อันนี้ผมเล่าตามจริงที่ผมได้ผ่านมานะครับ (ไม่ได้สร้างเรื่องแต่อย่างใด ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ^^)
ตอนนี้ผมเพิ่งอายุ 20 ปีเองครับ รับราชการเป็นทหารครับ แต่ก็มีเรื่องอยากมาแชร์ๆให้ได้อ่านกันครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงปี 2550 ช่วงประมาณผมเข้า มอ1 ที่โรงเรียนแถวๆ อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี ครับ พอดีสอบได้ที่นั่น แต่เผอิญว่าช่วงที่มีการสอบแข่งกันเข้านั้นผมเจอ ผญ คนนึงครับ เป็นผู้หญิงค่อนข้างเรียบร้อย หน้าตาก็ไม่ได้สวยหรือน่ารักมากไป ซึ่งมาสอบที่ห้องเดียวกับผม^^ แต่ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่ในใจก็มองว่าเออ เค้าน่ารักดีนะ แต่ก็ก้มทำข้อสอบไปยิกๆ แล้วก็เผลอหลับไปเพราะทำเสร็จก่อนเพื่อน แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็ไม่ได้เจอเค้าละ (อาจจะกลับบ้านไปแล้ว555) ในใจก็นึกว่าเสียดายจัง เราอยากเห็นหน้าอีก มันเหมือนบรรยากาศมันอึมครึมๆ สีชมพูๆ อะไรก็ดีไปหมด เหมือนทั้งห้องโฟกัสแค่ผม กับเค้าแค่สองคน 555 (อาการนี้ผู้ชายอาจจะเป็นกันเยอะนะครับ) และวันประกาศผลสอบผมก็มากับพ่อมาดูผลสอบ ซึ่งระหว่างทางผมก็บอกพ่อตลอดว่า "เนี่ย..ไม่มั่นใจเลย ทำไม่ค่อยได้ แต่อังกฤษพอได้นะ" พ่อเลยบอกว่า "ถ้าติดนะพ่อให้ 500" แล้วสุดท้ายผมก็สอบได้ แต่ได้ตังแค่ 300 T^T
วันประกาศผลสอบ ผมไม่เห็นแม้เงาของ ผญ คนนั้นเลยครับ อาจจะเป็นเพราะว่า เค้าอาจจะมาดูแล้วก็ได้ หรือไม่ก็ไปรายงานตัวที่อื่นแล้ว คิดเพลินๆไปหมด แต่ก็คิดในใจว่าเราจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรด้วยเนี้ยไม่เข้าใจจริงๆ555 สุดท้ายผมก็ได้อยู่ห้อง ม.1/8 ครับ (ช่วงนั้นห้อง 8 นี้ถือว่าเป็น Queen เลยทีเดียว แต่ห้อง 1/10 จะเป็นห้อง King)
แต่แล้ววันที่ผมไม่นึกถึงมันก็ได้เข้ามาหาผมเฉย เข้าแถวครั้งแรกหน้าเสาธงครับ ช่วงเปิดเทอมแรกเลย ผมมาช้ามากๆๆๆๆ เลยนั่งอยู่คนสุดท้ายของแถวห้องผม จะมี 2 แถว แถวชาย,หญิง แต่บรรยากาศก็ชุลมุลครับ หาห้องกันไม่เจอบ้าง เข้ามั่วบ้างไรบ้าง แต่มีคนนึงเดินเข้ามาสะกิดหลังผมแบบจิ้มๆเบาๆ เราก็รีบหันไป พรึ่บ ก็เจอกับ ผญ คนที่ผมอยากเจอในห้องสอบเมื่อตอนนั้นนี่เอง เค้าเข้ามาด้วยอาการเขินเพราะว่าแถวกำลังลงตัวหมดแล้ว เค้ากลัวหาห้องไม่เจอก็เลยมาถามผมว่า "นี้ใช่ห้อง 8 หรือเปล่าค่ะ" พระเจ้า5555 เค้าอยู่ห้องเดียวกับผมครับ^^ แล้วเราก็นั่งคู่กัน แต่จังหวะนั้นตัวผมเองไม่ได้คุยอะไรกับเค้าจนกระทั่งเลิกแถว แล้วไป Homeroom ที่ห้องเรียน จนเวลาผ่านไป 2-3 อาทิตย์ ผมก็เลยกล้าที่จะคุยกับเค้า ถามชื่อ ถามนั่น ถามนี้ แกล้งหยอกล้อ ตามประสาเพื่อนคนนึงครับ
แล้วผมก็มีเพื่อนอยู่หลายคน เป็นกลุ่ม ซึ่งเล่นบาสด้วยกัน เรียนห้องเดียวกัน จะมี 4-5 คนได้คับ ก็บอกว่า "เออ ป. น่ารักดีว่ะ กุชอบจริงๆ อยากจีบว่ะ" ป.นี้คือชื่อของผญ คนนั้นนะครับ ^^ เพื่อนๆผมมันก็เลยบอกว่า "ชอบแล้วมาบอกกูทำไม ไปเค้าโน่น" คำนี้ผมยังจำได้จากไอ้เบียร์ 555
แต่ผมก็ไม่กล้าหรอกคับ เพราะตัวผมเองเป็นคนขี้อายมากๆ หลายครั้งที่ไม่กล้าคุยกับ ผญ ก็เพราะแบบนี้แหละ จนเวลาผ่านไป เพื่อนๆในห้องก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ จนรู้ว่าใครอะไรเป็นยังไงกันบ้าง ตัวผมเองก็แสดงท่าทีให้เห็นว่าผมชอบป.นะ ด้วยการเอาหนังสือการ์ตูน (สมัยนั้น BOOM หนังสือรวมการ์ตูน สนุกมาก) ตัวเขาเองก็ชอบนารูโตะ ผมก็ชอบนารูโตะ ก็เลยใช้ตรงนี้เข้าหาได้ มั้ง55
ผมก็ทำทุกอย่างตลอดเวลา ทำให้รู้ว่าเออเราชอบว่ะ ชอบจริงๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบจะจบมอ.2 เพื่อนๆในกลุ่มของเขาเองดูออกก็เลยแซวบ้างไรงี้55 จนวันนึงมีเพื่อนสนิทของ ป. ทัก MSN มาหาผม (ช่วงนั้น MSN ยังมี) ก็ถามว่า "ชอบป.หรอ" เราก็ไม่รู้จะตอบอะไร ก็เลบยตอบไปว่า "อื้ม ใช่" ทำนองนี้นะครับ มันก็เลยบอกว่า ตัวของ ป. เอง เป็นคนที่ค่อนข้างรักใครยาก (ทำนองว่าชีวิตนี้ไม่สน ผช. แต่อย่างใด สไตล์ ผญ น่ารักๆ เรียบร้อย อยู่แต่กับเพื่อนครับ) ครับ ยากแค่ไหน แฟนเค้าเองก็ไม่เคยมีเหมือนกัน และเค้าไม่เคยบอกรักใคร
พอมาวันนึง เค้าออน MSN ผมก็เลยเอาวะ วันนี้กุอุตส่าห์มาช่วยพ่อขายของแถวๆรังสิต กุขอแวะร้านเกมส์เพื่อจะ msn ขอเบอร์เนี้ยแหละ
ครับ ผลสุดท้ายผมก็ไม่ได้เบอร์เลย - -* ผมก็พยายามตื้อไปเรื่อยๆ แต่ไม่ถี่ เว้นช่วง อาทิตย์สองอาทิตย์ขอใหม่ (อารมณ์นี้มันทรมานที่สุด..)
สุดท้ายผมก็ได้เบอร์โทรศัพท์เค้ามาครับ แหะๆ แต่เค้าบอกไว้ว่า เนี่ยเบอเนี้ย แม่เค้าถือบ่อยนะ ตัว ป.เองไม่ค่อยได้ใช้ (อ่าว
และ..ให้กรูทำมาย) แต่ผมก็ไม่ได้อะไร แค่ได้เบอร์มา อย่างน้อย เสาร์ อาทิตย์ เทอก็ต้องรับละว๊า..
