กระทู้นี้ระบายอย่างเดียวเลยค่ะ ขอความกรุณาใครอ่านจบแล้วอยากออกความเห็นแบบใจร้ายๆรบกวนปิดทู้เถอะน้าาา แค่นี้เราก็ล้มหงายไม่เป็นท่าลุกไม่ขึ้นแล้ว

เราป่วยค่ะ ป่วยเป็น depression มาเป็นเวลาเกือบสามปีแล้ว ทางบ้านไม่รู้ เพื่อนสนิทไม่รู้ เราเคยไปพูดคุยกับคุณหมอ และได้รับยาพร้อมใบรับรองแพทย์มาด้วย ทำใจอยู่นานกว่าจะกลับมาเรียนได้อีกครั้ง ถึงตอนนี้ก็ F รัวๆไปแล้วนับไม่ถ้วน เพื่อนสนิทตีจากทิ้งไว้แค่คำซุบซิบนินทา เราบากหน้ากลับมาเรียน เคยพยายามก่อนหน้านี้สองสามครั้งแต่ล้มเหลว เพราะอาการเดิมๆกลับมาอีก ครั้งนี้เราสัญญากับตัวเองว่ามันจะเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายที่ต้องสำเร็จ

ทุกวันนี้ร้องไห้บ่อยมาก อีกสองปีครึ่งกว่าจะเรียนจบ กลับมาต้องเดินเรื่องลงทะเบียนเป็นแบบหลักสูตรเก่า บากหน้าไปเจออาจารย์ก็โดนทุกรูปแบบเลย ถามห้วนๆว่าแล้วเทอมนี้จะเรียนไหม หายหน้าไปไหนมา พอเราบอกว่าป่วยเป็นโรคนี้ๆก็ทำเสียงสูงใส่ เหมือนไม่เชื่อ เหมือนคิดว่าโรคอะไรไร้สาระ เปรียบเทียบว่าทำไมคนนั้นคนนี้กลับมาเรียนได้ ทำไมเราทำไม่ได้ มองเราเหมือนตัวน่าขยะแขยง

วันจันทร์นี้เราจะไปพบคุณหมออีกครั้ง คาดหวังว่าคุณหมอจะให้คำแนะนำได้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง

เวลาเราให้กำลังใจคนอื่น เรามักจะบอกเสมอว่า ถ้ารู้สึกว่าคุณแย่แล้ว ให้มองมาที่เรา
เห้อ...ตลกนะคะ เราให้กำลังใจคนอื่นบ่อยมาก เห็นสเตตัสเฟซบุ๊กผ่านๆตาเราก็คอมเม้นท์ให้กำลังใจ
แต่พอตัวเองเจอเข้าแบบนี้บ้าง กลับขาดแคลนกำลังใจแบบสุดๆ T_T