ในตรอกมืดๆแคบๆ  เธอ-ฉัน เดินมาด้วยกัน  ถึงฉันกับเธอจะไม่ได้จับมือกันแต่ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นนะ  ครั้งนั้นฉันได้จับมือของเธอ  (อาจจะฟังดูขำ)ทั้งดีใจ+ตกใจ แต่ที่แน่ๆฉันฉันรู้สึกแปลกๆนะ  ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้วล่ะ ^^ แต่ไม่ต้องห่วง  ฉันจะไม่ใช้ความรักของฉันทำลายเธอแน่นอน .... เดินมาถึงทางแยก  เธอต้องเดินไปอีกทาง  แต่ฉันยังต้องเดินในตรอกแคบๆนั้นต่อไป  ไม่เป็นไรฉันมีความรักของฉันนำทาง...อาจเปรียบไม่ได้กับแสงของไฟฉาย หรือแม้แต่แสงของเทียนไข  มันอาจจะเป็นเพียงแสงสว่างของก้านไม้ขีดที่จุดขึ้นมาทำให้สว่างวาบแล้วก็ดับลง  แต่ฉันก็ดีใจที่ได้จุดไม้ขีดไฟก้านนั้น  วันนี้ไฟจากก้านไม้ขีดไฟจะดับไป ควันไฟจะหายไป แต่กลินของมันยังติดตัวฉันอยู่เสมอ  และภาพของมันยังติดตัวตาฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันเริ่มชินชากับความมืดสลัวของทางเดิน ยอมรับความจริงว่าเธอไปแล้วเธอไม่อยู่แล้ว ...........เคยปิดไฟในห้องตอนกลางคืนมั๊ย  เราต้องใช้เวลาสักพักใช่มั๊ยกว่าจะคุ้นเคยกับความมืด...แม้ไฟของฉันจะเป็นเพียงแสงจากก้านไม้ขีดแต่ฉันก็ใช้เวลานานพอดูในการปรับตัวให้คุ้นชิน......"ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวคงมีแสงจากตะเกียงเข้ามาทำให้หล่อนลืมแสงจากก้านไม้ขีดได้เองแหละ บางทีอาจจะเจอสปอตไลน์เลยก็เป็นได้นะ"....นั่นคือคำปลอบใจตัวเองที่ฉันใช้มาตลอด.....วันนี้  ชีวิตฉันยังเดินอยู่ในตรอกมืดๆนี้อยู่เลย แต่เพื่อนบอกว่า ไม้ขีดไฟก้านนั้นจะกลับมา...ฉันควรจะดีใจมั๊ย?  มันเจ็บนะโว้ยยยยย

             ....................จะเก็บมันเอาไว้ในใจ เพราะฉันไม่อาจฝืนย้อนคืนวัน ให้หวนได้ใหม่ทำได้เพียงคิดถึง นับจากนี้ไปเธอจะอยู่ในใจ เป็นเรื่องจริงในความทรงจำ......................