คับ ช่วงแรกๆผมโทรไปไม่รับอะ เงียบตลอดยาว บางวันแม่เค้าก็รับ ตาม step พอแม่เค้ารับเราก็ค่อยๆบรรจงวางอย่างช้า 5555 พร้อมใจที่หายลงไปอยู่ใต้เท้า 555
แล้วในที่สุดเค้าก็เริ่มรับสายผม เราก็คุยกัน มากขึ้น มากขึ้น แล้วก็มากขึ้นครับ ผมถึงขนาดปั่นจักรยานไปหยอดตู้ ผ่าฝนบ้าง ก็อยากคุยอะคับ.. คนมันคิดถึงเนอะ
มาวันนึง เราก็เริ่มรู้ใจกัน เราเริ่มรู้ว่า ผมชอบเค้า เค้าชอบผม จนวันนึงเค้าบอกมากับผมคำนึงว่า "รักนะ" ไม่น่าเชื่อจริงๆ ผมรู้สึกดีใจมากๆคับ คนที่ไม่เคยพูดแม้กระทั้งคำว่ารัก คนที่ไม่เคยเข้าใจคำว่ารักอย่างเค้า จะมาบอกรักผม
แต่ยังไม่จบแค่นี้ครับ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างใจโอนเอน (ใจง่ายนั่นแหละ) ความรู้สึกตอนนั้น เค้าบอกรักผมก้จริงแต่.. เค้าก็บอกผมว่าก็ยังไม่อยากคบใคร ปล่อยเป็นแบบนี้ อะไรทำนองนี้คับ จนเวลาผ่านไป ผมก็ค่อยๆเลิกคุยกับเค้า คุยกันน้อยลง เพราะผมรู้สึกแย่ แล้วผมก็มีแฟน จนกระทั่ง มอ.4 ผมก็มีแฟนแล้วก็เลิกไป ป. ก็รับรู้ทุกอย่าง และคงมองผมว่าเป็นคนไม่ดีไปแล้วล่ะมั้งครับ..
แต่เชื่อมั้ยครับ ผมคิดถึงเค้าตลอดเวลาจริงๆ เพราะว่าเค้าคือรักแรกของผม เป็นรักที่ผมมองว่าเค้าไม่ได้ต้องการอะไรจากเรา ขอแค่ว่า ถ้าได้คบกันได้รักกัน ผมเชื่อว่าเค้าไม่ต้องการประโยชน์อะไรจากผมจริงๆครับ (เพราะเค้าเป็น ผญ ที่แสนดี) จนกระทั่งผม จบมอ.4 สอบเข้าโรงเรียนทหารแห่งนึง (แถวๆเมเจอร์รัชโย 555) ผมก็ต้องลาออกจากที่เก่าครับ ก็เลยไม่ได้คุยกันอีก แต่ยังดี facebook เริ่มเข้ามา ก็ยังพอได้คุยบ้าง 'พอได้คุย' นะครับ คือคุยตามประสาเพื่อนกันไป (ลืมบอก ตอนผมยังเรียน มอ.4 ตัว ป. เองก็มีแฟนแล้วนะครับ เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทผมเอง)
ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองกันไปครับ ผมก็มีแฟนอีก แต่สุดท้ายก็เลิกกัน แต่แปลกมากๆ ทำไมผมนึกถึงเค้าตลอดเวลา ผมอาจจะมองเรื่องของโอกาสมากกว่า ผมคิดว่าถ้าเราได้กลับไปคุยกับเค้า เรื่องเก่าๆที่เราเคยทำมา เค้าอาจจะอภัยให้เรามั้ง แล้วกลับมาคุยกันอีก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะคับ เพราะเค้าเป็นคนรักคนยาก แล้วเค้าก็มีแฟนแล้ว ขนาดตอนผมมีแฟน กว่าเค้าจะทำใจเรื่องผม ก็โคตรนานอยู่... แล้วถ้าสมมติเค้าเลิกกับเพื่อนผม เค้าไม่ทำใจยาวเลยหรอ (แอบเสียใจนิดๆตอนคุยกับเราไม่เป็นแฟน พอคุยกับเพื่อนเราเป็นแฟนกันเฉย)
