คุณเคยมีอารมณ์แบบนี้ไหม นั่งมองรถที่จอดอยู่ในบ้าน แล้วรู้สึกว่า มันเกินความจำเป็นไปนิด?

เช้านี้ผมนั่งมองรถที่จอดอยู่ในบ้านดี ๆ มีแสงแดดสองผ่านช่องว่างของหลังคา พาดตกกระทบบนกระโปรงรถแต่ละคัน มองเห็นฝุ่นที่เกาะบนผิวของสีรถที่เงาสะท้อนแสงจนรู้สึกแสบตา ผมผละตาจากแสงสะท้อน พลางนึกถึงความสกปรกของรถ ที่จอดทิ้งไว้ไม่ได้รับการดูแล

วันนี้วันอาทิตย์ ลูกน้องที่บ้านก็หยุด ครั้นจะล้างรถเองก็รู้สึกว่ามันจะเช้าไปไหม ? เดี๋ยวบ่ายฝนก็ตกอีก ? เอาคันนี้ไป อีกคันก็ไม่ได้สตาร์ทมาหลายวันละ ถ้าเอาไปขับ ฝนตกจะเลอะเทอะหนักกว่านี้อีก.......

แค่ช่วงสั้น ๆ จิตที่เผลอเรอไร้การควบคุม มองเห็นแค่รอยฝุ่นเลอะเทอะ นิดหน่อย พลางชวนให้นึกไปถึงเรื่องรถไม่ได้ใช้ นึกไปยังอดีตที่เคยหลงไหลในรูปร่างของรถต่าง ๆ นา

สุดท้ายสายตาก็มองไปที่รถเต่าสีเงิน ที่จอดนอนอาบแดดครึ่งคัน ราวกับว่ามันคงสบายกับการอาบแดด หรือ จะเป็นแมลงปีกแข็งที่คอยจังหวะบินหนีเมื่อมีการเคลื่อนไหวรอบข้าง? แล้วแต่จิตจะพาลคิดไปเรื่อย
http://imageshack.com/a/img912/8933/MHH2fm.jpg
พลางนึกไปว่ารถคันนี้แหละ ที่อยากได้นักหนาในวัยหนุ่ม พอวันนี้ กลับเห็นมันเป็นแค่รถยนต์สี่ล้อที่ใช้พาไปไหนมาไหน มีหลังคาคลุมหัว มีตัวถังมั่นคง มีแอร์เย็น มีเครื่องยนต์ที่วิ่งได้ ที่พอนึกได้ก็เลขไมล์ จะ 2 แสนโลแล้วนี่ ?

สำหรับคนทั่ว ๆ ไปที่มีรถแค่คันเดียว รถอายุ 13 ปี เลขไมล์เท่านี้ก็อาจจะไม่มากนัก แต่สำหรับคนที่มีรถคันอื่นใช้สลับไป ๆ มา ๆ ด้วย ก็นับว่าใช้มันเยอะอยู่เลยล่ะ

ช่วงสั้น ๆ คิดอะไรได้ นั่งเปิดคอมเขียนอะไรเกี่ยวกับรถคันนี้ซักหน่อยดีกว่า ไอ้ที่จะเก็บไว้อ่านเองคงไม่เกิดผลอะไร เอามาแบ่งให้คนได้ติได้ชมพอประเทืองสมองให้คิดตามคงจะดีอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย