เหนื่อย...     เบื่อ...    ท้อ....    มันเป็นคำพูดที่ชั้นบอกกับตัวเองทุกวัน

ไม่รู้ว่ารักที่มีให้กันมันยังเหลืออยู่มั๊ย??

เรายังอยู่ด้วยกันทุกวัน นอนพร้อมกันทุกวัน ตื่นพร้อมกันทุกวัน แต่ทำไม...???

เราคบกันแฟนคนนี้มาได้ประมาณปีนิดๆ

ช่วงแรกเราไปกับเค้าได้ดีมาก รู้สึกว่าเค้าใช่ เค้าเป็นผู้ชายที่หน้าตาค่อนข้างดี ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ชอบการออกกำลังกาย

เค้าเข้ามาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงในชีวิตชั้น เกือบทุกอย่าง

ส่วนเราป็นผู้หญิงรักสวยรักงาม ชอบแต่งหน้า ทำผม ทำเล็บ ตามประสาผู้หญิง - เค้าเริ่มขอให้เราเลิกทำในสิ่งที่ชอบ และ

เค้าขอให้ชั้นไปออกกำลังกาย ในความรู้สึกชั้นมันคือเค้าหวังดี แต่...เราไม่ชอบ เราทำได้แต่ไม่ได้ทำเป็นกิจวัตร

เราชอบไปเที่ยว ชอบหาของกินอร่อยๆ ชอบใช้เวลาอยู่กับคนที่เรารัก

แต่เค้าชอบเล่นกีฬา ชอบเล่นเกมส์ เล่นดนตรี

เราทำงานกันคนละที่ จะได้เจอกันก็ตอนเลิกงานเท่านั้น

ช่วงแรกที่เค้าจีบเรา เราจะชวนเราคุยทางแชท ไม่ว่าจะเฟส หรือไลน์ แทบทั้งวัน ถามว่าไม่ทำงานหรอ ก็มักจะได้รับคำตอบว่า ว่าง

จนถึงตอนนี้ การคุยกันกับเราก็เริ่มน้อยลง แต่..ไปคุยกับคนอื่นมากขึ้น

คุยกับเราได้สักพักก็จะบอกว่า เด๋วไปทำงานก่อนนะ แล้วก็ออนอยู่ไม่ได้ไปไหน (ที่รู้เพราะทักไปเค้าก็ตอบ)

ในระหว่างนั้น เค้าก็จะไปคุยกับบรรดาสาวๆ ที่มาแอบชอบเค้า หรือ คนที่เค้าเคยแอบชอบ รวมไปถึงบรรดาแฟนเก่า

โทรไปก็ไม่ค่อยรับสาย และมักจะโทรกลับหลังจากนั้นประมาณ 3-5 นาที (บอกตรงๆมันทำให้เราคิดมาก)

ด้วยนิสัยเราเป็นคนขี้หึง ขี้ระแวง มันยิ่งทำให้เราคิดมาก

มาถึงตรงนี้เราบอกได้เลยว่าเราเบื่อ และเหนื่อยมากๆๆ

ตอนนี้เราเริ่มไม่มีความสุขที่คบกับเค้า  แต่เราก็รู้สึกว่าเรารักเค้ามาก

ที่เบื่อเพราะการที่เค้าชอบบังคับเราสาระพัด และไม่ค่อยใส่ใจความรู้สึกคนอื่น

และเหนื่อยเพราะเราต้องมานั่งคิดมากตลอด ระแวงตลอด ต้องแอบเช็คตลอด

แต่ส่วนอื่นๆเค้าดีนะค่ะ เราควรจะทำยังไงดีค่ะ