ตัวเค้าเอง กับเพื่อนผม ต่างคนต่างก็เหมือน ผีดิบ ใส่กัน ไม่ค่อยพูด พูดน้อย ไม่ค่อยหวาน ไม่แหววไรมากมาย เพื่อนผมมันก็ติดเกม ไม่สนใจ ป. มากเท่าไหร่ แต่ ป. ไม่บ่นเพราะ ป. เข้าใจตัวเพื่อนผม มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เค้าก็นอยด์เพื่อนผมบ่อยครั้ง จนมาวันนึงผมพาเค้าไปเที่ยว รู้สึกเค้าได้ปลดปล่อย ได้ยิ้มได้อะไรบ้าง พอกลับมา ผมก็เลยถามเค้าในไลน์ว่า เราอยากกลับมาคุยกับ ป. อีก (ซวยละ ยังไม่เลิกกับเพื่อนกุเลย พูดไรออกไป) แน่นอนคับเค้าตอบมาว่า เป็นเพื่อนกันดีแล้ว ไม่อยากทำให้ผมต้องมาเสียใจ ต้องมารอ ป. ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ โอ้มันช่างก้องกังวาล.. ครับแล้วผมก็ถูกปฏิเสธบ่อยครั้ง555 เค้าก็บอกว่าตัวเค้าเองรักคนยาก ถ้าเค้าเลิกกับเพื่อนผมไป เค้าก็คงเสียใจนานเหมือนกัน แล้วชีวิตก็คงไม่หาใครอีกแล้ว (ซวยจริงๆกู) แต่เชื่อมั้ย ผมนึกถึงแต่เค้าคนเดียวจริงๆ จนมาวันนึง เค้าเลิกกับเพื่อนผมจนได้
อ้าว.. เราก็ต้องปลอบใจสิคับ แต่เชื่อมั้ยคับว่า ป. เองก็เสียใจ จนไม่พูดคุยกะใคร โอเค ผมก็ไม่รบกวนคับ จนเวลาผ่านไปก็เริ่มคุยกันได้ ให้คำปลอบใจกันบ้าง พูดคุยตามประสาเพื่อนครับ แต่กลิ่นของตอน มอ.1 ช่วงเวลานั้นยังคงตรึงในใจผมตลอดเวลา ผมไม่เคยลืม จนถึงตอนนี้จริงๆครับ
เมื่อวาน รู้สึกว่า มันจะมีอะไรไม่รู้ที่เค้าบอกว่าเป็น สาร์ทจีนหรอ ผมก็ไม่ค่อยเชื่อไรมาก55 ก็เลยลองดู ขอพรพระจันทร์ ว่า ผมอยากกลับมาคุยกับ ป. เพราะผมเชื่อว่า ป. คือคนที่ผมคิดว่าโอเคที่สุด ชีวิตผมไม่เคยเจอใครดีเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ ขอโอกาศให้ผมได้กลับมาเริ่มใหม่ได้มั้ย..
รุ่งขึ้น ผมก็คุยกับ ป. ตามปกติ (ลืมไปผมเรียนจบแล้วคับ บรรจุทำงานแถวๆดอนเมือง ถนนสรงประภา) แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็ย้อนกลับมาอีกครั้งครับ มันมีคำๆนึง ถึงแม้มันจะไม่ใช่คำที่จะบอกว่าเค้าจะมาคบกับผมแทน
ป. : จ. เค้ามีอะไรจะบอก (จ.นี้ผมเองคับ)
จ. : อะไรอีกอะ เค้ารู้ ว่าคงต้องเป็นคำตอบแบบนั้นอีก ไม่ต้องพูดหรอก พูดไปเราก็เสียใจอีกแหละ55
ป. : เราอยากเริ่มใหม่กับ จ.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!????????????????????????????
