เคยไหมกับการที่คุยกับใครซักคนอย่างเปิดเผย ไว้ใจเหมือนรู้จักกันมานาน ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า
เคยไหมกับการเขินกับหมากับแมว กับหมอนข้าง กับอะไร เพราะใครก็ไม่รู้ ที่เราไม่เคยเจอตัวจริง
เคยไหมที่คิดถึงใครก็ไม่รู้ ด้วยการจินตนาการว่าเขาต้องหน้าตาเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้
เคยไหมกับการที่คุยกับใครซักคนได้จนถึงเช้า โดยที่ไม่เบื่อและไม่อยากวางสายเลย จนหลับไป
เคยไหมที่รู้สึกหึงหวง เมื่อรู้ว่าเขาบอกว่าเคยแอบชอบคนนั้นคนนี้ ทั้งที่เราไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลย
เคยไหมที่คุยกันได้ตั้ง 3-4 เดือน โดยรู้แค่ว่าชื่ออะไร ทำงานที่ไหน เป็นคนที่ไหน แค่นั้นจริงๆ
เคยไหมที่คุณรู้สึกว่าหลงรัก คนที่ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักมาก่อน...

จนวันหนึ่งเมื่อเธอรู้สึกว่าพร้อม ที่จะเปิดเผยตัวตนของเธอ เธอชวนเราแลกเปลี่ยนรูปถ่าย
เราก็จัดรูปที่มันเซอๆ ไว้ผมยาวนิดๆ ส่งไปให้ ตั้งตารอว่าคนที่จินตนาการมาตลอด จะเป็นอย่างไร
3 วันถัดมา รูปที่ผมได้รับ
V
V
V
V
V
V
V
V
ทำให้ผมเข้าใจในวินาทีแรกที่เปิดซองจดหมายดู ว่าทำไมเธอถึงไม่เคยเปิดเผยตัวจริงให้ผมรับรู้
เพราะเธอไม่มั่นใจในตัวเองครับ ดูจากรูป คือ อ้วน ดำ ผมหยิก
(ผมยอมรับว่ามันตรงกันข้ามกับที่ผมจินตนาการถึง คือผมไม่ได้รังเกียจนะครับ แต่มันตรงกันข้าม
กับผู้หญิงที่ผมวาดฝันไว้ จะบอกว่าคุยกันแบบเพื่อนก็ไม่ใช่ เพราะที่ผ่านมาคุยกันอย่างกะแฟน)

และเธอนัดผมไปทานไอติมที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในวันเสาร์นี้ คือเธอเพิ่งเรียนจบและได้งานทำ
ที่ใกล้ๆกับที่ผมอยู่

ผมควรทำอย่างไรดีครับ จะพูดอย่างไรให้ Win-Win ทั้ง 2 ฝ่าย ยอมรับว่าไม่กล้าสู้หน้า
จะว่าผมไม่ดีอย่างไรก็ได้ครับ แล้วถ้าเป็นคนอื่น จะทำอย่างไรดีครับ

จะปฏิเสธ หรือ ไปพบหน้า หรือหายไปเลย หรือยังไงดี
(ผมแคร์ความรู้สึกเขาเหมือนกัน กลัวเขาเสียใจ แต่จะให้รักกันจริงๆผมคงทำไม่ได้)

ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว ถ้าเธอเป็นแบบที่ผมวาดฝันไว้ หรือใกล้เคียง ผมก็คงจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง


ผมก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง