ผมคบกับแฟนมาปีกว่าๆ ก่อนหน้านี้เคยเป็นเพื่อนห้องเดียวกันอะครับ ตอนเจอเค้าวันแรกผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้านะ พอเป็นเพื่อนกันได้ปีกว่าๆ(แต่ไม่ถึงขั้นสนิท) ผมก็รู้สึกว่าพอมองหน้าเค้าผมรู้สึกดีมากๆ แล้วเค้าก็ชอบมาเล่นกับผม ผมก็รู้สึกดี เหมือนใจมันสื่อถึงกัน พอมาวันนึงเค้าก็มาบอกชอบผม ตอนนั้นผมไม่อยากเป็นแฟนกับเค้าเลยเพราะผมมีนิสัยม่อมากก แต่ความรู้สึกดีมันมีมากกว่าผมก็เลยตกลงเป็นแฟนเค้า พอเป็นแฟนกันได้ 3 เดือน(ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวอะไร) ผมรู้สึกว่าผมยังติดนิสัยม่อเหมือนเดิม(ที่ผมม่อไปเรื่อยๆ เพราะผมอยากรู้จักผู้หญิงว่านิสัยเป็นแบบไหน และก็จะตามหาผู้หญิงที่ดีที่สุด) คือผมอยากจะเป็นอิสระ แต่ผมก็ยังรักเค้าอยู่ ผมเลยบอกเค้าว่าอย่าพึ่งจิงจังกันเลยตอนนี้ ให้ตามหาคนที่ดีกว่า ถ้าเจอคนที่ดีกว่าก็ให้ไปเลย สุดท้ายผมและเค้าก็ไม่ได้เจอใครที่ดีเลย พอเปิดเทอมมาอีกครั้ง ผมก็รู้สึกกับเค้าเหมือนเดิม เค้าก็รู้สึกกับผมเหมือนเดิม ผมก็เลยจิงจังล้ะ เลิกม่อทุกอย่าง เป็นคนดีสำหรับเค้า เราเลยกลับมาคบกันอีกครั้ง(ทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกเลิกซักคำ--") ผมรู้สึกดีกับเค้ามาก รู้สึกรักเค้าจากใจจิง เป็นห่วง เราเข้ากันได้ดี คุยกันได้ทุกเรื่อง แล้วเราก็เริ่มมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากขึ้น จับมือ หอมแก้ม กอด (แต่ยังไม่มีเพศสัมพันธ์) พอได้มีเรื่องพวกนี้เข้ามา ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์มันเริ่มแย่ลง ผมเรียกร้องอะไรหลายๆอย่างจากเค้า อยากอยู่กับเค้า แต่เค้าไม่มีเวลาให้ ผมก็คุยกับเค้าเปิดใจคุยกัน ก็ปรับตัวเข้าหากันได้ดี มีปัญหาอะไรเราก็คุยให้กันฟัง จากที่ผมเรียกร้องเค้ามากๆ ผมก็เรียกร้องน้อยลง แต่ผมเริ่มสังเกตล้ะ เวลายิ่งผมกอดเค้าจับมือเค้าหอมแก้มเค้า ความรู้สึกรักแบบบริสุทธิ์มันได้หายไป กลายเป็นเหมือนความหลงแทน ยิ่งผมทำผมยิ่งสนใจเค้าน้อยลง ทั้งๆที่ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย เวลาเค้าทำตัวไม่ดี ผมก็เริ่มพูดจาตะคอกใส่แบบบอกเค้าว่าให้ปรับปรุงตัว(แฟนผมเค้ารักผมมาก เค้าพอใจในตัวผม ผมไม่เคยทำอะไรให้เค้าไม่พอใจเลย แต่เค้าทำอะไรให้ผมไม่พอใจหลายๆเรื่อง ซึ่งเราก็คุยกันแล้วผมก็รับได้บ้างรับไม่ได้บ้าง แต่เค้าก็พยายามปรับปรุงตัว) จนมาถึงวันนี้ ผมอยู่กับเค้าผมรู้สึกเหมือนผมห่วงใยเขา+เหม็นขี้หน้า+รัก+หมั่นไส้ ไปในเวลาเดียวกัน บางทีเค้าแกล้งผมผมก็รู้สึกดีมากๆห่วงใยเขา พอเค้าทำไรไม่พอใจผมก็รู้สึกแบบหมั่นไส้มากกกกกก แต่พอเวลาผมอยู่คนเดียว ผมรู้สึกเหมือนผมไม่รักเค้าแล้วไม่สนใจเค้าเหมือนก่อน แต่ผมก็ไปไม่ได้ไปรักใครนะ แต่แบบมันเหมือนหมดรัก ขี้เกียจคุยด้วย แต่ซักพักนึงพอผมมีเรื่องอะไรผมก็โทรไปเล่าให้เค้าฟังแล้วก็ขำๆแบบไม่รู้สึกรักอะ เวลาทะเลาะกันล้ะเค้าร้องไห้ผมรู้สึกผิดมากเลย ผมต้องไปปลอบเค้าแล้วอารมณ์รำคาญของผมก็หายไปเลยคือแบบงงกะความรู้สึกตัวเองว่าตกลงผมเบื่อ ผมรัก ผมหลง หรืออะไรกันแน่ บางอารมณ์ก็ร้ากกรัก บางอารมณ์ก็ขี้เกียจคุยด้วย เหมือนผมไม่สนใจอะไรในตัวเค้า แต่ผมขาดเค้าไม่ได้อะ

สรุป หมดรัก แต่ผมไม่อยากหมดรัก ผมไม่อยากเลิก ผมอยากอยู่กับเค้าอะ T^T
เวลาอยู่กะเค้าผมรู้สึกห่วงใยเขา อยากอยู่ดูแล พออยู่คนเดียวผมขี้เกียจคุย อยากเป็นอิสระ อยากอยู่คนเดียว ถ้าว่าไปชอบคนอื่นผมก็ไม่เคยชอบใครเลย จะว่าผมม่อผมก็ไม่ม่อ จะว่าอยากไปสนุกกับเพื่อนๆ ผมก็ไม่อยาก ไม่อยากทำอะไร เบื่อไปหมด อยากเลิกก็ไม่อยากเลิก รักก็ไม่รัก เบื่อก็ไม่เบื่อ จะยังไงก็ไม่รู้แต่ผมไม่เคยอยากเลิกกับเค้าเลย ทั้งๆที่หมดรัก หมดความตื่นเต้น แทบไม่เหลือความรู้สึกรัก แต่ผมกลับรู้สึกห่วงใยเวลาอยู่ใกล้ อยากดูแลเค้า

อาจจะเขียนงงๆ แต่ก็ตามนั้นแหละะะ