ผมน้ำตาไหลเลยคับจริงๆ 555 มันก็ไม่ถึงกับไหลมากมาย แต่ก็คลอเบ้ากันเลยทีเดียว ดีใจมากคับ ดีใจที่สุดเลยล่ะ คนที่ผมนึกเค้าตลอด จนถึงทุกวันนี้ 7-8 ปี ถึงผมจะผ่านอะไรมามากมาย แต่หัวใจและความคิดผม ก็มีแต่เค้าคนเดียว เค้าคนเดียวจริงๆคับ - -*
สุดท้ายนี้ การเริ่มต้นครั้งนี้ ผมจะทำให้ดีที่สุดคับ แล้วผมจะไม่ปล่อยมือมันไปอีกแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของผมนะคับ ^^ อย่างไรถ้ามีอะไรดีๆเกิดขึ้น ผมจะมาบอกเล่ากันนะครับ
มีเรื่องราวดีๆจากผมเองมาฝากครับ^^
ตอนนี้ผมเพิ่งอายุ 20 ปีเองครับ รับราชการเป็นทหารครับ แต่ก็มีเรื่องอยากมาแชร์ๆให้ได้อ่านกันครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงปี 2550 ช่วงประมาณผมเข้า มอ1 ที่โรงเรียนแถวๆ อ.ลำลูกกา จ.ปทุมธานี ครับ พอดีสอบได้ที่นั่น แต่เผอิญว่าช่วงที่มีการสอบแข่งกันเข้านั้นผมเจอ ผญ คนนึงครับ เป็นผู้หญิงค่อนข้างเรียบร้อย หน้าตาก็ไม่ได้สวยหรือน่ารักมากไป ซึ่งมาสอบที่ห้องเดียวกับผม^^ แต่ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่ในใจก็มองว่าเออ เค้าน่ารักดีนะ แต่ก็ก้มทำข้อสอบไปยิกๆ แล้วก็เผลอหลับไปเพราะทำเสร็จก่อนเพื่อน แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็ไม่ได้เจอเค้าละ (อาจจะกลับบ้านไปแล้ว555) ในใจก็นึกว่าเสียดายจัง เราอยากเห็นหน้าอีก มันเหมือนบรรยากาศมันอึมครึมๆ สีชมพูๆ อะไรก็ดีไปหมด เหมือนทั้งห้องโฟกัสแค่ผม กับเค้าแค่สองคน 555 (อาการนี้ผู้ชายอาจจะเป็นกันเยอะนะครับ) และวันประกาศผลสอบผมก็มากับพ่อมาดูผลสอบ ซึ่งระหว่างทางผมก็บอกพ่อตลอดว่า "เนี่ย..ไม่มั่นใจเลย ทำไม่ค่อยได้ แต่อังกฤษพอได้นะ" พ่อเลยบอกว่า "ถ้าติดนะพ่อให้ 500" แล้วสุดท้ายผมก็สอบได้ แต่ได้ตังแค่ 300 T^T
วันประกาศผลสอบ ผมไม่เห็นแม้เงาของ ผญ คนนั้นเลยครับ อาจจะเป็นเพราะว่า เค้าอาจจะมาดูแล้วก็ได้ หรือไม่ก็ไปรายงานตัวที่อื่นแล้ว คิดเพลินๆไปหมด แต่ก็คิดในใจว่าเราจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรด้วยเนี้ยไม่เข้าใจจริงๆ555 สุดท้ายผมก็ได้อยู่ห้อง ม.1/8 ครับ (ช่วงนั้นห้อง 8 นี้ถือว่าเป็น Queen เลยทีเดียว แต่ห้อง 1/10 จะเป็นห้อง King)
