ผมว่าหลายๆคนปากว่าตาขยิบนะ ผมไม่รู้ว่าใครเวลาทำบุญอธิษฐานขอให้ศาสนาเจริญรุ่งเรือง ให้พระสงฆ์ทุกๆท่านมีสุขภาพแข็งแรง อย่างเดียวไม่เคยขอให้ตอนเอง  ขอเรื่องครอบครัว ขอคู่ ขอโชค ขอลาภ ขอความสำเร็จ ลาภยศ สอบเข้า สอบได้ สอบผ่าน แม้จะตายยังจะขอให้ไปสู่สุขติภูมิเลย หลายๆท่าน ชอบติติงคนอื่น ว่าทำบุญหวังรวย หวังผล ได้บุญน้อย ไม่ถึงนิพพาน การทำทานสม่ำเสมอ ผลที่ได้ก็ทำให้เป็นบุคคลที่มีไม่ขาดแคลน  ส่วนการขออฐิษฐาน ก็เป็นการตอกย้ำ ย้ำคิดย้ำทำ เพื่อให้เกิดอนุภาพ บุญไม่กระจัดกระจาย การทำอะไรบ่อยๆ ทำให้เกิดสติ และเป็นสมาธิอย่างนึง อย่างน้อยๆ ใจก็ตรึกอยู่ในบุญสม่ำเสมอ ทำจนเป็นนิสัย สันดานเลย จะช่วยขัดเกลาความตระหนี่ ขี้เหนียว ความยึดติด ไม่แบ่งปัน จนกลายเป็นคนชอบให้(ทานมีหลายแบบนะครับไม่เจาะจงว่าต้องทำกับพระสงฆ์) อย่างผมชอบทำบุญกับคนตาบอดเห็นแล้วอดไม่ได้ก็ขอทุกภพทุกชาติขอให้อย่าเกิดมาพิการ อย่าตาบอดให้มีอวัยวะเหมือนมนุษย์ปกติทุกๆประการ  ทำบุญกับพระก็ขออย่าให้พบกับความลำบาก อยากจน ความไม่มี ขอให้อย่าบังเกิดแก่ตัวข้าพเจ้า ขอให้มีทรัพย์สินเงินทองไม่ขาดมือ เพื่อจะได้ทำบุญกับพระพุทธศาสนาทุกภพชาติไป ขอแบบนี้ ผมยึดติดไหมครับ อย่างนี้ผมจะไม่ได้บุญใช่ไหม แล้วอานิสงส์ ที่ผมได้ตั้งใจทำอฐิษฐานด้วยใจที่บริสุทธิ์หละครับ จะไม่ถึงผมเชียวหรือ แค่ไม่อยากเกิดมาลำบาก ทุกภพชาติ เลยต้องหมั่นทำทานและขออย่างนี้เรียกยึดติดไหม หลายๆคนมักอ้างมันไม่ใช่หนทางสู่พระนิพพาน หรือทางหลุดพ้นที่แท้จริง ถามหน่อยเถอะ ตายชาตินี้แล้วหลุดพ้นเลยไหม ใครเข้าถึงโสดาบันแล้วบ้างครับ มนุษย์ขี้เหม็นอย่างเราใช้ชีวิตแบบฆารวาส ยากมากครับที่ใครจะตั้งใจปฏิบัติในชาตินี้ให้หลุดพ้นเลย ขนาดพระที่หลุดพ้นยังหายากเลย แล้วทำบุญเพื่อให้สบายชาติหน้ามันจะแปลกตรงไหน เรื่องนี้ผมไม่เข้าใจบางคนจริงๆ