ข้าพเจ้ากำลังเดินเตร่อย่างสบายอารมณ์กับสหายคู่ใจที่ชื่อจ้อจี้ เดิมทีแล้วชื่อของมันจริงๆคือจอร์จ แต่ใครๆต่างก็เห็นว่าชื่อจ้อจี้เหมาะกับรูปร่างอันอ้วนพีและนิสัยช่างจ้อของมันมากกว่า แต่บางทีมันก็เชื่อฟังและทำตามคำสั่งของข้าพเจ้าอย่างตั้งใจ เสมือนเป็นลูกกระจ๊อกของข้าพเจ้าคนหนึ่ง แต่ก็อย่างว่าน่ะนะ รูปร่างอย่างนี้ หน้าตาอย่างนี้ จะเอาสิ่งที่เรียกว่าความคิดริเริ่มมาจากไหนกัน

“จ้อจี้! เราจะไปไหนกันดีในวันที่บรรยากาศแจ่มใสและงดงามเช่นนี้” ข้าพเจ้าถาม

“เราไปกินลูกชิ้นปิ้งร้านป้าแช่มในซอยหลังตลาดดีไหมขอรับ”

“ซอยหลังตลาดงั้นหรือ” ข้าพเจ้าลังเล

เมื่อเราเดินมาถึงร้านลูกชิ้นปิ้งป้าแช่ม ข้าพเจ้าก็รู้สึกประหวั่นอยู่เล็กน้อยเพราะเกรงว่าไอ้พวกแก๊งหัวแดงจะมาเจอเพราะมันกำลังอยากได้ตัวข้าพเจ้าไปรุมกระทืบ ข้าพเจ้าจะขอเล่าประวัติของแก๊งนี้ให้ท่านทั้งหลายฟังสักนิดหนึ่ง  ที่ใครๆเรียกพวกมันว่าแก๊งหัวแดงก็เพราะว่าพวกมันย้อมผมสีแดง  แต่ก่อนร่อนชะไรมันชอบไปเกาะกลุ่มกันหน้าห้างฯเที่ยวไถ่เงินวัยรุ่นที่ขี้ขลาดตาขาวไปจนถึงลูกเด็กเล็กแดงแม้แต่คนเฒ่าคนชราก็ไม่มีเว้น

มีอยู่วันหนึ่งข้าพเจ้าไปเดินช็อปปิ้ง และไม่ทันระวังตัวพวกมันก็เข้ามาไถ่เงิน แต่คนอย่างข้าพเจ้านี้หรือจะให้มันไปง่ายๆ ข้าพเจ้ายืนนิ่งครู่หนึ่งแล้วปล่อยหมัดเข้าที่เบ้าตาของใครคนหนึ่ง ซึ่งอาจอยู่ในระดับหัวหน้า แล้วก็ใช้ทักษะการวิ่งสี่คูณร้อยที่ถูกต้องตามพละศึกษาอันเล่าเรียนมาในครั้งสมัยอยู่ชั้นประถม คือใช้แรงจากโคนขาถีบตัวไปข้างหน้าให้เร็วที่สุดจนพวกมันตามข้าพเจ้าอย่างไรก็ตามไม่ทัน แล้วหลังจากวันนั้นพวกมันก็ไม่ได้เกาะกลุ่มกันที่หน้าห้างอีกเลย แต่เปลี่ยนมาเป็นตามหาตัวข้าพเจ้าแทน เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้

แต่ขณะที่เรากำลังกินลูกชิ้นอย่างเอร็ดอร่อยกันอยู่ ข้าพเจ้าก็เหลือบไปเห็นพวกแก๊งหัวแดงที่หน้าปากซอย คนที่ข้าพเจ้าต่อยมันที่เบ้าตานั่นล่ะ มันกำลังเดินมากับลูกกระจ๊อกของมันด้วยท่าทางที่ดูย่ามใจและยิ้มย่องมายังข้าพเจ้า