แต่แล้ววันที่ผมไม่นึกถึงมันก็ได้เข้ามาหาผมเฉย เข้าแถวครั้งแรกหน้าเสาธงครับ ช่วงเปิดเทอมแรกเลย ผมมาช้ามากๆๆๆๆ เลยนั่งอยู่คนสุดท้ายของแถวห้องผม จะมี 2 แถว แถวชาย,หญิง แต่บรรยากาศก็ชุลมุลครับ หาห้องกันไม่เจอบ้าง เข้ามั่วบ้างไรบ้าง แต่มีคนนึงเดินเข้ามาสะกิดหลังผมแบบจิ้มๆเบาๆ เราก็รีบหันไป พรึ่บ ก็เจอกับ ผญ คนที่ผมอยากเจอในห้องสอบเมื่อตอนนั้นนี่เอง เค้าเข้ามาด้วยอาการเขินเพราะว่าแถวกำลังลงตัวหมดแล้ว เค้ากลัวหาห้องไม่เจอก็เลยมาถามผมว่า "นี้ใช่ห้อง 8 หรือเปล่าค่ะ" พระเจ้า5555 เค้าอยู่ห้องเดียวกับผมครับ^^ แล้วเราก็นั่งคู่กัน แต่จังหวะนั้นตัวผมเองไม่ได้คุยอะไรกับเค้าจนกระทั่งเลิกแถว แล้วไป Homeroom ที่ห้องเรียน จนเวลาผ่านไป 2-3 อาทิตย์ ผมก็เลยกล้าที่จะคุยกับเค้า ถามชื่อ ถามนั่น ถามนี้ แกล้งหยอกล้อ ตามประสาเพื่อนคนนึงครับ
แล้วผมก็มีเพื่อนอยู่หลายคน เป็นกลุ่ม ซึ่งเล่นบาสด้วยกัน เรียนห้องเดียวกัน จะมี 4-5 คนได้คับ ก็บอกว่า "เออ ป. น่ารักดีว่ะ กุชอบจริงๆ อยากจีบว่ะ" ป.นี้คือชื่อของผญ คนนั้นนะครับ ^^ เพื่อนๆผมมันก็เลยบอกว่า "ชอบแล้วมาบอกกูทำไม ไปเค้าโน่น" คำนี้ผมยังจำได้จากไอ้เบียร์ 555
แต่ผมก็ไม่กล้าหรอกคับ เพราะตัวผมเองเป็นคนขี้อายมากๆ หลายครั้งที่ไม่กล้าคุยกับ ผญ ก็เพราะแบบนี้แหละ จนเวลาผ่านไป เพื่อนๆในห้องก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นๆ จนรู้ว่าใครอะไรเป็นยังไงกันบ้าง ตัวผมเองก็แสดงท่าทีให้เห็นว่าผมชอบป.นะ ด้วยการเอาหนังสือการ์ตูน (สมัยนั้น BOOM หนังสือรวมการ์ตูน สนุกมาก) ตัวเขาเองก็ชอบนารูโตะ ผมก็ชอบนารูโตะ ก็เลยใช้ตรงนี้เข้าหาได้ มั้ง55
ผมก็ทำทุกอย่างตลอดเวลา ทำให้รู้ว่าเออเราชอบว่ะ ชอบจริงๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบจะจบมอ.2 เพื่อนๆในกลุ่มของเขาเองดูออกก็เลยแซวบ้างไรงี้55 จนวันนึงมีเพื่อนสนิทของ ป. ทัก MSN มาหาผม (ช่วงนั้น MSN ยังมี) ก็ถามว่า "ชอบป.หรอ" เราก็ไม่รู้จะตอบอะไร ก็เลบยตอบไปว่า "อื้ม ใช่" ทำนองนี้นะครับ มันก็เลยบอกว่า ตัวของ ป. เอง เป็นคนที่ค่อนข้างรักใครยาก (ทำนองว่าชีวิตนี้ไม่สน ผช. แต่อย่างใด สไตล์ ผญ น่ารักๆ เรียบร้อย อยู่แต่กับเพื่อนครับ) ครับ ยากแค่ไหน แฟนเค้าเองก็ไม่เคยมีเหมือนกัน และเค้าไม่เคยบอกรักใคร
พอมาวันนึง เค้าออน MSN ผมก็เลยเอาวะ วันนี้กุอุตส่าห์มาช่วยพ่อขายของแถวๆรังสิต กุขอแวะร้านเกมส์เพื่อจะ msn ขอเบอร์เนี้ยแหละ
ครับ ผลสุดท้ายผมก็ไม่ได้เบอร์เลย - -* ผมก็พยายามตื้อไปเรื่อยๆ แต่ไม่ถี่ เว้นช่วง อาทิตย์สองอาทิตย์ขอใหม่ (อารมณ์นี้มันทรมานที่สุด..)
