ผมกับแฟน คบกันได้ 3 ปีกว่าแล้วครับ เราอายุห่างกัน 9 ปี  เรารักกันดี  จนหลายๆคนในที่ทำงานอิจฉา แต่แล้วมรสุมชีวิตก็เข้ามา แฟนผมถูกส่งไปอบรมระยะสั้น 15 วัน ตอนไปอบรมเธอเจอเพื่อนใหม่ที่รุ่นราวคราวเดียวกัน คุยกันถูกคอ จึงสนิทกัน ผมรักแฟนมากค่อนข้างตามใจ จึงปล่อยให้คุย อีกอย่างเพื่อนใหม่เธอนั้นมีแฟนอยู่แล้ว สวยกว่าแฟนผมด้วยซ้ำ ผมจึงไม่ว่าอะไรถือว่ามีเพื่อนคุยแต่พอเวลาผ่านไป สักเดือนได้ ผมสังเกตว่าแฟนผมติดโทรศัพท์มากขึ้น เล่นแต่ไลน์ตลอด และเริ่มมีความลับ คอยแต่ ระแวงว่าผมcheck โทรศัพท์เค้า ทั้งๆที่ผมไม่เคย เราอยู่ด้วยกันแต่ผมรู้สึกได้ว่า มีช่องว่างที่ห่างมากๆ ระหว่างเรายังไงไม่รู้
ผมเคยคุยกับแฟนมามารอบแล้ว ว่าให้เลือกเลยระหว่างยังคงคบกับผม อยู่กับผม หรือ ห่างกันสักระยะ  อยากจะไปคบกับใครก็ตามใจ แต่แฟนบอกว่าเธอเลือกผมครับเธอจะเลือกคุยกับเพื่อนคนนั่น เหมือนจะดีขึ้นไม่เห็นคุยเลย (แต่ลับหลังผมไม่รู้ ) แต่แล้วผมก็ต้องเครียดและกังวลอีกครั้ง เพราะเมื่อคืนผมทำงานเลิกดึก อยู่ๆแฟนผมโทรมาถามว่า จะกลับหรือยัง กลับกี่โมง ด้วยความไม่คิดอะไรผมบอกไปว่ากำลังจะออกจากที่ทำงานแล้ว หนูเอาอะไรไหม แฟนผมตะกุกตะกักพักนึง บอกว่าเปล่า แค่คิดถึง ผมงง แต่ก็บอกไปว่าดีใจจัง พี่ไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้ว แต่พอกลับถึงบ้านก็ไม่เห็นแสดงท่าทีคิดถึงเลย บอกผมว่านอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ ใจ สมอง ผมคิดไปต่างๆนาๆครับ แต่ไม่พูดอะไร ได้แต่นอนน้ำตาซึม  เมื่อเช้าแฟนผมไปทำงานที่สาขาพุทธมลฑล เธอไลน์มาบอกผม ว่าขอโทษ ที่เป็นคนไม่ดี ผมเลยถามว่ามีอะไรจะบอกพี่ไหม การไม่บอก ไม่พูด เท่ากับเป็นการโกหก รู้ที่หลังเจ็บกว่าเยอะ เธอบอกว่าไม่รู้จะบอกยังไง ขอทำงานก่อน เย็นนี้ค่อยคุยกัน แล้วเธอคิดบ้างไหมว่าผมจะเป็นไง ผมจะเป็นจะตายแค่ไหน ผมเครียด ผมกังวล ผมกลัวจังครับ ผมจะทำไงดี