออกไป เทอง้อผมทั้ง โทรมา เฟสมา ทำทุกทางเพื่อที่จะ ติดต่อผมได้ แต่ผมกลับพูดตัดบทตลอด สุดท้ายผมก้อได้ลบเพื่อนเทอไป เทอไม่โทรมาอีกเราทั้งคู่ผ่านๆกันไปเจอกันในวิทยาลัยก้อไม่ทักกันเทอยังแอบมองผม ยังรักผมเทอบอกยังรักผมมาก ผมรู้เพราะเทอเอาเฟสเพื่อนของเทอมาพิม ผมก้อไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนั้นผมกำลังตามจีบ อีกคนอยู่แต่ก้อไม่ใช่ผมจึงเลิกจีบไป จนเทอเอาเฟสเทอแอดเฟรนมาผมก้อรับมาแต่ก้อไม่ได้คุยกัน เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนถึง ปี 2 เทอม 2 ผมแอบชอบเพื่อนของเทอ ที่อยู่ห้อง 2 แต่เทออยู่ห้อง 1 ก่อนปิดภาคเรียนเทอม 2 ผมตัดสินใจขอเบอร์ คนที่ผมชอบ แต่ได้เฟสมา ตกเย็นผมกลับบ้านมาเปิดคอมเจอแชทเด้งขึ้นมาแฟนเก่าผมทักมาถามว่า วันนี้ไปขอเบอร์เพื่อนเราหรอ ผมก้อตอบไปเพราะไม่รู้ว่ารู้จัก อืม... เทอก้อชวนคุยไปเรื่อยๆเราทั้งคู่ก้อเริ่มเลื่อนความสัมพันขึ้นมาคือ เพื่อน คอยคุยปรึกษากัน คุยกันได้ทุกเรื่อง วันเกิดผมเทอก็มาอวยพรผม วันเกิด เทอ ผมก้ออวยพรเทอ และแล้วผมก้อ คุยกับ คนที่ผมชอบ ก้อถึงขั้นไปรับไปส่งกัน แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ โทรคุยกันบ่อย แต่แล้วก้อถึงจุดหนึ่งที่ผมบอกชอบเทอ แต่สุดท้ายเทอบอกว่า ยังไม่อยากมีภาระตอนนี้อยากเรียนทำให้ผม เริ่ม หมดความรู้สึกชอบเทอ ลงเรื่อยๆ ยอมรับว่าแรกๆทำใจลำบากมากแต่แล้ว แฟนเก่าผมก้อทักผมมา ถามว่า เป็นอะไร อกหักหรอ มีอะไรคุยกันได้นะ ผมก้อตัดพ้อตัวเองให้เทอฟังเทอบอกไม่เป็นไร อย่างน้อยเรายังห่วงทำให้ผมรู้สึกผิดกับเทอมากที่ทิ้งไปผมเริ่มอยากกลับไปแต่ผมก้อยังไม่ได้พูดมันออกไปจนเลยมาจากวันนั้น2เดือนผมเริ่มตัดสินใจอยากกลับมาคุยกับแฟนเก่ามากตั้งแต่นั้นผมก้อเริ่มเป็นฝ่ายทัก ไปหาเทอบ้าง คุยกันหยอดๆกันไปมาทำให้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมชอบเทอคนนี้จะขอกลับมาคบจนขึ้นปี3ผมขอเทอกลับมาคบผมอธิบาย ทุกอย่างสำนึกผิดทุกอย่าง ที่เคยทำตอนปี1 ผมเพียงขอโอกาศนั้นอีกครั้งเพราะผมมั่นใจแล้วว่าจะไม่ทิ้งขว้างมันเหมือนปี 1 อีกแต่ผมได้คำตอบที่ไม่ชัดเจนนักทำให้ผมมึนงง ไปๆมาๆ ผมก้อรู้ว่าเทอแอบชอบคนนึงอยู่ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกแย่แล้วเทอพูดออกมาว่า ถ้ากลับมาเมื่อตอน 2เดือนที่แล้วจะไม่ลังเลที่จะกลับมาเลยและ ใจความนึงทำให้ผมไม่อยากตัดใจเลยคือ ไม่อยากเสียแกไปอยากให้แกอยู่ตรงนี้กับเค้ารอเจอคนที่ดีกว่า เค้าแกค่อยไป ทำให้ผมเริ่มร้องไห้เริ่มแย่ รู้สึกว่าอะไรรอบตัวมันแย่ไปหมดไม่อยากทำอะไรแล้วแต่ผมก้อยังไม่ยอมตัดใจยังง้ออย่างนั้นผมเริ่มทำเหมือนที่เคยทำคือ เริ่มไปรับไปส่ง ช่วยเทอปิดร้าน ขายของ(ร้านเทอขายพวกร้านขายของทั่วไป) ผมอยู่บ้านเทอทุกวัน ถึง 5 ทุ่มปิดร้านถึงกลับ ซึ่งบ้านผมเองก้อไกล อยู่แต่เพราะผมเริ่มรักแล้วทำให้ผมเต็มใจทำความสัมพันเราเริ่มมากขึ้น มีจับมือ กอด นอนอิงกัน ผมจึง อยากถามอีกครั้ง สุดท้ายก้อได้คำตอบที่เจ็บปวดคือเป็นเพื่อนกันดีกว่า ทำให้ผมเริ่มแย่ลงอีกครั้งผมง้อทุกอย่างรั้งทุกอย่าง สุดท้ายคำตอบเหมือนเดิม คือ เพื่อนดีกว่า แต่ก้อยัง กอดจับมือ ไปเที่ยว(เทอเริ่มไว้ใจผมแล้วจึงออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น) จนปัจจุบันนี้ผมพาเทอมานั่งกิน วันเกิดเพื่อนของผมซึ่ง ผมอยากให้มารู้จักกัน (แต่คำตอบที่ผมเคยถามเทอยังไม่ชัดเจน) เทอมานั่งได้แปบนึง โดยไม่ไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ผม ผมจึงขอเวลาแยกตัวออกมา นั่งกับ เทอถามเทอชวนคุยทำไมไม่ไปนั่งกินด้วยกัน?แล้วเพื่อนเทอที่มาด้วย (เพื่อนเทอที่ผมเคยคบ) โทรคุยกับเพื่อนของเทอจับใจความได้ว่าจะไปร้านนั่งชิลกัน แต่มีแต่ผู้ชายทำให้ผมเริ่มถามด้วยเสียงห้วนๆด้วยความหึง และเป็นห่วง ผมตกลงจะไปกับเทอด้วย จะไปส่งเทอแต่เทอเอารถมาเทอบอกว่าไม่ต้องมา ผมก้อตามไปที่รถยืนยันจะไปด้วยเทอเริ่มใช้เสียงที่บ่งบอกแล้วว่าเริ่มลำคาญ สุดท้าย ผมก้อ มานั่งกินกับเพื่อนซักพักนึงแต่อดเป็นห่วงไม่ได้ ทำให้ผมตามเทอไปผมไปจอดหน้าร้านตรงรถเทอผมโทรหา อาจเพราะผมเมา+เครียดในหลายๆปัญหา+อารมหึงหวงทำให้ผมพูดด้วยอารมขึ้นอีกครั้ง เพราะหึงกลัวว่าเพื่อนของเพื่อนเทอมันจะเป็นพวกเมาละมั่วสุดท้ายเทอพูดตัดพ้อผมด้วยคำว่า มาทำไม กลับไปกินกับเพื่อนไป ผมคิดในใจ ว่า นี่หรอ อุส่าเป็นห่วงแล้ว ได้ตอบแทนอย่างนี้หรอทำให้ผม ระเบิดอารมด้วยความเมา ผมถามไป ว่า ตกลก เราเป็นแฟนหรือเพื่อน ? เทอพูดหลายอย่างผมฟังจับใจได้ว่าไม่อยากเสียแกไปแต่เป็นเพื่อนกันดีกว่า ผมนั่งคุยกับเทอทางโทรศัพซักพักนึงสุดท้ายผมผมพูดเลยถามว่าแน่ใจแล้วใช่ปะ เทอบอก อืม ผมจึงตัดสายไป แล้ว กลับมา เปิดคอมเข้าเฟส ลบเพื่อน เปลี่ยนรูปปก เปลี่ยนชื่อท้ายชื่อแล้วก้อนอนจนวันนี้ผมกับเทอไม่ได้คุยกันเลย จน เมื่อ ไม่กี่ชั่วโมงนี้ ตัดสินใจ แอดเทอไป เพราะใจมันยังรักยังตัดใจไม่ได้ แต่ก้อไม่รู้จะชวนพูดอะไรเพราะผมเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ แต่ผมก้อยังรักเทอมาก เทอไม่โกดผมเลย เทอดีกับผมมาตลอดผมงี่เง่าขนาดไหนเทอให้อภัยตลอดทำให้ผมยากที่จะตัดใจ ให้ลดมาเป็นเพื่อนคงลำบากมาก ทำใจยาก ผมเข้าใจความรู้สึกที่ผมทิ้งเทอไป เมื่อตอนปี 1 เข้าใจความรู้สึก มากอยากบอก เทอว่าตอนนี้เข้าใจหมดแล้ว ความเจ็บปวดที่ผมเคยทำให้เทอเจ็บปวด
อยากถามว่า ผมควรจะพยายามต่อไป หรือ ผมควรจะ ถอยออกมาครับ ถ้าถอยออกมาผมคงจะทำใจลำบากมากๆ
ผมควรจะ ทำยังไง?
คือผมพึ่งย้ายมาจากโรงเรียนอื่น ย้ายเข้ามาเรียน ปวช1 สาขาอุตสาหกรรม แล้วเรียนไปได้ซักพัก คือผมรู้มาจากเพื่อนอีกที ว่ามีคนชอบผมอยู่ แต่เค้าเรียนอยู่
สาขาพานิช วิทยาลัยผมมี 2 สาขา อุตสาหกรรม (อิเล็ก ไฟฟ้า ช่างยนตร์ ช่างเชื่อม ก่อสร้าง) , พานิช ( บัญชี , การโรงแรม , คอมพิวเตอร์ ) ผมไม่เคยรู้เลย
ว่าตอนนั้น มี ใครชอบ ผมเองก็ยังไม่เห็นหน้าค่าตา นิสัย ชื่อ เพื่อนผมมีเพียงแต่บอกว่า มีคนชอบ ซักพักไปๆมาๆ ผมก้อรู้จนได้ คือเพื่อนของ แฟนเก่าผม ชอบผม (ตอนปี 1) ผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้วแฟนผมชอบแต่เพื่อนแฟนผมแอดมาหาผมจากนั้นก้อเริ่มต้นรัก ที่ผมเองก้อไม่รู้ที่ไปที่มา สุดท้าย เพื่อนผมมาบอกว่า คนที่ชอบไม่ใช่ คนนี้ ทำให้ผมสงสัยว่า คือใคร สุดท้ายรู้ว่า คือ อดีต แฟนเก่าผม สุดท้าย ผมก้อ เริ่ม ออกห่าง ไป เพราะคิดว่าไม่ดีแน่ๆ ถ้าจะให้แฟนแตกหักกับ เพื่อน แฟน แตกหักกันเองผมจึงร่ำลากับเพื่อนของแฟนทั้งที่คบกันได้แค่ 1 อาทิตย์กว่าๆและเริ่มเข้าหา อดีต แฟน ของผม เทอเองก้อชอบผมอยู่เหมือนกันไม่น้อยสุดท้ายผมก้อรู้ว่า คนที่ชอบคือเทอคนนี้ ผมก้อเริ่มต้นความรักกับเทอ เริ่มด้วยการ ถามไถ่ ชื่อ อายุ เรียนที่ไหน ก้อถามไปเรื่อยๆ จนถึงจุดนึง ที่ผมรู้สึกว่า เทอคนนี้ พอดีกับผมมาก จึงตัดสินใจขอ คบกับเทอ เทอก้อไม่ปฎิเสธเราขึ้นตัสกัน ตั้งแต่วันนั้นจนรุ่งเช้ามา ผมเดินมาเพื่อจะพบกับเทออีกครั้งหลังจากที่เคยพบหน้ากันเพียงครั้งเดียวคือตอนที่แอบคบกับเพื่อนเทอ แล้วอยู่ๆเพื่อนๆของเทอก้อมาแซวผม กับเทอผมรู้สึกอายทำอะไรไม่ถูกเลย ปี1 แรกๆ ผมคบกันอะไรก้อหวานไปหมดโทรคุยกันทุกคืนก้อไม่เบื่อเพราะผมกับเทอต่างก้อเป็นคนคุยเก่งแต่เพราะเทอเป็นคนไม่ค่อยไว้ใจคนแปลกหน้าทำให้ เวลาผมชวนเทอไปไหน ทำอะไรเหมือนที่คนรักทำกันจึงจะได้คำตอบเดิมๆคือ ไม่ไป หรือ ไปไม่ได้ ทำให้ผมได้ทำหน้าที่ของแฟนคือได้แค่ไปส่งที่บ้านและรับพาไปวิทยาลัย หลังๆมาทำให้ผมเริ่มรู้สึกเบื่อกับเทอเพราะผมอยากจะทำหน้าที่แฟนทำอะไรที่คนเป็นแฟนเค้าทำกันแต่เทอปฎิเสธผมมาตลอดทำให้วันนึงผมทนไม่ไหว+กับปัญหาที่ผมทะเลาะกันอยู่แล้วทำให้ตัดสินใจถอยออกมาคือเลิกลาโดยไม่บอกอะไรเลยเพราะเข้าสู่ช่วงสอบด้วยไม่อยากให้เป็นปัญหาในการเรียน แรกๆผมไม่ได้เป็นฝ่ายทักไป มีเทอที่มาตามง้อหรือให้เพื่อนๆเทอมาคุย เทอตื้อผมอยู่พักนึง จุดนั้นทำให้ผมเริ่มรู้สึกเฉยๆเริ่มเป็นรู้สึก ลำคาญเวลาเทอทักมาผมจะตัดพ้อไปตลอดด้วยการบอกว่า ไม่ว่าง อ่านหนังสือสอบ ทำงานหลายๆเหตุผลที่ผมหาได้เพื่อจะได้ตัดบทออกไป เทอง้อผมทั้ง โทรมา เฟสมา ทำทุกทางเพื่อที่จะ ติดต่อผมได้ แต่ผมกลับพูดตัดบทตลอด สุดท้ายผมก้อได้ลบเพื่อนเทอไป เทอไม่โทรมาอีกเราทั้งคู่ผ่านๆกันไปเจอกันในวิทยาลัยก้อไม่ทักกันเทอยังแอบมองผม ยังรักผมเทอบอกยังรักผมมาก ผมรู้เพราะเทอเอาเฟสเพื่อนของเทอมาพิม ผมก้อไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนั้นผมกำลังตามจีบ อีกคนอยู่แต่ก้อไม่ใช่ผมจึงเลิกจีบไป จนเทอเอาเฟสเทอแอดเฟรนมาผมก้อรับมาแต่ก้อไม่ได้คุยกัน เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆจนถึง ปี 2 เทอม 2 ผมแอบชอบเพื่อนของเทอ ที่อยู่ห้อง 2 แต่เทออยู่ห้อง 1 ก่อนปิดภาคเรียนเทอม 2 ผมตัดสินใจขอเบอร์ คนที่ผมชอบ แต่ได้เฟสมา ตกเย็นผมกลับบ้านมาเปิดคอมเจอแชทเด้งขึ้นมาแฟนเก่าผมทักมาถามว่า วันนี้ไปขอเบอร์เพื่อนเราหรอ ผมก้อตอบไปเพราะไม่รู้ว่ารู้จัก