สุดท้ายผมก็ได้เบอร์โทรศัพท์เค้ามาครับ แหะๆ แต่เค้าบอกไว้ว่า เนี่ยเบอเนี้ย แม่เค้าถือบ่อยนะ ตัว ป.เองไม่ค่อยได้ใช้ (อ่าว
คับ ช่วงแรกๆผมโทรไปไม่รับอะ เงียบตลอดยาว บางวันแม่เค้าก็รับ ตาม step พอแม่เค้ารับเราก็ค่อยๆบรรจงวางอย่างช้า 5555 พร้อมใจที่หายลงไปอยู่ใต้เท้า 555
แล้วในที่สุดเค้าก็เริ่มรับสายผม เราก็คุยกัน มากขึ้น มากขึ้น แล้วก็มากขึ้นครับ ผมถึงขนาดปั่นจักรยานไปหยอดตู้ ผ่าฝนบ้าง ก็อยากคุยอะคับ.. คนมันคิดถึงเนอะ
มาวันนึง เราก็เริ่มรู้ใจกัน เราเริ่มรู้ว่า ผมชอบเค้า เค้าชอบผม จนวันนึงเค้าบอกมากับผมคำนึงว่า "รักนะ" ไม่น่าเชื่อจริงๆ ผมรู้สึกดีใจมากๆคับ คนที่ไม่เคยพูดแม้กระทั้งคำว่ารัก คนที่ไม่เคยเข้าใจคำว่ารักอย่างเค้า จะมาบอกรักผม
แต่ยังไม่จบแค่นี้ครับ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างใจโอนเอน (ใจง่ายนั่นแหละ) ความรู้สึกตอนนั้น เค้าบอกรักผมก้จริงแต่.. เค้าก็บอกผมว่าก็ยังไม่อยากคบใคร ปล่อยเป็นแบบนี้ อะไรทำนองนี้คับ จนเวลาผ่านไป ผมก็ค่อยๆเลิกคุยกับเค้า คุยกันน้อยลง เพราะผมรู้สึกแย่ แล้วผมก็มีแฟน จนกระทั่ง มอ.4 ผมก็มีแฟนแล้วก็เลิกไป ป. ก็รับรู้ทุกอย่าง และคงมองผมว่าเป็นคนไม่ดีไปแล้วล่ะมั้งครับ..
แต่เชื่อมั้ยครับ ผมคิดถึงเค้าตลอดเวลาจริงๆ เพราะว่าเค้าคือรักแรกของผม เป็นรักที่ผมมองว่าเค้าไม่ได้ต้องการอะไรจากเรา ขอแค่ว่า ถ้าได้คบกันได้รักกัน ผมเชื่อว่าเค้าไม่ต้องการประโยชน์อะไรจากผมจริงๆครับ (เพราะเค้าเป็น ผญ ที่แสนดี) จนกระทั่งผม จบมอ.4 สอบเข้าโรงเรียนทหารแห่งนึง (แถวๆเมเจอร์รัชโย 555) ผมก็ต้องลาออกจากที่เก่าครับ ก็เลยไม่ได้คุยกันอีก แต่ยังดี facebook เริ่มเข้ามา ก็ยังพอได้คุยบ้าง 'พอได้คุย' นะครับ คือคุยตามประสาเพื่อนกันไป (ลืมบอก ตอนผมยังเรียน มอ.4 ตัว ป. เองก็มีแฟนแล้วนะครับ เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทผมเอง)
ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองกันไปครับ ผมก็มีแฟนอีก แต่สุดท้ายก็เลิกกัน แต่แปลกมากๆ ทำไมผมนึกถึงเค้าตลอดเวลา ผมอาจจะมองเรื่องของโอกาสมากกว่า ผมคิดว่าถ้าเราได้กลับไปคุยกับเค้า เรื่องเก่าๆที่เราเคยทำมา เค้าอาจจะอภัยให้เรามั้ง แล้วกลับมาคุยกันอีก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะคับ เพราะเค้าเป็นคนรักคนยาก แล้วเค้าก็มีแฟนแล้ว ขนาดตอนผมมีแฟน กว่าเค้าจะทำใจเรื่องผม ก็โคตรนานอยู่... แล้วถ้าสมมติเค้าเลิกกับเพื่อนผม เค้าไม่ทำใจยาวเลยหรอ (แอบเสียใจนิดๆตอนคุยกับเราไม่เป็นแฟน พอคุยกับเพื่อนเราเป็นแฟนกันเฉย)
