หลังจากแยกทางกับเพื่อนๆน้องๆจากปารตี้เนื้อย่าง ก็ได้เดินทางกลับบ้านที่อยู่ค่อนข้างไกล  ชายวัยกลางคนผมสกินเฮ้ด เสื้อคอวีสำดำกางเกงขา

ยาวพับขาสามส่วน รองเท้าแวนสีบลูเบริด ไม่มีถุงเท้า (เน่าเนอะ)  สะพายเป้ใบใหญ่กันน้ำสีเขียว หน้ามันตัวหอมไปด้วยกลิ่นเนื้อย่าง เดินทางลงจากสถา

ณีรถไฟฟ้าเพื่อที่จะไปป้ายรถเมล์  ระหว่างเดินไปนั้นฝนก็พรำเบาๆ คนแถวนั้นค่อยๆกงร่มน้อยใหญ่เรียงรายสีสันสวยสะดุดตา ที่เห็นชัดเพราะ

ผมไม่มีร่มครับ

เลยเดินรับฝนเบาๆพร้อมกับทัศนีย์ภาพสวยๆไปจนถึงป้ายรถเมล์    ป้ายรถเมล์นั้นเรียงรายไปด้วยร้านขายต๊อกบกกีและของกินเล่นระหว่างรอรถ

นานาชนิด  สายตาผมกลับไปสะดุดกับร้านขายปลาแท่งทอด ไม่ใช่ว่าอารมณ์อยากกิน(เพิ่งฟาดเนื้อย่างไปชุดใหญ่นี่นา) เพราะมีบุคคลที่ยืนหัน

หลังในชุดสีครีมที่กำลังรอปลาแท่งทอดอย่างใจจดใจจ่อ จนแม่ค้ายิ้มดีใจ จริงๆแล้วไม่ใช่แค่แม้ค้า  เพราะผมเองที่ยืนรอรถเมล์ห่างไประยะ 5

เมตรก็ได้ยิ้มแล้ว   ระหว่างรอรถ มองเธอคนนี้พร้อมเสียงฝนพรำเบาๆ สามารถฆ่าเวลาได้เยี่มเลยทีเดียว  



จนกระทั่ง

เธอหันมา

เธอจ้อง


ผมจ้อง(ก็ดูอยู่ก่อนหน้าแล้ว)



เธอยังจ้อง


ผมหลบสายตาเบี่ยงไปมองดูรถที่มาว่าใช่เลขที่รอหรือไม่แก้เขิน




เธอหันกลับไป
.
.
.
.
.
.
ผมหันกลับไปดูใหม่(โดยอัฒโนมัติ)


เธอหันมา


แล้วหันกลับไป



เธอรวบผม แล้วหันกลับมายิ้ม


เธอยื้ม



ผมยิ้มทั้งใจ


รถเมล์สายที่รอได้ผ่านไปแล้ว....

แต่มันไม่สำคัญแล้วเพราะ รอยยิ้มของเธอ



เธอยิ้มอีก



รอยยิ้มผมเจื่อนลงเล็กน้อย




เธอยังคงยิ้ม



เริ่มสวนทางกับรอยยิ้มของผมที่เจื่อนและเบาบางลงเรื่อยๆ




เธอยังยิ้มอยู่    



แต่



ผมไม่ได้ยิ้มแล้ว

ผมเดินจากมา ไม่ได้เดินไปขึ้นรถเมล์ แต่ ตรงไปที่สถาณีรถไฟฟ้าพร้อมตระหนักว่า




การย่างเนื้อไม่ทันสุกดีแล้วกิน ไม่ได้ก่อเกิดอาการแค่ท้องเสีย ณ ตอนนี้   ผมท้องเสีย  และ  เสียโอกาส




ณ  ห้องน้ำสถาณี่รถไฟฟ้า  ผมอธิฐานต่อม้วนกระดาษชำระว่า กลับออกไป ให้ได้เจอเธอตรงที่เดิม



แน่หละ



กระดาษชำระไม่ศักดิ์สิทธ์  



เธอหายไปตลอกกาล


เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายรักหรือละคร  จึง  ไม่มีตอนต่อไป  คงเหลือโมเม้นเด็กๆไว้  ให้ผมฟังเพลงนี้



อินไปอีกหลายวัน


ท่านๆมี โมเม้นเด็กๆแบบนี้กันบ้างไหมนะ  แชร์กันฟังหน่อย