ฯลฯ      
จากความหมายใน ก ๓. ที่ว่า "เข่นลง, ทำให้ยุบลง, ทุบ" ก็พอทำให้สันนิษฐานได้ว่า สำนวนที่ว่า "ยุให้รำ" นั้น มิได้หมายความว่า ยุให้ออกไปรำ เช่นรำวงหรืออะไรทำนองนั้น คงจะหมายความว่า ยุให้เขาต่อสู้ชกต่อยกันมากกว่า เพราะความจะเข้ากับ "ตำให้รั่ว" ได้เป็นอย่างดี ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงสมัยที่เป็นเด็กโดยเฉพาะพวกเด็กวัด เด็กโต ๆ มักจะยุให้เด็กเล็ก ๆ ชกกัน แต่ไม่ค่อยมีใครยอมลงมือก่อน เพราะถ้าถูกพระจับได้ ใครลงมือชกก่อน จะถูกตีมากกว่าคนที่ถูกชกหรืออาจถูกตีเพียงคนเดียวก็ได้ ตามปรกติ จะยืนเผชิญหน้ากันพร้อมกับกำมือเป็นกำปั้นไว้เตรียมชก แต่ก็ไม่มีใครยอมชกก่อน เด็กโต ๆ ก็จะเขียนวงกลมที่พื้นดินเป็น ๒ วง บอกว่าวงหนึ่งสมมุติเป็นหัวพ่อของคนหนึ่งและอีกวงหนึ่งเป็นหัวพ่อของอีกคนหนึ่ง แล้วจะยุว่าถ้าใครลบหัวพ่อของอีกฝ่ายหนึ่งได้ก็เป็นพ่อของอีกฝ่ายหนึ่ง การลบก็ต้องยื่นเท้าออกไปลบ พอคนหนึ่งยื่นเท้าออกไปลบหัวพ่อของอีกคนหนึ่ง คนที่หัวพ่อถูกลบจะชกทันที ต่อจากนั้นก็ชกกันนัวเนียไปหมด บางทีก็เลยถูกตีทั้งคู่ รวมทั้งคนยุด้วย นี่ก็แสดงให้เห็นว่าเด็กไทยเราแม้จะอยู่ต่างจังหวัด มีการศึกษาน้อย แต่เรื่องศักดิ์ศรีนี่ใครจะมาดูถูกดูหมิ่นไม่ได้ ผิดกับคนสมัยนี้ แม้จะมีการศึกษาสูงมีความรู้ความสามารถ มีตำแหน่งหน้าที่การงานสูง ๆ บางทีก็ลืมศักดิ์ศรีของตนไปประจบสอพลอคนที่มีอำนาจวาสนาขึ้นมาก แม้จะมีความรู้ต่ำต้อยกว่าตน ก็ตาม
ฯลฯ  [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://www.sahavicha.com/?name=article&file=readarticle&id=1300
////////////////////////////////////////////

ให้คู่กรณี เขาจัดการกันเองจะดีกว่ามั้ง  อิอิ