ผมชอบผญ.คนนึงมานานแล้วครับ รู้จักกันมา2-3ปี คุยบ้างห่างบ้างแล้วก็กลับมาคุยอีก เป็นแบบนี้มานาน คุยกันแบบเหมือนคบกันเลยครับ บอกคิดถึงกันก็มี ไปเที่ยวด้วยกันนานๆครั้ง ที่ผ่านมาก็เพิ่งไปเที่ยวตจว.ด้วยกัน แต่ผมก็ไม่ได้ถามไปตรงๆว่า"เราเป็นอะไรกัน?" ก็คบกันไปอย่างนี้ เพราะผมเคยลองพูดเกริ่นๆนานแล้วแต่ ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมตกลงเป็นแฟนด้วยแน่นอน เบี่ยงไปเรื่อย แต่เค้าก็บอกผมว่าเค้าอยากคุย

สรุปเลยนะครับ เอาง่ายๆว่า..เธอให้ความหวังผม มาเป็นปีๆแล้ว แรกๆที่คุยกันคือผมชอบเธอ ไปเจอเธอที่เซนทรัล เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนผมอีกที ก็เลยได้ทำความรู้จักกัน แล้วผมก็คุยไปเรื่อยๆจนบอก..ชอบ แล้วเธอก็ไม่ตอบรับ แบบว่าไม่อยากคบกับผม แล้วเธอก็หายไปหลายเดือน แล้วก็กลับมาอีก แล้วก็มาคุยหวานๆแบบเดิม ผมก็คุยด้วยทุกครั้งที่เธอกลับมา คือผมก็ชอบเธอมานานนะ ชอบจริงจังเลย แต่เวลาคุยกันคือเธอเหมือนจะไม่พอใจอะไรผมหลายอย่าง คือผมงี่เง่าด้วยอันนี้ก็พอเข้าใจตัวเองนะครับ ที่ผ่านมาก็ทำอะไรขัดใจเธอหลายอย่าง.. แต่เวลาไปเที่ยวกันก็ไม่ได้มีปัญหา เพียงแต่มีเรื่องหยุมหยิมเล็กน้อยหลายเรื่องที่เธอไม่ชอบ

และที่สำคัญ..ตอนนี้ เธอกำลังจะจากผมไปอีกครั้งครับ ด้วยความงี่เง่าของผมนี่แหละ ผมควรทำอย่างไรครับ? กลัวจะเสียเธอไป กลัวไม่ได้คุยกับเธออีก แต่ก็ไม่รู้สถานะตัวเอง ไม่รู้ว่าจะคบต่อคุยต่อไปเพื่ออะไร แต่ผมชอบเธอจริงๆ และครั้งนี้มันมีลางสังหรณ์ว่า ถ้าเธอไป..เธอจะไม่กลับมาอีก เพราะครั้งนี้ดูเธอจะหมดเยื่อใยจริงๆ เหมือนเอือมระอาผมมาก เพราะผมทำอะไรขัดใจเธอหลายครั้งแล้ว ถ้าขาดกันครั้งนี้คงจบความสัมพันธ์จริงๆละครับ เอาไงดีครับ? ผมจะคบต่อดีไหม? แต่ใจยังรักเหมือนเดิมครับ มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบเดียวกับผมไหมครับ.. แล้วคุณทำยังไง