ตัวเค้าเอง กับเพื่อนผม ต่างคนต่างก็เหมือน ผีดิบ ใส่กัน ไม่ค่อยพูด พูดน้อย ไม่ค่อยหวาน ไม่แหววไรมากมาย เพื่อนผมมันก็ติดเกม ไม่สนใจ ป. มากเท่าไหร่ แต่ ป. ไม่บ่นเพราะ ป. เข้าใจตัวเพื่อนผม มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เค้าก็นอยด์เพื่อนผมบ่อยครั้ง จนมาวันนึงผมพาเค้าไปเที่ยว รู้สึกเค้าได้ปลดปล่อย ได้ยิ้มได้อะไรบ้าง พอกลับมา ผมก็เลยถามเค้าในไลน์ว่า เราอยากกลับมาคุยกับ ป. อีก (ซวยละ ยังไม่เลิกกับเพื่อนกุเลย พูดไรออกไป) แน่นอนคับเค้าตอบมาว่า เป็นเพื่อนกันดีแล้ว ไม่อยากทำให้ผมต้องมาเสียใจ ต้องมารอ ป. ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ โอ้มันช่างก้องกังวาล.. ครับแล้วผมก็ถูกปฏิเสธบ่อยครั้ง555 เค้าก็บอกว่าตัวเค้าเองรักคนยาก ถ้าเค้าเลิกกับเพื่อนผมไป เค้าก็คงเสียใจนานเหมือนกัน แล้วชีวิตก็คงไม่หาใครอีกแล้ว (ซวยจริงๆกู) แต่เชื่อมั้ย ผมนึกถึงแต่เค้าคนเดียวจริงๆ จนมาวันนึง เค้าเลิกกับเพื่อนผมจนได้
อ้าว.. เราก็ต้องปลอบใจสิคับ แต่เชื่อมั้ยคับว่า ป. เองก็เสียใจ จนไม่พูดคุยกะใคร โอเค ผมก็ไม่รบกวนคับ จนเวลาผ่านไปก็เริ่มคุยกันได้ ให้คำปลอบใจกันบ้าง พูดคุยตามประสาเพื่อนครับ แต่กลิ่นของตอน มอ.1 ช่วงเวลานั้นยังคงตรึงในใจผมตลอดเวลา ผมไม่เคยลืม จนถึงตอนนี้จริงๆครับ
เมื่อวาน รู้สึกว่า มันจะมีอะไรไม่รู้ที่เค้าบอกว่าเป็น สาร์ทจีนหรอ ผมก็ไม่ค่อยเชื่อไรมาก55 ก็เลยลองดู ขอพรพระจันทร์ ว่า ผมอยากกลับมาคุยกับ ป. เพราะผมเชื่อว่า ป. คือคนที่ผมคิดว่าโอเคที่สุด ชีวิตผมไม่เคยเจอใครดีเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ ขอโอกาศให้ผมได้กลับมาเริ่มใหม่ได้มั้ย..
รุ่งขึ้น ผมก็คุยกับ ป. ตามปกติ (ลืมไปผมเรียนจบแล้วคับ บรรจุทำงานแถวๆดอนเมือง ถนนสรงประภา) แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็ย้อนกลับมาอีกครั้งครับ มันมีคำๆนึง ถึงแม้มันจะไม่ใช่คำที่จะบอกว่าเค้าจะมาคบกับผมแทน
ป. : จ. เค้ามีอะไรจะบอก (จ.นี้ผมเองคับ)
จ. : อะไรอีกอะ เค้ารู้ ว่าคงต้องเป็นคำตอบแบบนั้นอีก ไม่ต้องพูดหรอก พูดไปเราก็เสียใจอีกแหละ55
ป. : เราอยากเริ่มใหม่กับ จ.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!????????????????????????????
ผมน้ำตาไหลเลยคับจริงๆ 555 มันก็ไม่ถึงกับไหลมากมาย แต่ก็คลอเบ้ากันเลยทีเดียว ดีใจมากคับ ดีใจที่สุดเลยล่ะ คนที่ผมนึกเค้าตลอด จนถึงทุกวันนี้ 7-8 ปี ถึงผมจะผ่านอะไรมามากมาย แต่หัวใจและความคิดผม ก็มีแต่เค้าคนเดียว เค้าคนเดียวจริงๆคับ - -*
สุดท้ายนี้ การเริ่มต้นครั้งนี้ ผมจะทำให้ดีที่สุดคับ แล้วผมจะไม่ปล่อยมือมันไปอีกแล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องราวของผมนะคับ ^^ อย่างไรถ้ามีอะไรดีๆเกิดขึ้น ผมจะมาบอกเล่ากันนะครับ