ความรู้สึกหมั่นไส้หรือรำคาญใจหงุดหงิดใจนั้น อาจเป็นเพียงความขุ่นมัวขัดเคืองใจต่อการเล่า ต่อท่าทีการเล่า ต่อความอยากอวด ต่อเจตนาอยากอวดของเค้าก็ได้ครับ
ยิ่งคุณบอกว่าคุณสำรวจดูจิตใจตัวเองแล้ว 'เราไม่ได้อิจฉา หรืออยากได้ อยากมีในสิ่งที่เค้าอวด'
นั่นเป็นสิ่งที่ดีแล้วครับ

พิจารณาที่เค้า
หากสิ่งที่เค้าเล่า เป็นความจริง ซึ่งเราคงพอจะตีความได้ว่าเค้าโอ้อวด เราจะยังตีความว่าเค้าโม้หรือไม่ เราจะยังหมั่นไส้หรือไม่
หรือเพียงเพื่อได้ยิน และรู้ ในสิ่งที่เค้าเล่าและอยากให้เราได้รับรู้
หากสิ่งที่เค้าเล่า ไม่เป็นความจริงหรือเกินความจริง ซึ่งเราคงพอจะตีความได้ว่าเค้าโม้เกินจริง เราจะหมั่นไส้ในสิ่งที่ไม่เป็นจริงหรือเกินจริงนั้นเพื่ออะไร
หรือเพียงเพื่อได้ยิน และรู้ ในสิ่งที่เค้าเล่าและอยากให้เราได้รับรู้

พิจารณาที่เรา
ว่าเวลาฟังสิ่งที่เค้าพูดถึงหรือคุยให้ฟังนั้น เรารู้สึกหมั่นไส้ เพราะอะไร
เพราะตีความว่า โม้ ใช่หรือไม่
ถ้าเราไม่ตีความว่า โม้ เราจะยังหมั่นไส้หรือไม่
ถ้าเราไม่เกิดการเทียบหรือเปรียบเรากับเค้า หรือเรากับใครๆ
เราจะยังหมั่นไส้หรือไม่

ความหมั่นไส้ของเรา เกิดจากความปรุงแต่ง (ต่อเรื่อง ต่อท่าที ต่อคำพูด ต่อบุคคลผู้นั้น) ของเราเองครับ
หากเราแค่ฟังแล้วก็แค่รู้
ไม่ปรุงแต่งต่อ
อาการหมั่นไส้ก็จะมีไม่ได้ ตั้งอยู่ไม่ได้ครับ