คือจบ EP.9 ฉากสุดท้าย มันติดตา ติดสมอง ติดในหู ไม่ยอมหลุด บ้าบออยู่คนเดียว ยังรู้สึกเศร้าไม่หายเลย ฮือๆ ทำไมอารมณ์ยังค้างนานเยี่ยงนี้ รึอาจจะกระทบกับอารมณ์ ชีวิตส่วนตัวไปหน่อย หึหึ

ความสุขของคนเรา มันเลือกไม่ได้จริงๆ อยู่ๆมันจะเกิด ก็เกิดขึ้นมาไม่ได้ตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็ไปแล้วหมดทั้งใจ เจอบทส่งท้าย EP ที่ว่า "ตอนเริ่มรักแทบไม่ต้องใช้เวลา...แต่ทำไมพอจะจากลา มันทรมานอย่างนี้" น้ำตาคลอเบ้าซะงั้น เห้ออออ จริงๆชิวิตของเรา คล้ายกับเรื่องนี้มากเลยอ่ะ ทำให้เราเข้าใจความรู้สึกของตัวละครมากๆ ว่าเวลาอยุ่ในสถานการณ์แบบนี้ มันจะเจ็บปวดขนาดไหน หลายปีมาเราว่าเราดีขึ้นแล้วนะ พอมาดูซีรีย์เรื่องนี้ อาการเดิมกลับมาอีกแล้ว มีควาสุขที่ได้ดูนะ ยิ้มได้กับความสุขที่ทั้งสองคนมีให้กัน แต่ก็ทุกข์กับบทบาทที่มันเหมือนสะท้อนมาในชีวิตตัวเอง ดูเสร็จแล้วก็กลับมานั่งร้องไห้เหมือนเคย มันทั้งสุขทั้งทุกข์อย่างบอกไม่ถูก คนที่มีประสบการณ์แบบนี้คงรู้ดี และเข้าใจความรู้สึกแบบนี้นะ

แต่อย่างไรก็เถอะ ชีวิตจริงเก่าๆมันจบไปแล้ว แต่ Love Sick ยังไม่จบ แถมตอนนี้ติดมากทั้งหนังทั้งเพลง วันๆวนเวียนอยู่แต่กับนิยายเรื่องนี้ และก็คงดูต่อไปพร้อมความหวัง และความสุขเล็กๆในหัวใจ