มองตัวเองในกระจกก็รู้สึกตัวเองเหมือนคนปกติทั่วไป
แต่ปฏิกิริยาคนรอบข้างมันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองขี้เหร่จริงๆ
ถ่ายรูปก็มีทั้งรูปดี ธรรมดา และขี้เหร่
เพื่อนบางคนมาดูรูปเราถ้าเป็นรูปดีหรือธรรมดา นางก็จะอึ้งๆไป ประมาณว่ามันไม่เหมือนตัวจริงเลย
เราก็เลยคิดว่ารูปที่เหมือนตัวจริงเรา เป็นรูปที่ขี้เหร่สินะ
ทุกวันนี้เหมือนรู้ตัวจากปฏิกิริยาคนรอบข้าง มากกว่ามองตัวเอง
บางทีก็รู้สึกเป็นกรรมอะไรหรือเปล่า ที่ทำให้เราไม่รู้ว่าตัวจริงๆของเราเป็นยังไง
หรือว่าเราไปติดภาพตอนเด็กๆมากเกินไป
คือตอนเด็กๆเราหน้าตาน่ารักอะค่ะ เคยเอารูปอนุบาลไปให้เพื่อนดู เพื่อนบอกว่าไม่เชื่อว่าเด็กคนนั้นคือเรา TT
พอตอนโตก็อย่างที่รู้สึกได้ว่าคงขี้เหร่จัด - -"
ถ้าเรามองหน้าตัวเองไม่ออกว่าเป็นแบบไหน
แล้วเราจะจัดการแต่งหน้าทำผมให้มันดีขึ้นเข้ากับเรามากขึ้นได้ยังไงอะคะ เครียดตรงนี้
เรามองเห็นตัวเองในกระจกไม่เหมือนกับที่คนอื่นมองเห็นเราใช่มั้ยคะ
แต่ปฏิกิริยาคนรอบข้างมันทำให้เรารู้สึกว่าตัวเองขี้เหร่จริงๆ
ถ่ายรูปก็มีทั้งรูปดี ธรรมดา และขี้เหร่
เพื่อนบางคนมาดูรูปเราถ้าเป็นรูปดีหรือธรรมดา นางก็จะอึ้งๆไป ประมาณว่ามันไม่เหมือนตัวจริงเลย
เราก็เลยคิดว่ารูปที่เหมือนตัวจริงเรา เป็นรูปที่ขี้เหร่สินะ
ทุกวันนี้เหมือนรู้ตัวจากปฏิกิริยาคนรอบข้าง มากกว่ามองตัวเอง
บางทีก็รู้สึกเป็นกรรมอะไรหรือเปล่า ที่ทำให้เราไม่รู้ว่าตัวจริงๆของเราเป็นยังไง
หรือว่าเราไปติดภาพตอนเด็กๆมากเกินไป
คือตอนเด็กๆเราหน้าตาน่ารักอะค่ะ เคยเอารูปอนุบาลไปให้เพื่อนดู เพื่อนบอกว่าไม่เชื่อว่าเด็กคนนั้นคือเรา TT
พอตอนโตก็อย่างที่รู้สึกได้ว่าคงขี้เหร่จัด - -"
ถ้าเรามองหน้าตัวเองไม่ออกว่าเป็นแบบไหน
แล้วเราจะจัดการแต่งหน้าทำผมให้มันดีขึ้นเข้ากับเรามากขึ้นได้ยังไงอะคะ เครียดตรงนี้