ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่แสดงออก และไม่มีคนรู้ แต่ผมดันไปหลงรักน้องที่เรียนต่อด้วยกันคนหนึ่ง เพราะด้วยผมมีนิสัยสนุกและกวนติง ผมเลยโดนเพื่อนๆ ในชั้นแซวว่าเราจิ้นกัน เอาแบบฮ่าๆ เพราะเราสนิทกันและน้องคนนี้ก็ชอบเล่นขำๆ ด้วย ประกอบกับโสดด้วยกันทั้งคู่ แต่ลึกๆละผมมีความสุขนะ แต่ก็แกล้งๆทำเป็นขำๆไป แรกๆ ก็ไม่รู้สึกอะไร นานเข้า ผมเริ่มหวั่นไหว จนในที่สุด ผมคิดว่าผมชอบน้องเขาจริงๆ เป็นห่วง เขาติดไร ก็เต็มใจที่จะสอน และหลายครั้งเขาก็เล่น หยอดเราบ่อยๆ เช่นกันทั้งต่อหน้าคนอื่น และต่อหน้าผม แต่บางครั้งเขาก็ทำเหมือนไม่สนใจเราเลยทั้งต่อหน้าคนอื่นๆ จนวันนี้ เรานัดประชุมและทำการบ้านกัน เขามาถึงสายกว่าที่นัดกัน 2 ชม. มาถึงเขาไม่ทักทายด้วยซ้ำ  แต่เขาไปทักทาย คนอื่นๆ ทั้งๆที่งานนี้ ผมมาช่วยเขาทำ เพราะของผมผ่านแล้ว ผมรู้สึกนอยส์มาก เศร้าจัง และเขาไม่ยอมมานั่งข้างๆผมด้วย ทั้งๆที่มีเกาอี้เหลือตัวเดียว(เพราะคนอื่นๆ เขาจับจิ้นกัน ขำๆ) แต่เขาหาเกาอี้มานั่งกะน้อง ผู้หญิงคนนึง ผมก็ไม่ทักแล้วก้มหน้าเล่นมือถือไปเรื่อยๆ จนคนอื่นแซวว่าทำไม ผมเงียบไป จนสักพักเขาเดินมานั่งข้างๆผม แล้วถามนั่นนี่ ผมก็ตอบไปตามที่ถาม ไม่มีอะไรคุยหรือสนุก เหมือนปกติ มันทรมานจริงๆครับ ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เพราะจิตใจผมหวั่นไหวเองทั้งน๊านนน...

ใจจริงอยากบอกว่าชอบเขา แต่ไม่กล้าและเป็นไปไม่ได้ ขอเป็นพี่ชายที่ดูเขาประสบความสำเร็จ เจอคนที่เขารอคอยต่อไป ถึงว่าจะเศร้าแต่ผม คงมีความสุขกับเขาได้ T_T

ถ้าคุณๆเจอแบบผม คุณจะทำอย่างไรครับ บางทีการเป็นคนหวั่นไหวอะไรง่ายๆ และการโดนค่อยแซวเยอะๆ มันทำให้เราเป๋ ไปได้ง่าย แต่ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะผมทั้งหมดเอง ผมปล่อยให้เขาแซว และปล่อยใจเลยเถิดไป .....ผมขอไปร้องไห้แป๊บ....และหวังว่าผมจะทำใจได้สักวันหนึ่งครับ ขอบคุณครับ