ผมเป็นคนนึงที่มีความสงสารเพื่อนมนุษย์ แต่บางครั้งสังคมเมืองก็ทำให้ผมเห็นแก่ตัวไปบ้าง
วันนี้เป็นวันนึงที่ผมเห็นเพื่อนมนุษย์แล้วเกิดความสงสาร
ผมทำงานที่ตึก K Tower ย่านอโศก  ตลาดรวมทรัพข้างๆตึกจะเป็นแหล่งฝากท้องแหล่งสำคัญของหนุ่มสาวชาวออฟฟิศระแวกนั้น  ปรกติผมจะกำหนดการใช้เงินของผมไม่เกินวันละ 100 บาท (วางแผนสำรองออมเงินไว้เพราะตั้งใจจะลาออกจากมนุษเงินเดือนต้นปีหน้า) ผมก็กินข้าวตามปรกติครับ จานละ 45 บาท
นั่งกินไปก็มองคนนั้นบ้างคนนี้บ้างตามประสา แล้วสายตาผมก็มองไปเห็นลุงคนหนึ่งอายุประมาณ 70-80 ปี ใส่เสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้น ผมขาวถือถุงหูหิ้วในมือประมาณ 3-4 ถุง ผมก็มองว่ามันคือถุงอะไร ลุงแกก็เดินไปเดินมาตามโต๊ะที่คนกินข้าวเหลือไว้ แล้วแกก็รีบเดินเข้าไปเอามือไปกวาดข้าวที่เหลือมาใส่ถุงในมือ (ถุงในมือลุงจะแยก กับข้าวเหลือ และ ข้าวที่เหลือ) ตอนแรกผมก็คิดในใจว่าสงสัยแกคงเอาเศษอาหารไปให้สัตว์เลี้ยงที่บ้านมั่ง แล้วสมองอีกส่วนที่ชอบขัดความคิดเห็นของอีกฝั่งได้แย้งขึ้นมาทันทีว่า แล้วถ้าเอาไปให้สัตว์เลี้ยงทำไมลุงแกถึงแยกข้าวแยกกับหล่ะ ทำไมไม่ไปขอจากครัวที่เค้าล้างจานเพราะเขาจะเทเศษอาหารรวมกันไว้ก่อนจะเอาจานมาล้าง
     ผมก็นั่งกินไปซักพัก ลุงแกก็เดินมานั่งข้างๆผมรอจังหว่ะมองดูคนอื่นกินอิ่ม ผมเลยถามลุงว่า
ผม   -  "ลุง...ลุงจะเอาเศษอาหารไปทำอะไรหรอครับ"
ลุง   -  "ลุงเอาไปกิน และเก็บไว้กินตอนเย็นด้วย"
ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยตอนเห็นสีหน้าลุงด้วยความสงสารและก็อยากช่วยลุงแต่อีกใจยังอยากประหยัดเงินไว้ซื้อน้ำหรือขนมกิน แต่  เอาว่ะเรามีโอกาศกินของที่ไร้คุณค่าทางโภาชนาการพวกนี้อยู่บ่อยๆอยู่แล้ว เลยบอกว่า
ผม  - "ลุงนั่งรอผมอยู่นี่นะ เดี๋ยวผมไปซื้อข้าวมาให้กิน" แล้วผมก็เดินไปซื้อข้าวหมูแดงหมูกรอบ มาให้ลุงกิน
ลุงก็ยกมือไหว้ขอบใจผม ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกปราบปลื้มใจยังไงไม่รู้ที่ได้ช่วยเหือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
ตอนนั่งกินข้าวผมก็ถามลุงว่าลุงชื่ออะไร ทำไมเก็บอาหารแบบนี้กิน
ลุงบอกว่าลุงชื่อ สมนึกเป็นคนร้อยเอ็ด มาทำงานก่อสร้างได้ 3 อาทิตย์แล้วแต่หัวหน้าไม่ให้ไปทำเพราะว่าลุงแก่แล้ว ลุงไม่มีเงินกลับบ้านและไม่มีเงินกินข้าว
ก่อนกลับผมก็เลยให้เงินลุงไว้กินข้าว 200 บาท (ตามกำลังที่พอให้ได้)
อย่างน้อยลุงเค้าก็ไม่ได้ไปนั่งแบมือขอใครกิน ไม่ได้เอ่ยปากขอกิน และผมก็เต็มใจช่วยลุงถึงแม้มันจะไม่ได้มากมาย
ผมขอถ่ายรูปลุง แต่ลุงไม่ยอมให้ถ่ายแกบอกว่ากลัวเอาไปลงเน็ตแล้วลูกหลานที่บ้านเห็น
ผมไม่ได้มาเขียนเพื่อให้สังคมรับรู้ว่าผมเป็นคนดีหรือเป็นคนอยากโชว์หรอกครับ แค่ผมอยากจะสื่อว่า คนเรา "จะมีหรือจะจนก็มีค่าความเป็นคนเหมือนกัน"

"รวยแล้ว ไม่ช่วยใคร ก็ไร้ค่า
ได้มาแล้ว ไม่ช่วยใคร ก็ไร้ผล
เพราะชีวิต ของเรานั้น สั้นเหลือทน
จะเป็นคน เห็นแก่ตัว อยู่ทำไม ?"

ช่วยได้เท่าที่เราช่วยได้ครับ ประจวบกับมื่อคืนดูรายการตีสิบที่คุณบิลมาให้สัมภาษณ์ และราการคนค้นคน ตอน ช่างเจ๊ก
ทำให้ผมมีความรู้สึกว่าอยากมีส่วนช่วยคนที่ม่มีโอกาสเหมือนเราในสังคม
ขอบคุณคนต้นเรื่องในการการที่กล่าวมาที่ทำให้ผมมีแรงใจในการสู้ชีวิตครับ