อืม... เทอก้อชวนคุยไปเรื่อยๆเราทั้งคู่ก้อเริ่มเลื่อนความสัมพันขึ้นมาคือ เพื่อน คอยคุยปรึกษากัน คุยกันได้ทุกเรื่อง วันเกิดผมเทอก็มาอวยพรผม วันเกิด เทอ ผมก้ออวยพรเทอ และแล้วผมก้อ คุยกับ คนที่ผมชอบ ก้อถึงขั้นไปรับไปส่งกัน แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ โทรคุยกันบ่อย แต่แล้วก้อถึงจุดหนึ่งที่ผมบอกชอบเทอ แต่สุดท้ายเทอบอกว่า ยังไม่อยากมีภาระตอนนี้อยากเรียนทำให้ผม เริ่ม หมดความรู้สึกชอบเทอ ลงเรื่อยๆ ยอมรับว่าแรกๆทำใจลำบากมากแต่แล้ว แฟนเก่าผมก้อทักผมมา ถามว่า เป็นอะไร อกหักหรอ มีอะไรคุยกันได้นะ ผมก้อตัดพ้อตัวเองให้เทอฟังเทอบอกไม่เป็นไร อย่างน้อยเรายังห่วงทำให้ผมรู้สึกผิดกับเทอมากที่ทิ้งไปผมเริ่มอยากกลับไปแต่ผมก้อยังไม่ได้พูดมันออกไปจนเลยมาจากวันนั้น2เดือนผมเริ่มตัดสินใจอยากกลับมาคุยกับแฟนเก่ามากตั้งแต่นั้นผมก้อเริ่มเป็นฝ่ายทัก ไปหาเทอบ้าง คุยกันหยอดๆกันไปมาทำให้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมชอบเทอคนนี้จะขอกลับมาคบจนขึ้นปี3ผมขอเทอกลับมาคบผมอธิบาย ทุกอย่างสำนึกผิดทุกอย่าง ที่เคยทำตอนปี1 ผมเพียงขอโอกาศนั้นอีกครั้งเพราะผมมั่นใจแล้วว่าจะไม่ทิ้งขว้างมันเหมือนปี 1 อีกแต่ผมได้คำตอบที่ไม่ชัดเจนนักทำให้ผมมึนงง ไปๆมาๆ ผมก้อรู้ว่าเทอแอบชอบคนนึงอยู่ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกแย่แล้วเทอพูดออกมาว่า ถ้ากลับมาเมื่อตอน 2เดือนที่แล้วจะไม่ลังเลที่จะกลับมาเลยและ ใจความนึงทำให้ผมไม่อยากตัดใจเลยคือ ไม่อยากเสียแกไปอยากให้แกอยู่ตรงนี้กับเค้ารอเจอคนที่ดีกว่า เค้าแกค่อยไป ทำให้ผมเริ่มร้องไห้เริ่มแย่ รู้สึกว่าอะไรรอบตัวมันแย่ไปหมดไม่อยากทำอะไรแล้วแต่ผมก้อยังไม่ยอมตัดใจยังง้ออย่างนั้นผมเริ่มทำเหมือนที่เคยทำคือ เริ่มไปรับไปส่ง ช่วยเทอปิดร้าน ขายของ(ร้านเทอขายพวกร้านขายของทั่วไป) ผมอยู่บ้านเทอทุกวัน ถึง 5 ทุ่มปิดร้านถึงกลับ ซึ่งบ้านผมเองก้อไกล อยู่แต่เพราะผมเริ่มรักแล้วทำให้ผมเต็มใจทำความสัมพันเราเริ่มมากขึ้น มีจับมือ กอด นอนอิงกัน ผมจึง อยากถามอีกครั้ง สุดท้ายก้อได้คำตอบที่เจ็บปวดคือเป็นเพื่อนกันดีกว่า ทำให้ผมเริ่มแย่ลงอีกครั้งผมง้อทุกอย่างรั้งทุกอย่าง สุดท้ายคำตอบเหมือนเดิม คือ เพื่อนดีกว่า แต่ก้อยัง กอดจับมือ ไปเที่ยว(เทอเริ่มไว้ใจผมแล้วจึงออกไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น) จนปัจจุบันนี้ผมพาเทอมานั่งกิน วันเกิดเพื่อนของผมซึ่ง ผมอยากให้มารู้จักกัน (แต่คำตอบที่ผมเคยถามเทอยังไม่ชัดเจน) เทอมานั่งได้แปบนึง โดยไม่ไปนั่งกินกับเพื่อนๆ ผม ผมจึงขอเวลาแยกตัวออกมา นั่งกับ เทอถามเทอชวนคุยทำไมไม่ไปนั่งกินด้วยกัน?แล้วเพื่อนเทอที่มาด้วย (เพื่อนเทอที่ผมเคยคบ) โทรคุยกับเพื่อนของเทอจับใจความได้ว่าจะไปร้านนั่งชิลกัน แต่มีแต่ผู้ชายทำให้ผมเริ่มถามด้วยเสียงห้วนๆด้วยความหึง และเป็นห่วง ผมตกลงจะไปกับเทอด้วย จะไปส่งเทอแต่เทอเอารถมาเทอบอกว่าไม่ต้องมา ผมก้อตามไปที่รถยืนยันจะไปด้วยเทอเริ่มใช้เสียงที่บ่งบอกแล้วว่าเริ่มลำคาญ สุดท้าย ผมก้อ มานั่งกินกับเพื่อนซักพักนึงแต่อดเป็นห่วงไม่ได้ ทำให้ผมตามเทอไปผมไปจอดหน้าร้านตรงรถเทอผมโทรหา อาจเพราะผมเมา+เครียดในหลายๆปัญหา+อารมหึงหวงทำให้ผมพูดด้วยอารมขึ้นอีกครั้ง เพราะหึงกลัวว่าเพื่อนของเพื่อนเทอมันจะเป็นพวกเมาละมั่วสุดท้ายเทอพูดตัดพ้อผมด้วยคำว่า มาทำไม กลับไปกินกับเพื่อนไป ผมคิดในใจ ว่า นี่หรอ อุส่าเป็นห่วงแล้ว ได้ตอบแทนอย่างนี้หรอทำให้ผม ระเบิดอารมด้วยความเมา ผมถามไป ว่า ตกลก เราเป็นแฟนหรือเพื่อน ? เทอพูดหลายอย่างผมฟังจับใจได้ว่าไม่อยากเสียแกไปแต่เป็นเพื่อนกันดีกว่า ผมนั่งคุยกับเทอทางโทรศัพซักพักนึงสุดท้ายผมผมพูดเลยถามว่าแน่ใจแล้วใช่ปะ เทอบอก อืม ผมจึงตัดสายไป แล้ว กลับมา เปิดคอมเข้าเฟส ลบเพื่อน เปลี่ยนรูปปก เปลี่ยนชื่อท้ายชื่อแล้วก้อนอนจนวันนี้ผมกับเทอไม่ได้คุยกันเลย จน เมื่อ ไม่กี่ชั่วโมงนี้ ตัดสินใจ แอดเทอไป เพราะใจมันยังรักยังตัดใจไม่ได้ แต่ก้อไม่รู้จะชวนพูดอะไรเพราะผมเป็นฝ่ายผิดเต็มๆ แต่ผมก้อยังรักเทอมาก เทอไม่โกดผมเลย เทอดีกับผมมาตลอดผมงี่เง่าขนาดไหนเทอให้อภัยตลอดทำให้ผมยากที่จะตัดใจ ให้ลดมาเป็นเพื่อนคงลำบากมาก ทำใจยาก ผมเข้าใจความรู้สึกที่ผมทิ้งเทอไป เมื่อตอนปี 1 เข้าใจความรู้สึก มากอยากบอก เทอว่าตอนนี้เข้าใจหมดแล้ว ความเจ็บปวดที่ผมเคยทำให้เทอเจ็บปวด
อยากถามว่า ผมควรจะพยายามต่อไป หรือ ผมควรจะ ถอยออกมาครับ ถ้าถอยออกมาผมคงจะทำใจลำบากมากๆ