คือลูกเราเป็นเด็กซนมากๆคนหนึ่ง เวลาอยู่โรงเรียนหรือสถานที่คนเยอะๆ เขาจะสนุกสนานเกินพิกัด คุยกันรู้เรื่องในหลายเรื่อง เรียนหนังสือเข้าใจทุกอย่าง แต่บางครั้งเวลาโกรธเขาจะปรี๊ดแตกบ้าง ครูบอกน้องเอาแต่ใจ

ไม่รู้ว่าเบื่อง่ายหรือสมาธิสั้นกันแน่

ผมไม่รู้หรอกนะใครจะมาเห็นกระทู้ผมหรือไม่แต่นี่คือเรื่องเล่าของผมนะครับผมเป็นคนที่สมาธิสั้นมากและวัยเด็กตอนประถมนั้นผมมีปัญหาเรื่องเรียนอยู่สม่ำเสมอและพ่อแม่ผมมักจะไม่เข้าใจในตัวผมว่าผมนั้นใช้ชีวิตลำบา

เป็นผู้ใหญ่สมาธิสั้นครับ เห็นมีแต่บอกอยู่นิ่งๆกัน แต่ผมกินกลายเป็นเหมือนพวกเสพยาอ่ะครับ ขยัน ทำโน่นทำนี่ ตื่นตัว เคลิ้มมีความสุข จะหัวเราะตลอด มันผืดปกติไหมครับ

ผมเป็นเด็กสมาธิสั้นที่อยู่ในโครงการเพราะแค่เขียนช้าครับแต่โดนเพื่อนรังเกียจช่วยผมคิดหน่อยครับว่าจะทำยังไงกับสังคมโรงเรียนดีโดนเพื่อนไล่เพื่อนต่อว่า เพื่อนไม่ยอมรับ ครูที่โรงเรียนบางคนก็ไม่ดี ผมเกียจตั

ไม่ได้เป็นย้ำทำนะครับ แต่จะย้ำคิด พอพยาพยามปิดกั้นความคิดตัวเองร่างกายจะเกร็ง บางวันเกร็งทั้งวันทรมานอยู่ครับ และเป็นคนที่อยู่กับตัวเองเยอะเพราะกลัวที่จะเข้าสังคมกับผู้อื่น แม้แต่ครอบครัวเราก็แทบไม่พู

เราจะแยกบุคลิกแปลกๆ  ที่เป็นลักษณะเฉพาะตัว ไม่เหมือนใคร กับ บุคลิกแปลกๆที่มาจากอาการทางสมอง มีหลักเกณฑ์อะไรในการแยกแยะครับ

เด็กที่ติดโทรศัพท์มากเกินไปเป็นเรื่องที่น่ากังวล เพราะอาจส่งผลต่อหลายด้าน เช่น: พัฒนาการทางสมองและอารมณ์: เด็กอาจมีสมาธิสั้น หงุดหงิดง่าย หรือไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ดี ทักษะทางสังคมลดลง: การสื่อสาร