- การได้เห็นการแสดง นิโคลัส เคจ กลับมาทรงพลัง ค่อยกู้หน้าความเป็นตัวตลก ที่รับเล่นแต่บทเห่ยๆ ขึ้นมาหน่อย

- ไท เชอริแดน เหมือนเล่นหนังไตรภาพคัมมิ่งออฟเอจของตัวเอง ต่อจาก The Tree of Life และ Mud

- ชอบภาพในเรื่องนี้ ทั้งสีและมุมมอง และการฉากตัดต่อที่ทำให้เสียงและภาพคนละที่ มันมาอยู่รวมกัน แปลก และน่าสนใจดี

- เนื้อหาของเรื่องเข้มข้นมาก หนังให้สนใจแค่ความเป็นมนุษย์ ในพื้นที่ชนบท (ซึ่งไม่ได้ทำให้เป็นดินแดนโรแมนติกแบบคนชนชั้นกลางไทยมองชนบทเหมือนโลกแฟนตาซี) แต่ในเรื่องนี้นำเสนอให้เห็นความปากกัดตีนถีบของตัวละคร คนไร้บ้าน คนครอบครัวแตกแยก คนผิวดำชายขอบ หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เห็นปัญหาเพื่อให้เกิดการต่อสู้เพื่อเอาชนะอุปสรรคการดำเนินชีวิตของตัวเองไปให้ได้

- เคจ มีความเป็นอเมริกันแบบเวสเทิร์นสูง การสู้ไม่ถอย ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร และเข้าอกเข้าใจผู้อื่น สิ่งเหล่านี้เป็นบุคลิกที่ทำให้เกิดเรื่องราวขึ้นตามมา

- ไท เชอริแดน เป็นเด็กที่ครอบครัวมีปัญหา ทำให้ต้องดิ้นรนกับชีวิต และนี่เป็นสิ่งที่ เคจ มองเห็นและต้องการจะกอบกู้ คืนสถานะบางอย่างให้ ไท

- หนังพูดเรื่องความสูญเสียและต้องต่อสู้เพื่อเอาชนะความเลวร้ายและเจ็บปวดของชีวิต หนังค่อนข้างกระด้าง อารมณ์หนังเหือดแห้ง แม้ไม่เท่า The Rover ที่ดิบกว่า หรือ Enemy ที่ดูแล้วอึดอัดกว่า แต่หนังเรื่องนี้ก็ทำให้นึกถึงอารมณ์ของหนังแบบนั้น

- หนังใช้หมาเป็นสัญลักษณ์ ยิ่งทำให้เห็นว่า นี้เป็นหนังที่มองคนได้ไม่ต่างจากสัตว์ ที่มีสัญชาตญาณดิบเถื่อนที่พร้อมทำลาย ทุกตัวละครจึงต้องต่อสู้กับพลังการทำลายล้างในจิตใจของตัวเอง ที่อาจเกิดขึ้นเพราะความยากจน อดีตอันเจ็บปวด หรือปัญหาในระดับครอบครัว สังคม ดังนั้นตัวละครจึงหมิ่นเหม่ระหว่างเส้นด้ายศีลธรรมดี-เลวอยู่เสมอ และนี่คือสิ่งที่ทำให้หนังน่าติดตาม และด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านรุนแรง ทำให้เราติดตามดูหนังได้อย่างสนุกอย่างไม่รู้จักเบื่อใดๆ