บทแผ่เมตตาบทนี้ที่จริงเป็นคำอุทิศส่วนกุศลแต่ชินกับการเรียกว่าคำแผ่เมตตา ขออนุญาตใช้คำว่าแผ่เมตตาแทนนะคะ (เอามาจากหนังสือสวดมนต์ของคุณยาย จำชื่อหนังสือไม่ได้แล้วค่ะ)
คุณยายสอนให้ท่องมาตั้งแต่จำความได้ คุณยายย้ำนักย้ำหนา ว่าต้องท่องให้ได้ หลังสวดมนต์ต้องท่องทุกครั้ง(คุณยายจะเข้าวัดถือศีลในวันพระช่วงเข้าพรรษาเป็นประจำทุกปีค่ะ)
แต่ตอนนี้คุณยายชรามากแล้ว ไม่สบายมากด้วย เป็นผู้ป่วยนอนติดเตียง ช่วยอะไรตัวเองไม่ได้ เลยอยากจะเอาบทแผ่เมตตานี้มาเผยแพร่ เป็นอานิสงค์ ขอให้คุณยายหายจากการป่วย แข็งแรงๆ ให้คุณยายอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลานไปนานๆ ค่ะ
พร้อมทั้งอุทิศผลบุญให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายของคุณยายด้วยนะคะ

***ข้าพเจ้าขอตั้งจิต อุทิศผล
บุญกุศลนี้ไปให้ไพศาล
ถึงบิดา มารดา และอาจารย์
ทั้งลูกหลาน ญาติมิตร สนิทกัน
คนเคยร่วมทำงาน การทั้งหลาย
มีส่วนได้ฝนกุศลผลของฉัน
ทั้งเจ้ากรรม นายเวร และเทวัญ
ขอให้ท่านได้กุศลผลนี้เทอญ...สาธุ***

ปล.ขอเล่าประสบการณ์ส่วนตัวอีกนิดนะคะ
ตอนเรียนมัธยมปลาย เคยไปเข้าค่ายอบรมจริยธรรมที่วัดป่า นอนในกุฎิหลังเล็กๆกับเพื่อนเกือบ 10 คน คืนแรกสวดมนต์ก่อนนอนธรรมดา ด้วยความขี้เกียจไม่ได้สวดบทแผ่เมตตานี้ นอนกระสับกระส่ายกว่าจะหลับได้ ทรมานค่ะ เพราะต้องตื่นไปทำวัตรเช้า พอคืนที่ 2 นึกขึ้นได้ว่าเราไม่ได้แผ่เมตตาให้แก่สรรพสิ่งทั้งหลายในวัด เราเลยสวดบทนี้ด้วย หลับสนิท ไม่ฝัน ตื่นเช้าแบบสดชื่นมากๆ เลยค่ะ (อาจเพราะคืนแรกพักผ่อนน้อยมัวแต่กระสับส่าย) แต่ส่วนหนึ่งคิดว่าเพราะเราได้แผ่เมตตาค่ะ(โปรดใข้วิจารณญาณในการอ่าน ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยนะคะ)